Kanë kaluar 4 vite që nga 28 maji 2017, kur mbas ndeshjes kishte më shumë emocione në stadiumin “Olimpico”. Po, sepse lamtumira e Francesco Totti nga Roma e tij përloti miliona tifozë, të Romës dhe jo, adhurues të futbollit, por jo vetëm, të gozhduar para ekranit të televizorit. Ajo kundër Genoa nuk ishte ndeshja e fundit e një futbollisti që mbante fanellën e ekipit të tij, por veprimi i fundit i dashurisë midis një djali dhe ekipit të zemrës, që nuk e tradhtoi kurrë; midis një burri dhe qytetit të tij.
Për shumë, përfshirë futbollistët, profesionistët dhe miqtë e Tottit, atë ditë Francesco luajti ndeshjen më ikonike të karrierës së tij, edhe pse pa “lugë”, pa asiste, pa gola. Atë ditë, megjithatë, Totti korri atë që kishte mbjellë në karrierën e tij 25-vjeçare, domethënë dashurinë për tifozët e tij dhe respektin e heshtur të të gjithë kundërshtarëve, madje edhe të atyre që e donin pak, por nuk ishin në gjendje ta bënin atë ditë.
Ajo “garë biletash”, e cila filloi kur “Il Capitano” njoftoi në Facebook se po, ajo kundër Genoa do të ishte me të vërtetë ndeshja e tij e fundit, dhe përfundoi me një shfaqje emocionuese 45-minutëshe të spontanitetit, midis xhiros rreth fushës, shpërndarjes së dhuratave, përqafimeve me miqtë dhe fjalimi emocionues në mikrofon.
Emocionet e asaj dite, vetë Totti, i përcaktoi ato si “të pashembullta”. Dhe në fakt, edhe pas shumë vitesh, rishikimi i imazheve gjithmonë zbulon diçka të veçantë, diçka të re. Një fytyrë, një detaj, një emocion. Ekziston banderola e famshme “Speravo de morì prima”, e cila përmbledh me ironi brilante dhe me vetëm katër fjalë mendimet e të gjithë tifozëve, që nxituan në “Olimpico” dhe u përlotën në momentin e lamtumirës së kapitenit.
