Edhe një luftëtar si ai duhej të dorëzohej. Pas një mundimi prej vitesh, Gianluca Vialli , një nga sulmuesit më të fortë në historinë e futbollit italian dhe të kombëtares, largohet nga kjo botë. Një nga ikonat e dy dekadave që e pa atë të pushtojë një skudeto që u bë legjendare, atë të 1991 -shit me Sampdorian , dhe të rikthejë titullin italian në Torino bardhezi në 1995, përpara Ligës historike të Kampionëve një vit më pas. I emigruar në Chelsea , ai mundi të vlerësohej edhe në Angli si futbollist dhe më pas trajner.
I lindur në Kremones më 9 korrik 1964, Gianluca u rrit në një familje më shumë se të pasur dhe filloi karrierën e tij në ekipin e të rinjve Pizzighettone përpara se të transferohej në ekipin e qytetit të tij. Ai lindi si anësor dhe më pas u shndërrua në sulmues. Ai bëri debutimin e tij në Cremonese të cilën më pas kontribuoi, nën drejtimin e Emiliano Mondonico, për ta sjellë në Serie A në 1984. Vetëm atë vit ai u transferua në Sampdoria të Mantovani, duke u bërë një simbol. Në vitin e tij të parë ai fitoi Kupën e Italisë (të cilën kur të largohej nga Genoa do ta fitonte edhe dy herë), më pas, me ardhjen e Boskov dhe mirëkuptimin e jashtëzakonshëm brenda dhe jashtë fushës me Roberto Mancinin, do të fitonte edhe Kupa e Fituesve të Kupës. Mbërrin në vitin 1990 dhe mbi të gjitha kampionatin historik të vitit pasardhës të cilit i shtohet edhe Superkupa e Italisë me Sampdorian.
Kjo është ndeshja e tij e fundit me Sampdorian para se të transferohej te Juventus.
Disa vjet në chiaroscuro, të gjallëruar nga Kupa UEFA 1993, përpara dyfishit të Scudetto-Champions League nën drejtimin e Lippit (si dhe një Kupë Italie dhe një Superkupë). Ishte në ato vite që ne pamë se si aftësitë e tij drejtuese ishin vendimtare për të tërhequr zvarrë shokët e tij të skuadrës, edhe nëse ishte aftësia e tij në rrjetë që e bëri atë të famshëm, duke qenë se ai shënoi 275 gola profesionistë dhe fitoi golashënuesin më të mirë në sezon. 90/91.
Pas Juventusit, vendos për aventurën në Angli, te Chelsea, në vitin 1996. Në përpjekjen e parë fiton Kupën e Anglisë, më pas në rolin e dyfishtë të trajnerit dhe lojtarit, fiton Kupën e Ligës, Kupën e Fituesve të Kupave dhe Superkupa evropiane, duke shfrytëzuar më mirë një Gianfranco Zola të shkëlqyer. Kësaj i duhet shtuar eksperienca në kombëtare, fillimisht në U-21 të shkëlqyer të Azeglio Vicinit, më pas në atë senior me të cilin merr pjesë në një kampionat europian, në vitin 1988 dhe në dy Botërorë, në 1986 dhe në 1990, kur ndoshta ai pëson zhgënjimin më të keq të karrierës së tij duke dështuar të regjistrojë në Italia ’90, i zëvendësuar nga netët magjike të Toto Schillaci. Ai largohet për një ndjenjë jo veçanërisht të lartë me Arrigo Sacchi në 1992.
Pasi u largua nga futbolli, si trajner ai arriti të drejtonte Chelsean, për herë të parë në historinë e tyre, drejt një vendi në Champions League, përpara se të fitonte Kupën FA dhe Charity Shield. Duket si fillimi i një karriere të madhe, por përvoja në Watford në Kategorinë e Parë, e cila përfundoi me shkarkimin e tij, do të jetë e fundit në stol. Më vonë iu përkushtua rolit të komentuesit, aktiviteteve të ndryshme bamirëse dhe hartimit të dy librave. Në vitin 2019 ai iu rikthye rolit aktiv në futboll duke u futur në radhët e Federatës si kryetar i delegacionit të kombëtares italiane, duke arritur kulmin në Kampionatin Evropian 2021 të fituar nga Azzurri i drejtuar nga miku i tij i madh Mancini (dhe i përlotur përqafimi mes të dyve pas fitores në Wembley kundër Anglisë është imazhi më ikonik i atij triumfi).
Megjithatë, ai do të mbahet mend gjithmonë për aftësinë e tij të jashtëzakonshme për të qenë vendimtar në zonën e penalltisë, duke gjetur golin në një mijë mënyra të ndryshme, duke shfrytëzuar përparimin mbresëlënës, ngritjen e mirë dhe aftësinë e jashtëzakonshme akrobatike. Përveç kësaj, ai kishte gjithashtu një talent të lindur drejtues dhe një inteligjencë taktike që e lejonte të shpikte lojën edhe në zona më të prapambetura (sidomos në vitet e fundit).
Përveç kësaj, ai e kuptoi se si të pozicionohej në fazën e mbrojtjes dhe ishte thelbësor për presionin e kërkuar nga Lippi në vitet e Juventusit. Me pak fjalë, ai ishte një nga sulmuesit më të mirë italianë të të gjitha kohërave. Dhe nuk do të jetë e lehtë të harrohet..
