Do të jetë një përshëndetje formale, siç ndodh mes njerëzve që tentuan, por nuk ranë në dashuri. Romelu Lukaku do të jetojë natën e tij të fundit në “Olimpico” të dielën, të paktën si lojtar i Romës.
Mirupafshim dhe paç fat, sezoni në huazim do të mbyllet me përfundimin e kampionatit.
Pastaj, secili nga subjektet e përfshirë në marrëdhënie, lojtari në njërën anë dhe skuadra nga ana tjetër, do të kërkojë lumturinë e rezultateve diku tjetër.
Roma-Lukaku ishte një partneritet i improvizuar, i nxituar, megjithatë i shoqëruar nga një entuziazëm i madh. Po, po, sepse në një pasdite të nxehtë, në fund të verës së kaluar, në Ciampino kishte mijëra njerëz që prisnin atë burrë të madh me bluzën e zezë veshur. Në fakt, të gjitha palët e përfshira, përfshirë fansat, e dinin se nuk do të ishte një dashuri e qëndrueshme.
Roma kishte zgjedhur Lukakun sepse kishte nevojë për të forcuar sulmin dhe rinisur ambiciet e saj pas finales së humbur të Budapestit dhe një fillimi të tmerrshëm të kampionatit. Lukaku e kishte pranuar Romën sepse, pasi humbi mundësinë për të shkuar te Juventusi, Chelsea nuk mundi të gjente klube të tjera prestigjioze për ta sistemuar.
Nëse nuk do të kishte mbetur në Serie A, një kampionat “stërvitor” në funksion të Kampionatit Evropian, për të cilin kujdeset shumë, Romelu do të duhej të vazhdonte me planet e tij dhe të fluturonte menjëherë për në Arabinë Saudite.
17 milionë euro për 9 muaj. Ky “operacion” merkatoje iu kushtoi Friedkins-ëve aq shumë. Presidentët verdhekuq shpresonin që Lukaku, në duet me Dybala, do ta garantontin së paku kualifikimin në Champions League. Nuk ndodhi kështu, sepse Roma është pikërisht në vendin e gjashtë, si sezonin e kaluar. Me të njëjtat, 60 pikë.
Nëse do të promovohet në Champions League në ndeshjet e mbetura të Serie A, kjo mund të ndodhë për shkak se satelitët, midis renditjes dhe Atalantës, janë rreshtuar pozitivisht, jo për shkak të një përmirësimi vendimtar të imponuar nga cilësia e investimit.
Lukaku në fakt e nisi shumë fort, i motivuar nga ndjenja e hakmarrjes ndaj atyre që e kishin refuzuar dhe përqafimi i tretë i Mourinhos në karrierën e tij. 5 gola në 5 ndeshjet e para si titullar në kampionat, 3 nga 3 në grupin e “Europa League”. Dhe të gjithë po mendonin: a mund të kthehet qendërsulmuesi i Interit të Contes? Jo, iluzioni doli bashkë me kohën e verës.
Mjafton koha për të parë se Lukaku humbi efektivitetin kur niveli i ndeshjeve u ngrit. Ai ka shënuar 20 gola në këtë sezon, që gjithsesi nuk janë pak, çka e lejoi të arrinte 300 gola me klubet në karrierë. Por nga këto 20 gola, vetëm njëri erdhi ndaj pesë më të mirëve në Serie A (Juventusit).
Në Europë, në fazën eliminatore, shënoi me shpinë ndaj Feyenoord, është e vërtetë. Megjithatë, në kthim humbi një nga penalltitë. Dhe ndërsa aventura vazhdonte, përveç një goli kundër Brighton në një natë mbarësie, ai nuk la më asnjë gjurmë të dukshme.
Ky është viti i tretë radhazi pa ndonjë kënaqësi të madhe. Tani Lukaku, përpara se t’i përkushtohet Belgjikës, e cila gjithashtu pret t’i falë gabimet e bëra në Botërorin e Katarit, mund të përfundojë vetëm me një notë të lartë para publikut që llogariste tek ai: Genoa është një mundësi. Por kini kujdes: një paralajmërim varet mbi kokën e tij. Në rast të një kartoni të verdhë do të humbiste sfidën e fundit në Empoli. Nëse ndodh, vetëm sa e shpejton lamtumirën e paralajmëruar.
