Në një natë të qetë, kur hëna ndriçonte qiellin me dritën e saj të butë, ushtar Shabani u ngrit nga shtrati me një ndjenjë të veçantë. Ishte ajo një ndjenjë e fortë e një thirrjeje që vinte nga ajo tokë ku kishte lindur dhe ishte rritur ai.
Bashkëshortja e tij, u shqetësua kur e pa burrin e saj duke u përgatitur. Sytë e tij të ndritur dëshmonin një vendosmëri dhe një përkushtim të rrallë.
"Ç'të bëri të zgjohesh në këtë orë, Shaban?" pyeti ajo me habi.
Ushtar Shabani iu përgjigj me një buzëqeshje dhe e përqafoi bashkëshorten me ngrohtësi.
"E bukura ime, është një thirrje që vjen nga thellësia e shpirtit tim. Atdheu po më thërret, dhe sot do të rrugëtoj për një kohë nën hënën e gjallë."
Ajo ndjeu një pashtje në zemrën e saj, edhe pse e dinte se detyra e tij si ushtar kërkonte përkushtim dhe guxim. Megjithatë, kjo ishte hera e parë që ai u ngrit aq herët pa u paralajmëruar.
"Çfarë do të bësh, Shaban?" pyeti bashkëshortja, kur sytë e saj të kaltër u takuan me ata të tijat.
Ushtar Shabani u përgjigj me seriozitet.
"Do t’i përgjigjem kushtrimit të atdheut, e dashur. Në këtë natë të qetë, ndjeva thirrjen e tokës sime, dhe dua të nderoj atdheun dhe të ndaj këtë moment me ty."
Ajo e kuptoi se ky ishte momenti kur duhej ta përkrahte bashkëshortin e saj.
"Jam krenare për ty, Shaban. Detyra jote është e madhe, por unë jam këtu për ty, gjithmonë."
Ushtar Shabani u pajis me uniformën e tij dhe e përqafoi bashkëshorten përsëri para se të largohej. Duke shkelur rrugën me hapa të sigurt, ai ndihej i mbushur me një ndjenjë të thellë respekti për tokën e tij dhe për çdo njeri që e ka mbrojtur.
Në rrugën e tij, ai ndalet për një çast aty para shkollës fillore dhe shikon flamurin kombëtar duke u valëvitur nën hënën e gjallë. Djasloshi përcjell thirrjen e qiellit dhe thotë me zë të lartë:
"Atdhe, jam këtu për ty! Në çdo hap që bëj, dua të të përshëndes ty dhe të gjithë ata që me nder dhe lavdi mbrojnë tokën tonë."
Me këtë thirrje të ndjeshme, ushtar Shabani vazhdoi rrugën e tij, duke ndihmuar në ruajtjen e lirisë dhe nderit të atdheut të tij, nën hënën e gjallë, ku dritat e natës bënë shkëlqimin e tij edhe më të fuqishëm.
Pas një periudhe të gjatë intensifikimi të tensioneve dhe pasigurisë në rajonin e tij, ushtar Shabani e gjeti veten të përfshirë në një nga momentet më tragjike të historisë së tij. Më 18 prill 1999, në kohën e Luftës së Kosovës, ai ishte pjesë e një njësije ushtarake që kishte misionin e mbrojtjes së popullatës nga forcat militare dhe paramilitare serbe.
Ishte një natë e errët kur para agimit, forcat e ushtrisë serbe filluan një sulm masiv në fshatrat e Alballapit, ku banonte Shabani. Pas shpërthimit të armëve dhe zhurmës së bombave, ushtarët shqiptarë u mobilizuan për të mbrojtur fshatrat dhe banorët e pafajshëm. Ushtar Shabani, i vendosur dhe i përkushtuar, organizoi një mbrojtje të vendosur bashkë me bashkëluftëtarët e tij.
Në kohën kur shpërtheu beteja e ashpër, Shabani ishte në maje të një kodriçeje, e cila ofronte një panoramë të gjerë të fshatrave dhe rrugëve që çonin drejt tyre. Forcat serbe po afroheshin ngadalë, duke lënë pas tyre shkatërrim dhe tmerr. Shabani, me uniformën e tij, me kokën lart dhe armën në dorë, ishte një figurë frymëzuese për bashkëluftëtarët e tij.
Në një moment tensioni, Shabani përdori radion për të komunikuar me njësinë e tij.
"Mbajeni pozicionin! Mbajeni fort! Ne mbrojmë atdheun dhe popullin tonë!" tha ai me një zë vendosmërie.
Ndërsa ushtarët shqiptarë mbroheshin me guxim, forcat serbe filluan të intensifikonin sulmet e tyre. Lufta u bë më e ashpër, dhe Shabani qëndroi i vendosur, duke udhëhequr togun e tij me guxim dhe nder. Ai e kuptoi rëndësinë e mbrojtjes së popullatës, dhe pavarësisht nga rreziku, nuk u trondit.
Në një moment tragjik, një grup forcash serbe u përpoq të rrethojë pozicionin e Shabanit. Lufta bëhej gjithnjë e më intensive, dhe pas një beteje të ashpër, Shabani u godit rëndë nga një plumb. Megjithatë, ai nuk u dorëzua. Përkundër plagëve të tij, ai vazhdoi të udhëhiqte me guxim.
Në një moment të pamundur, një plumb tjetër goditi Shabanin në gjoks. Ai ra në tokë, por edhe në momentin e fundit, ai mbajti armën e tij me një dëshirë të pavdekshme për të mbrojtur atdheun dhe popullin e tij.
Pas kësaj beteje heroike, forcat serbe tërhiqeshin, por rënia e Shabanit shënoi një humbje të thellë për bashkëluftëtarët dhe popullin. Emri i tij u bë një legjendë, një simbol i guximit dhe përkushtimit të paepur ndaj lirisë dhe pavarësisë së vendit të tij.
Ushtar Shabani, i cili do të bëhej një hero në mbrojtje të atdheut, kishte një fëmijëri të ndryshme nga shumë djem të tjerë. Ai lindi në një fshat të vogël në një kodër malore të lashtë, diku mes maleve të Kosovës. Në një familje të thjeshtë, ku prindërit e tij jetonin me këmbë në tokë dhe kujdeseshin për bagëtinë e tyre.
Që nga fëmijëria, Shabani tregoi shenja të një guximi dhe përkushtimi të veçantë. Ai shpesh iu bashkua babait, Beqirit në punët e bujqësisë dhe kujdesej për kafshët. Nga babai e nëna mësoi vlerat e punës së palodhur dhe respektin ndaj natyrës.
Familja e tij, përkundër sfidave të jetës së vështirë një fshat, i ofroi Shabanit një fëmijëri të lumtur dhe të pasur me dashuri familjare. Ai shpesh luante me fëmijët e tjerë të fshatit në rrugët me gurë, duke ndërtuar një lidhje të fortë me vendin ku lindi.
Shabani kishte një pasion të veçantë për të mësuar në shkollë. Edhe pse shkolla ishte larg dhe shpesh kishte bërë udhëtime të vështira për të arritur me kohë në mësim, ai kishte një dëshirë të pashuar për të fituar dije. Mësuesit e tij e kujtonin si një nxënës model, një djalë tërësisht i përkushtuar në lexim dhe studim.
Mësoi shpejt të lexonte dhe të shkruante, duke kuptuar se librat ishin një dritare në botën e panjohur dhe se dija ishte mjeti më i fuqishëm për të ndryshuar jetën e tij. Ai shpesh ulej nën hijen e një peme me një libër në dorë, duke humbur veten në rrëfimin e një historie ose duke shfletuar faqet e një libri shkencor.
Me kalimin e kohës, situata politike dhe tensionet në rajon u rritën. Shabani filloi të ndiejë thirrjen për t’i shërbyer atdheut të tij. Ai mori një vendim të vështirë për t’iu bashkangjitur forcës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës për për mbrojtjen e popullit dhe lirisë së vendit të tij.
Në një vizitë të fundit në shtëpinë e tij, ai u tha vëllezërve të tij, nënës dhe bashkëshortes:
"Atdheu po më thërret, dhe unë duhet t'i përgjigjem thirrjes së tij." Në këtë moment, ata e kuptuan se djaloshi ishte përgatitur të bënte gjithçka për të mbrojtur dhe nderuar tokën e tij.
Fëmijëria e tij e pasur me vlera dhe traditë, bashkë me dëshirën e tij të thellë për t’i shërbyer atdheut, bënë që Shabani të bëhej një figurë e shquar në historinë e vendit të tij. Ai u bë një simbol i guximit dhe përkushtimit, duke lënë pas një trashëgimi të pashlyeshme për brezat që do të vijnë.
Mësuesit e tij e vlerësonin përkushtimin dhe inteligjencën e Shabanit. Ai fitonte njohuritë e tij me pasion, duke nxitur edhe shokët e tij të shkollës të kërkonin dije si ai. Shabani nuk kishte vetëm një dëshirë për të mësuar për veten e tij, por edhe për të ndihmuar të tjerët të zhvilloheshin intelektualisht.
Drejt fundit të periudhës së shkollës së mesme, Shabani shkëlqeu në provimet përfundimtare. Për familjen e tij, ishte një krenari e veçantë. Ata e kuptuan se djali i tyre ishte një dhuratë e rrallë nga jeta, me një shpirt të pasur në vlera dhe një vullnet të patundur për të arritur suksesin.
Megjithatë, kur tensionet në rajon u përkeqësuan dhe kishin filluar shenjat e luftës, Shabani vendosi të përdorë dijen dhe aftësitë e fituara për t’i shërbyer atdheut. Në vend që të vazhdonte studimet e tij universitare, ai zgjodhi rrugën e ushtrisë për të mbrojtur popullin dhe vlerat e tij.
Pas vdekjes heroike në kohën e Luftës së Kosovës, fjalët e Shabanit për dijen, mësimin dhe shkollën u bënë një frymëzim për brezat që do të vijnë. Historia e tij u përcoll me respekt dhe admirim, duke e bërë atë një figurë të paharruar në kujtesën kolektive të popullit të tij.
Nënë Hatixhja, gruaja e devotshme dhe e guximshme, ishte një figurë mjaft e rëndësishme në jetën e Shabanit. Tiparet e saj karakterizoheshin nga një përkushtim i pazëvendësueshëm për familjen me një bindje e thellë për vlerat tradicionale.
Ajo ishte një grua e cila nuk ndalonte kurrë së kujdesuri për shtëpinë dhe familjen e saj. Pavarësisht vështirësive të jetës së fshatit, ajo kishte aftësi të veçanta për t'u siguruar fëmijëve të saj një ambient të ngrohtë dhe të sigurt. Bisedat e natës rreth zjarrit ishin momentet që bënin familjen e saj të ndjehej e bashkuar dhe e lumtur.
Gjatë viteve, nënë Hatixhja e tregoi aftësinë e saj që t‘u mësonte fëmijëve respektin për moshën dhe për të tjerët, si dhe përgjegjësinë për veprimet e tyre. Ajo kishte një rol të rëndësishëm në formimin e karakterit të Shabanit, duke ia transmetuar vlerat e solidaritetit, guximit dhe dashurisë për atdheun.
Gjatë kohës së luftës, kur Shabani vendosi të përfshihej në luftë për të mbrojtur vendin e tij, nënë Hatixhja mbeti e fortë dhe e duruar. Ajo e përkrahu vendimin e tij, megjithatë, si çdo nënë, vuajti me shqetësimet dhe frikën për fatin e djalit të saj. Në këtë moment të vështirë, devotshmëria e saj për familjen dhe përballimi i guximshëm me sfidat e jetës bënë thelbin e karakterit të saj.
Nënë Hatixhja ishte gjithashtu një grua e devotshme fetare. Ajo ndiqte me përkushtim traditat e besimit të saj, duke u përpjekur të përcillte vlerat etike dhe spirituale te fëmijët e saj. Besimi i saj i fortë e bënte atë një udhëheqëse shembullore për familjen e saj, duke i dhënë forcë dhe shpresë në momentet më të vështira.
Përmes tipareve të saj të devotshme, nënë Hatixhja bëri një ndikim të thellë në formimin e personalitetit dhe karakterit të Shabanit, duke e bërë atë një njeri me vlera të theksuara morale për përkushtim ndaj atdheut.
Prore, përgjatë histories, nënat shqiptare lindër bij të denjë, si ushtar Shabani.
Lavdi dëshmorit të kombit, Shaban Avdiu!
