Në vetëmi shpesh ndalem e mendoj
bukuritë e vendlindjes sime,
me mallë e me dashuri kujtoj
gurra, kroje e t’jera burime.
Nën hijen e frashërit afër shtëpie,
kroj i lagjës buron pa pushim.
I mirmbajtur me shumë shije,
park i vogël, për ne vandtakim.
Atje fëmijët i bashkon loja
të ladrojnë e të gjëjnë freskim,
me plot pemë, çfarë u do goja
natyrë e bukur e vendit tim.
Te gurra e vjetër e pa shoqe
në rrjedhën e saj porsi flori,
shuamë etje e lamë faqe
në ditët e verës me ngrohtësi.
Lartë zabeli poshtë saj lëndinë,
për kopshtie uji akull bereqet,
dallëndyshet krahëhapur vinë
të ndërtojnë aty folenë e vet.
Vrella e prronit n’mriz t’lajthisë
me currjelën e saj pikë – pikë,
m’kujton bukën e çobanisë,
ku djath e vezë ndanim me thikë.
Vërës në lumë kur na lodhte loja
për tek vrella turreshim me vrap,
nga etja kur na thahej goja
pinim uji të shtrirë në bark.
Edhe unë si e gjithë bota
them përditë me gojën time,
bukuritë janë të kota
kur jam larg vendlindjes sime.