Dikur në shkollë kur shkoja
vonë në fëmijërinë time,
kaqurrelën flokë – verdhë takoja
me të bukurat e saj vëgime.
Me shtatin hedhur e trupin selvi
sytë gështënjë, faqet manushaqe,
shpirtin tim e zuri në robëri
të shkretën mendje time hutaqe.
Ngado hecja kudo që shkoja
para meje fytyra e saj,
ishte e kotë të provoja
nga vetja ime atë t’a ndaj.
Buzët qërshi, vetullat gajtan
me vështrimin e saj shigjetë,
porsi rakia më pat nxanë
hiq pa e ngritë gotën përpjetë.
M’dridhej trupi deri te thembra
kaqurrelja kur m’kalonte pranë,
sikur lepurit m’rrihte zemra
veç një fjalë ajo me m’a thanë.
Doja t’i flisja por si thoja dot
dy – tri fjalë për ndjenjat e mia,
vërdallë sajë sillesha kot
duarthatë kthehesha tek shtëpia.
Nga t’ia nisja e çka t’i thoja
unë malësori zemër – hekur,
m’lidhej gjuha e m’thahej goja
akoma temën pa e prekur.
Për ca vjet ky siklet m’zgjati
derisa trimëresha foli,
u qetësova unë i ngrati
nyjen e lidhur kur ajo zgjodhi.
Në bisedë seç u lirova
vinin fjalët, rridhnin si lumë,
me vetën time pastaj mendova
si ndryshova unë kaq shumë.
Jo ndryshimin unë se bëra hiq
vetë ajo foli e para,
tek atëher ne u bëmë miq
dhe filluam jetën nga e mbara.
Prandaj sot unë kam një porosi
për ata që ngurojnë të flasin,
si për vajza e djem të ri
që pa nevoj heshtjen zgjasin.
Merre nismën e hidhe hapin
mos i burgos ndjenjat e tuja,
kape kohën e nxane vrapin
krejt çka ndien pa turp thuaja.