Kaqurrelja

Kultura

Kaqurrelja

Nga: Dr. Ruzhdi Kadrija Më: 7 korrik 2018 Në ora: 18:52
Foto ilustrim

Dikur në shkollë kur shkoja

vonë në fëmijërinë time,

kaqurrelën flokë – verdhë takoja

me të bukurat e saj vëgime.

Me shtatin hedhur e trupin selvi

sytë gështënjë, faqet manushaqe,

shpirtin tim e zuri në robëri

të shkretën mendje time hutaqe.

Ngado hecja kudo që shkoja

para meje fytyra e saj,

ishte e kotë të provoja

nga vetja ime atë t’a ndaj.

Buzët qërshi, vetullat gajtan

me vështrimin e saj shigjetë,

porsi rakia më pat nxanë

hiq pa e ngritë gotën përpjetë.

M’dridhej trupi deri te thembra

kaqurrelja kur m’kalonte pranë,

sikur lepurit m’rrihte zemra

veç një fjalë ajo me m’a thanë.

Doja t’i flisja por si thoja dot

dy – tri fjalë për ndjenjat e mia,

vërdallë sajë sillesha kot

duarthatë kthehesha tek shtëpia.

Nga t’ia nisja e çka t’i thoja

unë malësori zemër – hekur,

m’lidhej gjuha e m’thahej goja

akoma temën pa e prekur.

Për ca vjet ky siklet m’zgjati

derisa trimëresha foli,

u qetësova unë i ngrati

nyjen e lidhur kur ajo zgjodhi.

Në bisedë seç u lirova

vinin fjalët, rridhnin si lumë,

me vetën time pastaj mendova

si ndryshova unë kaq shumë.

Jo ndryshimin unë se bëra hiq

vetë ajo foli e para,

tek atëher ne u bëmë miq

dhe filluam jetën nga e mbara.

Prandaj sot unë kam një porosi

për ata që ngurojnë të flasin,

si për vajza e djem të ri

që pa nevoj heshtjen zgjasin.

Merre nismën e hidhe hapin

mos i burgos ndjenjat e tuja,

kape kohën e nxane vrapin

krejt çka ndien pa turp thuaja.

Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat