Fol o poet
I thinjur i zhuritur
Ku të bëj një pre gjumë
Ankthet çmallen me një pike loti
Prek ballin e zhubravitur
Shikimin e verbër e kam kredhur
Rrugëtimeve nëpër dhembje
Pa gjurmë në paskajshmërinë e botës
Mos u dorëzo o poet
Kujdes snajperistët e etshëm për gjak
Të llahtarisur shikojnë prerazi njollat
Lënë mureve qumështore që pandërprerë
Sjellin kujtesën e shekullit të vrazhdë
Pra fol o poet
Fryma zhuritëse e barotit iriton
Mushkrit e njerëzve të sfiduar
Përmendore tempujsh qëndrese
Kurrë se braktisëm pragun
Besom o poet
Plagëve të mbyllura sërish
Gjaku I dëlirë pikon mbi penën e brishtë
Fantazma tinëzisht sorollatet somnambul
Oborreve të shtruar me eshtra të përhimë
Engjëjt rënkojnë me lemeri
Kufomat pllakosin heshtjen
Në fundnate s’ndalet vala e hidhur
Njerëzit me buzëqeshje të lëmekur
Pa mëdyshje do ta njohin veten në varret e rrëmihur
A thua do të jetë kështjella e fundit
Mbi të kaluarën dhe të ardhmen
Nëse s’ka shteg tjetër
O poet.
