Është koha t’i jap udhë poezisë sime,
që si zog mbi tela, lehtë më është ulur,
si tel violine më kumbojnë shumë kujtime,
nga pesha e mallit të lagur, përkulur.
Është koha t’i shpërndaj vargjet në ajër t
ë rend nëpër pyje e shpirtra pa fund,
porsi puhizë të rend pa u ndalur,
të gjithë yjet e qiellit në djep t’i përkund.
Të zgjoj me vargje gurgullimat e pranverës,
cicërimat e zogjve t’i ndez nëpër vargje,
shpirtrat e errësuar t’i ndriçoj me vargun e Hënës,
është koha, poezia ime të ndjej aromën e bukës në magje.
Jam gati tashmë, me krahë vargjesh
të fluturoj, se vet koha e artit poetik në shpirt më troket,
kush vallë si unë në këtë jetë nuk dashuroi,
me vargun e shpirtit kësaj kohe s'i dha jetë.
Ejani miqtë e mi, në krahët gazmor të muzës poetike,
në shpirtin tim të gjithë futuni dhe qëndroni,
është koha të jemi shqiptarë në Shqipërinë heroike,
Ejani sot në vargun tim, këngën e atdheut të këndoni!