Lindi një jetë, lindi një fëmijë. Gëzim në familje dhe më gjërë. Fryt i një dashurie dhe njëherazi i një përsosmërie të përkryer. Një krijesë e vogël, por e kompletuar dhe e veçantë me krijesat pambarim të këtij planeti.
Synimi i përsosmërisë!
Njohje e nderim për ‘të, dhe dëshira për ndryshime periodike dhe në vazhdimësi, pengesa për të keqen, përkundrejt horizonteve pa kufi për të mirën. Kështu qoftë dhe u realizoftë!
Gëzim i vërtetë dallon dukshëm në fytyrat e të gjithëve, në shprehjet e shumta të urimit, edhe shtëpia, gjithshka të duken të hareshme, të gëzuara. Të gjithë të gëzuar, moral i lartë, kush e kush pa rezerva dhe individualisht, natyrshëm shfaqin gëzimin.
Gjyshja! Sa lindje të tilla ka pritur! Por, gëzimi tek ajo nuk është shteruar, ndonse mbart në jetën e saj edhe vuajtje, hidhërime, përcjellje të më të afërmve, dhembje të forta, shkëputje copash të shpirtit të saj. E, ajo, gjyshja sot është e gëzuar, shumë e gëzuar. Shpirti, zemra i gufon, thua se edhe ajo është në fillim të jetës!
Sa burim i pashtershëm qenka gëzimi! Ditët dhe netët i lënë vend njëra-tjetrës. Nis një fillim i ri, e aty ku mbaron një fillim, nis përsëri një fillim tjetër i ri, e kështu pambarim dhe për gjithshka. Mendoj se kjo është ajo që “shpirtërat nuk vdesin”.
Nipi rritet, të qarat foshnjore, këta tinguj të ëmbël çajnë ajrin dhe shkojnë edhe tek veshët e gjyshes, e ajo me buzë në gaz që edhe rrudhat e viteve duket sikur i humbin për një çast, vrapon tek nipi për ta qetësuar. Mjafton vetëm përkëdhelja e gjyshes dhe nipi fillon të sjellë buzët pak në gaz, por që gjyshes i sjellin shumë lumturi. Ajo i flet me fjalë të tilla, që edhe vetë gjyshja nuk e di nga i burojnë dhe as se ç’farë i thotë! Në anën tjetër edhe nipi bëlbëzon dhe gjyshja lumturohet shumë, shumë!
Nipi-fëmijë nuk artikulon dot fjalë me kuptim, por gjithsesi gjyshja e kupton, e don dhe e ndihmon me përkëdheli e me pamasë dashuri. Kështu nipi rritet, gjyshja madhohet, vjetërohet dhe të dy, nip e gjyshe e duan shumë njëri-tjetrin.
Sa shpejt ikin ditët e netët për gjyshen. Nipi u rrit, u madhua, gjyshja gjithnjë e më shumë plaket, fuqitë kufizohen, pamja zvogëlohet, dëgjimi rëndohet..!
Sa keq për gjyshen! Ajo ndjen fundin e fillimit të aj, shikimi, fuqia dhe dëgjimi janë afruar shumë tek kufiri i “zeros”, por dashuria për nipin mbetet e lartë, e pa tronditur. Përsëri gëzimi mbetet i lartë, burimi i tij - i pashmangshëm tek gjyshja!
Ndryshe ndodhi me nipin. Ai e don gjyshen, e respekton, por seç filluan të shfaqen mërzitja dhe durimi tek nipi, ato kanë filluar të zënë vend pak e nga pak, për atë, gjyshen e dashur - gëzim pashterurën!.
Gjyshja vdiq!
Nipi rri e mendon i penduar: “Pse vallë mërzitja për gjyshen dhe mos durimi , erdhën dhe u shtuan tek mua ndaj gjyshes?. Ajo nuk u mërzit asnjëherë, as nuk u bezdis me mua kur unë isha si “ajo”! Si është e mundshme që unë nuk arrita t’i ktheja asaj ato që ajo më fali mua?!”
Mos vallë ky është fenomen, që “natyra” e ka pjesë të përsosmërisë, për të lehtësuar dhembjen e madhe që shkakton “humbja e njerëzve të dashur” për ata që mbeten të gjallë, ndaj atyre që përfundojnë fillimin e tyre?!. Apo, mos ndoshta njeriu duhet të shlyej “detyrimin” e tij vetëm një herë, duke i dhuruar gëzimin e përkujdesjen e tij vetëm për rastet e fillimeve të reja?! Ndofta, nuk e di!
Por di se, sidoqoftë, dashuria, respekti, përkujdesja, ndihma e ndërsjelltë mes njerëzve, nuk duhet të ketë kufizime kohore. Gjithmonë duhet të kemi dashuri, dhembshuri, durim dhe respekt ndaj njëri-tjetrit.
* Shënim: Pjesë nga libri: “Princesha e Ballkanit, botim i vitit 2009 – autor: F.Dahri”
