Ekziston një thënie që thotë: “Asgjë nuk është e përjetshme. Kafeja ftohet, cigarja shuhet, koha kalon, njerëzit ndryshojnë… “
Ka një të vërtetë në këtë fjali, megjithatë, unë besoj se ndryshimet që shohim tek njerëzit janë ndryshimet që ndodhin kryesisht brenda nesh, domethënë, jemi ne që ndryshojmë dhe ne fillojmë ta perceptojmë realitetin në një mënyrë tjetër.
Ju e doni atë vajzë të paqëndrueshme. Një herë ajo thotë se je tip në jetën e saj, një herë tjetër thotë se është hutuar. Pranoni, kuptoni, “në fund të fundit, ajo e ka të vështirë”, këmbëngul ai.
Ju prisni, zbuloni, lejoni, kuptoni, arsyetoni të padrejtën, falni të pafalshmen, pranoni të papranueshmen. Ju vuani, por nuk mund të vendosni kufij, ndieni se ju dhemb, por keni frikë të humbni; dikush dëshiron diçka më të mirë për jetën e tij, por ende ka shpresën se tjetri do të ndryshojë dhe gjithçka do të jetë ndryshe.
Ju ndërtoni kështjella në një terren të brishtë, zhyteni në pishina të cekëta, shihni oqeane në pellgje, ruani ata që nuk duan të ulen pranë jush, vendosni jetën tuaj në pritje, duke pritur një vendim nga tjetri… Por kur gjithçka prishet, ndiheni të mashtruar dhe doni të gjeni fajtorin.
Koha sjell mirëkuptim dhe shpërndan disa iluzione. Ne mësojmë të braktisim maskat dhe të heqim lentet e zbukuruara. Një ditë, ne fillojmë të shohim gjithçka siç është në të vërtetë dhe vendosim, duke u bazuar në të vërtetë, nëse ia vlen të vazhdojmë. Nuk bëjmë asnjë justifikim, asnjë gënjeshtër për veten, asnjë parashikim dhe kërcim në errësirë.
Ne mësojmë të ushqejmë atë që është e ndërsjellë dhe të duam vetëm atë që ka diçka për të dhënë.
