Jeta është si deti, nuk paguan asnjë qindarkë nëse nuk di si të notosh. Armiqësore, e padrejtë dhe mizore shumë herë, por edhe aq shumë provokuese me varësi sa të doni të thithni çdo pikë të saj. Si deti dhe ajo…, kur ka stuhi dhe kur qetësohet. Kur përplaseni pa kujdes në momentet e saj, kur shijoni lindjen e diellit dhe jargavanin që reflekton në të dhe kur bini në thellësi dhe notoni në të. Dhe është kjo thellësi që frikëson.
Nuk ka rëndësi nëse dini të notoni apo jo. E tëra çfarë ke në mendje është se duhet të mbijetosh në orën e keqe, të zbutësh të keqen që ka rënë furishëm mbi ty. Dhe e gjithë ekzistenca juaj bëhet “shpëtimi i jetës” që do t’ju mbajë të sigurt në sipërfaqe. Mendja, zemra dhe trupi akordohen automatikisht për t’ju dhënë qëndrueshmërinë e nevojshme që kërkon secili rast.
Ajo që është e sigurt është se pas çdo stuhie të jetës, bëheni më të fortë. Dhe më të vendosur për të ndryshuar gjithçka që kalon nëpër dorën tuaj dhe e bëjnë të vështirë për ju pa asnjë arsye. Ajo që mendoni se është e panevojshme dhe e parëndësishme. Pavarësisht nëse janë kushte apo njerëz. Dhe nga dëshira jonë njerëzore për të kapur vetëm momentet e saj të mira, është pikërisht aty ku ndonjëherë humbasim thelbin e ekzistencës dhe të bashkëjetesës. Në vend që të luftojmë për thelbësoren, mbetemi në cektësi të sigurt të epokës. Ne e përvetësojmë atë që hamë, atë që pimë dhe atë që trupi arrin të rrëmbejë si një mënyrë jetese, me iluzionin se kështu do ta zbusim “shegën e saj të pamëshirshme”.
Dhe ne përfundojmë duke shitur momentet tona aq sa mundemi. Dhe “duke shitur ëndrrat”, harrojmë të ëndërrojmë, të besojmë dhe, të lëmë. Bëjmë flamur “uni-n” tonë sikur kjo të sigurojë sigurinë tonë. Rrëmbejmë “shpëtimin e jetës” së fqinjit tonë pa faj, sepse kemi një jetë dhe është vetëm e jona. Bëjmë operacionin e tastit në tastierë dhe fjalët emocionale pa u përballur. Lejojmë që keqdashja dhe zelli të helmojnë buzëqeshjen e huaj me bilancin e tyre, sepse vetëm gjërat tona kanë rëndësi.
Në përpjekjen për të mbajtur kokat tona jashtë nga uji, biem në grackën e egocentrizmit dhe notojmë në thellësi thelbësisht vetëm. Çmim i madh, nuk mendon? Jeta nuk luftohet ashtu, pa marrë parasysh sa mundësi ju jep. Sepse njeriu dashurohet vetëm në thellësi. Pra, le të hedhim një vështrim. Le të përpiqemi. Le të guxojmë!
