Dashuria ka masën e saktë të dinjitetit që mbetet në fund të ditës, në fund të udhëtimit, duke e zgjatur ose zvogëluar kohëzgjatjen e saj. Pavarësisht pasionit, asnjë dashuri nuk i mbijeton lëndimit të vazhdueshëm. Kjo sepse asnjë njeri nuk fal gjithçka për dashuri. Të dashurosh është e lehtë, por është e vështirë ta mbash dashurinë gjallë, sepse koha të lodh, sjell zhgënjim, pendim dhe dyshime.
Të gjithë shfaqen me të vërtetë kur kalojnë ditët, pasi është e pamundur ta njohësh dikë menjëherë sepse kërkon kohë për të treguar gjithçka që jemi në të vërtetë. Jeta e përditshme transformon gjithçka dhe përfundon duke hequr të gjitha maskat që u mbështetët në fillim. Gënjeshtrat bien në tokë, zbulohen sekretet, tregimet e kaluara kthehen nga askund.
Në bashkëjetesën e përditshme ne shfaqemi përtej pozave dhe shfaqjeve të përdorura gjatë pushtimit të tjetrit. Për këto arsye, njëri nga gabimet më të mëdha të secilit partner vjen nga mendimi i të pasurit siguri të mjaftueshme për të bërë gabime me tjetrin, me sigurinë se dështimet e tij do të jenë gjithnjë më të dobëta se dashuria që bashkon çiftin.
Të armatosur me këtë siguri, shumica përfundojnë duke bërë vazhdimisht gabime, pavarësisht sa e dëmtojnë partnerin, pa e futur veten në këpucët e te tjerëve, duke u zhgënjyer gjithnjë e më shumë.
Pavarësisht pasionit të madh, nuk ka dashuri që mbijeton pas lëndimit të vazhdueshëm. Thjesht sepse nuk ka njeri që fal gjithçka për dashuri.
