Kultura konkurruese është shtylla kurrizore e pothuajse çdo faze të shoqërisë. Ajo është e pranishme që nga fëmijëria kur jemi në shkollë deri tek ambjentet e punës në të ardhmen.
Megjithatë, problemi qëndron te organizatat që krijojnë një kulturë tejet konkurruese për të arritur qëllimet e tyre. Ata gjithashtu e bëjnë këtë duke krijuar një mjedis pune pa bashkëpunim dhe kohezion. Këto janë skenarë që, larg inkurajimit të krijimtarisë dhe prodhimit, nuk sjellin asnjë dobi. Le të shohim menjëherë se çfarë do të kishte kjo dinamikë.
Mosmarrëveshjet në vendin e punës
Konflikti në vendin e punës shpesh sjell si pasojë pushimin e sëmurë. Ndikimi i këtyre dinamikave të brendshme në një organizatë është i madh. Në shumë raste, kultura konkurruese e një kompanie çon në dallime, kritika, madje edhe ngacmime mes punonjësve. Nevoja për t’u dalluar dhe për të fituar veten duke tejkaluar moshatarët, i jep formë situatave po aq të parehatshme sa edhe kërcënuese.
Stresi kronik jofunksional
Konkurrenca e punës është produktive në disa rrethana. Nëse mekanizmat janë të mirëstrukturuar dhe krijohet një plan i qartë me objektiva specifike, përvoja do të jetë shpërblyese dhe e suksesshme. Por organizatat e mbizotëruara nga një mjedis pune ku konkurrenca është konstante, sjellin siklet të madh psikologjik për punonjësit e tyre. Stresi në kohë specifike vepron pozitivisht. Nga ana tjetër, kur presionet dhe rivalitetet janë rregullisht pjesë e klasës punëtore, shëndeti mendor përfundon duke u prekur.
Sjellja joetike mund të shfaqet
Kultura konkurruese e pastrukturuar, e vazhdueshme dhe e bazuar në rivalitet, çon në sjellje mashtruese. Përveç kësaj, ka përgjigje dhe veprime joetike që kufizohen me kriminelin. Nëse qëllimi i vetëm është të bësh më shumë se tjetri dhe të jesh më i miri i ekipit, kohezioni, empatia dhe respekti reciprok zhduken. Kjo ndodh kur rivaliteti çon në realitete kërcënuese dhe jofunksionale.
Pakësimi i produktivitetit
Nëse mjedisi i punës është ideal, i strukturuar mirë dhe konkurrenca nuk është e pamëshirshme, do të ketë rezultate pozitive. Përkundrazi, në kontekste të dominuara nga konkurrenca e fortë, vetë punonjësit ndihen të shkurajuar dhe produktiviteti vuan.
Kultura konkurruese: kalimi nga sfida në kërcënim
Konkurrueshmëria nxitet nga motivimi dhe dëshira për të pasur sukses. Gjithashtu për këtë vetëbesim kur bëhet fjalë për të sfiduar figura të tjera në të njëjtat kushte. Ka diçka pasuruese në këto procese që askush nuk mund ta mohojë. Kjo ndodh sepse konkurrenca është një formë sfide dhe kur ka qëllime dhe entuziazëm, arrihen synime të mëdha.
Problemi me mjedisin konkurrues të punës në shumë kompani është se është i pafalshëm dhe njerëzit nuk ndjehen të sfiduar; ata ndjehen të kërcënuar. Papritur, kolegët nuk janë më ekipi ynë, por rivalë; Ata bëhen personazhe që do të shpikin truke dhe mekanizma për të na ekspozuar dhe për të minuar produktivitetin tonë. Nuk është një mekanizëm etik apo efektiv për asnjë organizatë.
Konformizmi mund të vendoset
Në vend që të përpiqemi ‘të jemi më të mirët nga të gjithë’, preferojmë ‘të jemi si të gjithë të tjerët’ dhe të mos përpiqemi më shumë se ç’është e nevojshme. Ky mekanizëm nuk është gjë tjetër veçse një përgjigje e vetëmbrojtjes dhe mbijetesës.
Shëndeti mendor ndikohet në mjedise tepër konkurruese
Ka personalitete që përshtaten dhe shohin përfitime në mjedise tepër konkurruese; të tjerë, megjithatë, janë më të prekshëm ndaj stresit dhe ankthit. Prandaj, edhe pse është e vërtetë se efektet e një kulture konkurruese të korporatës ndryshojnë nga punonjësi në punë, në mjedise ku rivaliteti është toksik dhe jo i zgjuar, ka pas efekte.
Aktualisht, çdo kompani konkurron me dhjetëra organizata në të njëjtën industri. Të mos krijojmë të njëjtën dinamikë brenda vetë kompanive, le të jemi në gjendje të punojmë së bashku, me sinergjinë dhe inovacionin, për të parë së bashku në të njëjtin horizont. Vetëm atëherë arrihet suksesi.
