Masakra e Reçakut ku forcat serbe vranë e masakruan mbi 45 civil shqiptar, ishte një paralajmërim serioz për botën se pas Bosnjës, radha po i vinte Kosovës. Fuqitë botërore ndërkohë i vunë në lëvizje diplomacitë e tyre. Në shkurt të vitit 1999 organizuan Konferencën e Rambujes dhe në tryezë të bisedimeve i ulën palët ndërluftuese, UÇK ‘n dhe Serbinë. Bisedimet dështuan ngase Serbia nuk i pranoi kushtet për paqe, të vëna nga bashkësia ndërkombëtare. Serbia vazhdoi me vrasje dhe përndjekje të popullatës civile shqiptare.
Fuqitë botërore, kësaj radhe vendosën që të mos e tolerojnë Serbinë që të shkaktoj edhe një tragjedi tjetër në Ballkan. Autorizuan NATO ‘n që të sulmoj forcat Serbe në tërë territorin e ish Jugosllavisë, për t’i detyruar që ta ndalin luftën. Për herë të parë bota demokratike dëgjoi zërin e shqiptarëve të Kosovës dhe iu dha mbështetjen e mohuar prej shekujsh. Bota demokratike i doli në ndihmë, të drejtës si tij për çlirim nga hegjemonizmi shekullor serb. Me fillimin e bombardimeve të NATO’ s mbi caqet e forcave serbe, lufta për Kosovën hyri në epilog. Çdo epilog lufte është dramatik dhe i paparashikueshëm.
Prandaj, edhe ky epilog lufte ishte fatal për popullatën e pambrojtur shqiptare. Egërsia e forcave okupuese serbe ishte në maksimum. Serbia filloi ta realizonte planin e saj famëkeq për Kosovën, të quajtur “Patkoi”. Për të realizuar këtë planë, Serbia bëri luftën më të ndytë që ka njohur njerëzimi, duke cenuar çdo konventë ndërkombëtare të luftës. Serbia filloi të aplikoj taktikat e “tokës së djegur”.
Filloi fushatën e spastrimit etnik të Kosovës. Nisi përndjekjet e popullatës civile shqiptare në mënyrë të organizuar. Për një kohë të shkurtër Serbia arriti të vrasë, masakroj, përdhunoj mijëra civil shqiptar. Qindra mijëra shtëpi dhe objekte i dogji në mënyrë sistematike, një nga një. Tërë pasurinë e luajtshme ua konfiskoi popullatës shqiptare para se t’i dëbonte nga vatrat e tyre. Mbi 1 milion shqiptarë etnik i depërtoi jashtë Kosovës nëpër shtetet fqinjë ndërsa mijëra civil të tjerë i zhduku dhe për fatin e tyre ende nuk dihet asgjë .
Bota po shihte tmerrin që po ndodhte para syve të saj. Po shihte eksodin biblik të deportimit të një populli nga trualli i tij. Kolona të pafundme fëmijësh, gra e pleq, gjysmë të zhveshur e të zbathur, në kushtet e motit të lig po kërkoni shpëtim nga vdekja e sigurt, që po i ndiqte këmba këmbës. Skena të tilla nuk kishte parë bota që nga lufta e dytë botërore, ku një popull po kërcënohej nga zhdukja fizike. Një gjenocid i planifikuar dhe i orkestruar nga Serbia ndaj një popullate të pa mbrojtur, po ndodhte mu në mes të Evropës.
Në anën tjetër forcat e botës demokratike , të bashkuar rreth koalicionit NATO, po bënin betejën tyre të shekullit “ mbrojtjen e vlerave themelore të njerëzimi”, të cilat po i cenonte rënd Serbia. Po mbronin të drejtën elementare dhe të patjetërsueshme të njerëzimit, të drejtën për jetë . Për ditë të tëra qytetarët e Kosovës i kishin kthyer sytë nga qielli sikur nga andej do t’i pikte shpresa. Por simbolikisht ata kishin të drejtë, se shpresa për ta rrinte në qiell. Ishin aeroplanët e NATO-s që hapëronin nëpër nën qiellin e Ballkanit të trazuar, duke bombarduar caqet e forcave serbe për t’i larguar nga Kosova.
Ato ditë, për aq sa ishin ditë shprese, për aq ishin edhe ditë lemerie për popullsinë civile shqiptare. Pas 78 ditësh sa zgjatën bombardimet e NATO ‘s ndaj forcave të Serbisë, erdhi 10 qershori që në kalendarin historik të shqiptarëve paraqet një datë simbolike. Kjo datë shënon ngjarjen më të rëndësishme që ndryshoi fatin e popullit shqiptarë të Kosovës. Me këtë datë iu dha fund ankthit dhe tmerrit të popullatës së pafajshme shqiptarë të Kosovës. Këshilli i Sigurimit të OKB ‘s u mblodh me datën 10 qershor 1999 dhe nxori rezolutën 1244, e cila i dha fund luftës në Kosovë.
Kjo rezolutë solli paqen dhe lirinë për gjithë qytetarët e saj, pa dallime. Ky dokument ndihmoi në rifillimin e jetës në Kosovë për më shumë se 2 milion banor. Mbi 1 milion shqiptarë të deportuar jashtë Kosovës, filluan të kthehen dhe të fillojnë jetën e tyre nga e para, duke u ndier tani më të sigurt. Forcat e KFOR ‘t ishin garanci për sigurimin e paqes dhe jetës së qytetarëve të Kosovës. Administrata civile ndërkombëtare filloi procesin e ndërtimit të një pushteti autonom të Kosovës. Ndihmoi në formimin e institucioneve të përkohshme vetëqeverisëse të Kosovës, të cilat u zgjedhën për herë të parë në mënyrë demokratike nga qytetarët e Kosovës. Rezoluta 1244 paraqet dokumentin ma të rëndësishëm politiko juridik ndërkombëtar për statusin politik të Kosovës.Kosova mori statusin e vendit nën protektorat ndërkombëtar dhe bëri një hap për tu larguar nga Serbia. Por rruga e Kosovës nuk ndalej aty. Aspirata e popullit shqiptarë të Kosovës nuk ishte vetëm autonomia substanciale. Kosova nuk dëshironte që fatin e saj ta lidhte prapë me Serbinë shoviniste. Kosova kërkonte rrugën e saj të merituar. Kërkonte mëvetësinë e saj të mohuar padrejtësisht prej qindra vitesh. Por çuditërisht rruga e Kosovës për mëvetësinë e saj ekzistonte. Ajo ishte e strukur diku aty në rezolutën 1244 dhe priste momentin që ta kërkonte dikush nga kosovarët.
As Serbia dhe as miqtë e saj nuk kishin mundur ta vërenin, as atëherë kur u pajtuan me atë dokument. Ishte neni i famshëm 11/a i rezolutës, i cili sinjalizonte rrugën që Kosovën e shpinte drejtë pavarësisë së saj. Nuk gabojmë nëse këtë nenë do ta emërtonim “ Rruga, pavarësia e Kosovës numër 11/a.” Neni 11/a ishte më shumë se një numër dhe fjali e rëndomtë. Ishte fjalë magjike që u përdor vetëm një herë në atë rezolutë, por që ndryshoi fatin e dy milion qytetarëve të Kosovës. Nenet tjera të rezolutës edhe mund të shpinin në shumë rrugë tjera, por jo edhe në rrugën për të cilën u sakrifikua me shekuj populli shqiptar i Kosovës.
Neni 11/a ishte numër tepër simbolik për Kosovën dhe qytetarët e saj. Ishte numër i shpresës, i ngadhënjimit të jetës mbi vdekjen. Ishte numër i drejtësisë, i ngadhënjimit të lirisë mbi robërinë, i të mirës mbi të keqën. Ishte numër i civilizimit, ngadhënjimit të qytetarisë mbi barbarinë, i të ardhmes mbi të shkuarën. Me një fjalë, ishte numër fati që e bekoi perëndia, për një vend dhe një popull të shumëvuajtur. Ndryshe nga fatet që i shkruajnë njerëzit njëri-tjetrit dhe që janë të ndryshueshëm, fatin që ta shkruan perëndia është i pa ndryshueshëm. Nuk ka asnjë forcë njerëzore dhe mbinjerëzore që ta ndryshoj atë. Fatin e popullit tim qysh moti e ka shkruar perëndia.” Të jetë i lirë dhe sovranë në truallin e vetë për deri sa të ekzistoj historia”, duan apo nuk duan armiqtë e popullit tim.
