Dhe i katërti engjëll i ra borisë, dhe u godit pjesa e tretë e diellit dhe pjesa e tretë e hënës dhe pjesa e tretë e yjeve, që të errësohej e treta e tyre dhe e treta e ditës e humbi shkëlqimin e saj, kështu edhe nata.
Hëna e plotë pas disa ditësh me shi e re të dendura, e lau qytetin. Hëna nuk ia jepte qytetit të përgjumur magjinë e së bukurës, përrallores, sikurse isha mësuar ta shihja dikur, hëna më dukej ndryshe. Qyteti më frikësonte me këtë ndriçim të zbehtë prej të vdekurit. Qyteti i braktisur me ndriçimin e sëmurë më bëhej qytet-fantazmë. Doja që hëna të fshihej, të mbulonte shkëlqimin, sepse më frikësonte, druaja që do të nisnin të dilnin fantazmat nga të gjitha rrugët e rrugicat e qytetit, të gjallët e të vdekurit do të hidhnin valle. Shurdhëria ishte trajta tjetër e natës. Befas një ulërimë njeriu me zërin e ujkut i hakërrohej hënës, saqë ma ngjethi shtatin, flokët m’u ngritën thikë përpjetë. Ai e grishte hënën, e kërcënonte apo e luste për diçka nuk i zbërtheja tingujt që dilnin nga gurmazi i njeriut të panjohur me ulërimë aq të frikshme. Ulërimën e përsëriti tri herë me intonacione të ndryshme. Hëna u shtang, ngeci në një vend. Doja ta provoja nëse ecte apo jo, ashtu siç më bënin sytë, ashtu sikurse e bëja shpesh në fëmijëri, kur ecja para, ndërsa hëna ecte paralelisht me mua, por kur kthehesha mbrapshtë, prapë hëna më ndiqte prapa, e bënte të njëjtin rrugëtim që e bëja unë. Ecejakun e njëjtë doja ta bëja edhe sonte, kështu që eca duke e kthyer shikimin nga hëna nga një cep i tarracës në tjetrin, sërish u ktheva mbrapshtë për të bërë rrugëtimin në anën e kundërt. Hëna nuk lëvizte. Ta kenë zënë peng? Ta kenë mbërthyer retë e dendura që i dolën nga të dyja anët, duke e gllabëruar një herë, pastaj hëna si të kalonte nëpër grahmat e fundit, lëshoi një rrëzëllim të kuq në të përgjakur.
Hëna bojëgjake kurrë nuk ishte parë. Prisja kur cepave të hënës të pikonte gjak. Sytë m’u zmadhuan, bebëzat m’u shtangën si të më magjepste hëna bojëgjake, sepse ajo mori nuanca krejtësisht tjera. Se si me erdhi të ngrija kokën lart e t'i hakërrohesha hënës, të ulërija si ujku në stepën e vetmuar a në majë mali. Dikur si të ma kishte frikën hënën e gllabëruan retë e zeza të dendura, duke e bërë errësirën më të frikshme, më të rëndë. Prisja kur me t'u mbyllur horizonti do të fluturonin në qiell lakuriqët e natës, do të ngriheshin korbat e kafshët prehistorike. Përreth vendit, ku dikur shkëlqente me zbehtësi të vdekuri, hëna e plotë, e zënë peng, ndiheshin fëshfërimat e krahëve të lakuriqëve të natës, korbave e krrokama e disa sorrave të zeza e të larme. Pastaj çdo gjë u fundos...
Të ftohtit ma nxori gjumin. U shkunda, fërkova sytë si të zgjohesha nga ndonjë kllapi. Refleksi i kujtimit për hënën ende nuk më hiqej nga mendja, nuk e sqaroja dot, vërtet e pashë hënën e përgjakur me një rrëzëllim frikësues, apo gjumi me ankthe ma kishte ngulitur në kujtesë atë pamje. Nisa të merresha me gjëra tokësore, pa harruar të shënoja disa nga përshtypjet e natës së mbrëmshme për hënën e përgjakur. Gjyshja ime më thoshte në fëmijëri që hëna e përgjakur lajmëronte kob, luftë apo tërmet. Dhe unë i prisja të gjitha përnjëherësh. Nisa të perceptoja realitetin, të bëja rekapitullimin e gjendjes në të cilën isha dhe të thellohesha në kuptimin e kësaj mënyre të mbijetesës. në këto rrethana të bëhesh kronist i këtyre ngjarjeve të zymta, të jesh dëshmitarë i shëmtive që s' t' i kapte mendja, të vrojtosh e të mos bësh asgjë, ishte punë e vështirë. Jeta traumatike më ndiqte natën e ditën. Megjithatë, përpiqesha ta bëja balancimin shpirtëror, shtihesha sikur bëja jetën time të zakonshme: zgjohesha në mëngjes, vrojtoja terrenin nga vrima e furrikut, kryeja ritualet e pastrimit, haja diçka dhe nisja ditën e re. Nga pika ime e vrojtimit, rrugët e qytetit ishin të zbrazëta. Ndonjë lukuni qensh, ndonjë polic i vetmuar apo patrulla dyshe. Kalimtarë nuk kishte. Me orë të tëra shihja rrugën, koha qe ndalur, nata e zëvendësonte ditën, e sotmja i ngjante së djeshmes, nuk prisja ndonjë ndryshim nga e nesërmja. Para disa javësh, kur i shikoja këto rrugë, qyteti gumëzhinte nga njerëzit. Rrugët e zbrazëta ma shtrëngonin kraharorin, më vinin në siklet.
Me të rënë muzgu, sinjali ajror më tingëlloi më i thekshëm, më i kobshëm, m’u duk sikur bombat do ta përfundonin atë që e lanë pa e kryer njësitë speciale. Megjithatë avionët e NATO-s kryenin një punë tjetër, godisnin shënjestrat, gumëzhinin mbi hapësirën tonë dhe vazhdonin tutje si të mos kishte ndodhur asgjë. Në një çast e pashë aeroplanin bombardues, po aq të madh sa hëna e plotë se si e mbuloi tërë ndriçimin hënësor. Mbeta i shtangur nga rastësia. Aeroplani vazhdoi tutje, hëna shpërtheu me ndriçim më shumë se kurrë më parë sa gati ma bëri ditë vendin ku rrija i strukur. Qetësia e pastajme më bënte të luaja mendsh, po nuk u përpoqe të thirrje në ndihmë kujtesën, të imagjinoje pamje më të këndshme. Nata zgjaste në pafundësi, pyetjet e ndiqnin njëra-tjetrën, pa e pritur përgjigjen.
