Që në ditën që u shuajte, u bëra me veten i huaj, Ditë zie ende mbaj, kurorë zambakësh të sjelli çdo agim.
Varrin ta stolis bukur, si e dëlirë në amshim,
Krrokamat prishin zhurmën, nga ikja jote, sigurisht.
Po më shfaqesh çdokund; në valë deti po të shoh,
Në fluska dëbore, në xhamat plot avull,
Ngjyrën shëruese të zërit nga larg ta njoh,
Zjarr kam brenda por shpirti më është bërë akull.
U bënë 10 vjet pa ty, na mungon shumë. Familja Prenaj.