Herët në mëngjesin e 24 majit të vitit 1987, Kenneth Parks – një kanadez 23 vjeçar, i martuar dhe që kishte një vajzë 5-muajshe – kaloi 22 kilometra duke shkuar në shtëpinë e vjehrrës dhe vjehrrit të tij, mori një “levë gomash” nga vetura e tij, u fut në shtëpinë e tyre, i rrahu dhe i theri të dy në mënyrë të përsëritur.
Sipas mediave të huaja, ndërsa vjehrri i tij, megjithëse u plagos rëndë, mbijetoi sulmin, vjehrra e tij vdiq.
Parks, megjithatë, u lirua nga të gjitha akuzat. Arsyeja ishte se ai nuk kishte asnjë motiv dhe u zbulua se kishte qenë përgjumur gjatë gjithë sulmit.
Parks kishte një varshmëri të lojërave të fatit, dhe për ta “ushqyer” këtë varshmëri, ai kishte përvetësuar dhjetëra mijëra dollarë nga punëdhënësi i tij, si dhe kishte humbur kursimet e familjes së tij dhe i kishte vënë në borxh.
I turpëruar për humbjen e punës së tij, Parks kishte ndërprerë edhe vizitat tek të afërmit gjatë disa muajve të fundit, edhe pse ai më parë kishte një marrëdhënie të ngushtë me ta.
Dita e sulmit ishte dita kur Parks kishte pranuar të merrte pjesë në një gosti në shtëpinë e tyre për t’u treguar atyre humbjen e punës, borxhin dhe problemin e lojërave të fatit.
Megjithëse gruaja e tij e kishte bindur që të fillonte të shkonte në këshilla për tu larguar nga lojërat e fatit, martesa e tyre ishte ende në krizë dhe Parks ishte duke fjetur në një krevat ndaras, atë kohë.
Çifti gjithashtu kishte një vajzë të mitur.
Për shkak të problemit të tij të lojërave të fatit, Parks kishte ndërprerë të qenit social, duke vuajtur nga dhimbje koke dhe pagjumësi, dhe kishte fituar shumë peshë. Ishte një kohë e stresit të madh.
Shumë herët në mëngjesin e sulmit, Parks mendohet të jetë zgjuar dhe të ketë vozitur rreth 22 kilometra, duke shkuar në shtëpinë që i përkiste prindërve të gruas së tij – nga Pickering, Ontario në shtëpinë e tyre në Scarborough, Ontario.
Ai mori një levë gomash nga vetura e tij dhe u fut në shtëpinë e tyre, duke përdorur çelësin të cilin ata ia kishin dhënë më herët.
Ai mbyti vjehrrin e tij dhe më pas sulmoi edhe vjehrrën në mënyrë të përsëritur.
Në një moment, Parks vrapoi në dhomën e vajzave adoleshente të çiftit para se të dilte pa i dëmtuar ato.
Pas kësaj, ai menjëherë shkoi në stacionin e policisë, ku mbërriti në orën 4:45 i mbuluar me gjak, me duar të lënduara, duke rënkuar se si mendonte se kishte vrarë dikë.
Ai ishte shumë i pikëlluar, por nuk dukej se kishte dhimbje, pavarësisht nga plagët relativisht serioze.
Sipas Chicago Tribune, avokati i Parks, Marlys Edwardh, ishte në gjendje të argumentonte me sukses se ai ishte në gjumë në atë kohë.
Kur u zbulua se ishte plotësisht i shëndoshë, ai u lirua nga të gjitha akuzat.
Sidoqoftë, ekzistojnë prova kontradiktore lidhur me mundësinë e Parkut që t’i kryejë të gjitha këto veprime derisa me të vërtetë është në gjumë dhe pa ndonjë ndërgjegjësim për veprimet e tij.
Megjithëse një studim elektroencefalografik (EEG) tregoi se Parks kishte aktivitet jonormal të trurit gjatë gjumit që ishte në përputhje me mbrojtjen e përgjumur, këto modele mund të jenë gjithashtu të pranishme kur dikush është nën ndikimin e stresit të madh ose të drogës.
Për më tepër, Parks nuk kishte një histori shumë të fortë të gjendjes së përgjumur.
Gjithsesi, kur Parks ishte një adoleshent, nëna e tij kujton se ishte zgjuar një natë dhe duke gjetur se ai ishte duke u përpjekur për të dalë nga një dritare e katit të gjashtë, ndërsa ishte ende në gjumë.
Ky është i vetmi incident i përgjumur që kujton, por ka një histori të rëndësishme të përgjumjes në familje. Gjyshi i Parks gatuante ushqim gjatë gjumit, por pastaj nuk do t’i hante.
E gruaja e Parkut dëshmoi se nuk mund të mbante mend ndonjë incident kur ai ishte në një gjendje të tillë, edhe pse thotë se kur ai ishte në një gjumë të thellë, ishte i vështirë të zgjohej dhe shpesh fliste në gjumë.
Siç bëhet e ditur, të përgjumurit priren të bëjnë vetëm veprime shumë të zakonshme në vende të njohura.
Ata qëndrojnë në shtëpitë e tyre ose vetëm jashtë tyre dhe mund të lëndojnë seriozisht veten kur janë në një vend të ri, sepse truri i tyre ende vepron sikur të jenë në një mjedis të zakonshëm.
Kështu vlerësohet se do të ishte jashtëzakonisht e pazakontë që Parks të kryente veprime të tilla të komplikuara, duke ngarë 14 milje në errësirë, duke e nxjerrë çelësin nga kamioni dhe duke zhbllokuar derën pa qenë të paktën pjesërisht i vetëdijshëm.
Për më tepër, vjehrra e tij u gjet në një dhomë disa metra nga dhoma e gjumit ku u sulmua fillimisht dhe policia gjeti shumë shenja të një lufte të dëshpëruar në shtëpi.
Këto ngjarje duhet të kenë zgjuar Parks nga gjumi, edhe nëse ai kishte qenë në një gjumë të thellë.
Megjithatë, mbrojtja argumentoi se Parks do të kishte qenë shumë i njohur me rrugën të cilën e përshkoi si të hyjë në shtëpi.
Veç këtyre, ka dëshmi se të përgjumurit ndonjëherë përjetojnë halucinacione të gjalla të lidhura me atë që po bëjnë.
Përveç kësaj, fakti që Parks nuk duket të ketë pasur dhimbje kur ai ishte në stacionin e policisë, pavarësisht nga lëndimet, mundet gjithashtu të jetë rezultat i përgjumësisë, pasi truri shtyp disa stimuj, duke përfshirë dhembjen.
