Regjistrimi i fundit i Janis Joplin para se ajo të vdiste ishte një këndë dhuratë për ditëlindjen e John Lennon, regjistruar më 1 tetor 1970. Më 4 tetor ajo u ndërpre nga një mbidozë heroine. Kur kaseta mbërriti në Nju Jork, në shtëpinë e Lennon-it, Janis kishte ndërruar jetë tashmë. Ishte 27 vjeçe. E njëjta moshë që vrau Jimi Hendrix dhe Jim Morrison, të tre në vitet ’70: triniteti i shtenjtë tragjik i rokut. Kur Janis Joplin hynte vrullshëm në perandorinë e rokut nga e njëjta skenë magjike e Festivalit të Monterey-t, ku Hendrix la botën pafrymë, femrat në muzikën rok praktikisht nuk ekzistonin.
40 vjet pas vdekjes, ajo ende është zëri më i madh i bardhë femëror me rrënjë bluzi. Janis ka lindur në Port Arthur të Teksasit: e shëndoshë e puçranjoze. Ishte shumë e turpshme e që në moshën adoleshente tashmë binte në kundërshtim me mirësinë dhe mërzinë e jetës në një qytet të vogël të jugut në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Atje shkoi në universitet për një kohë “në fillim të viteve ’60: kurrë nuk mori diplomë, në shkëmbim mori titullin e “njeriut më të shëmtuar të qytezës studentore”. Kur më 1963 u shpërngul në San Francisko, në qytetin tashmë zemër të Beat Generation, të Flower Power e të rokut amerikan, ajo kishte përcaktuar tashmë dy linja ku të modelonte muziën dhe jetën: heroinat e mëdha të Blues dhe Beat, me në krye Kerouac. Aventura e parë profesionale e saj është në Big Brother dhe Holding Company njëherësh. Disku i parë kishte një sukses të vogël, por ai u ripublikua në atmosferën e sukseseve të mëvonshme dhe do të triunmfonte. Çdo gjë ndryshon pas Monterey, ku lë shenjën e një version legjendar të “Ball and Chain” (Topi dhe zinxhiri) të Big Mama Thornton.
Me daljen më 1968 të albumit “Cheap Thrill (Thill i lirë) Janis u bë një nga yjet absolute të fundit të viteve ’60, duke mundur të llogarisë në” Piece of My Heart “, një nga pjesët klasike të repertorit të saj. Largohet nga Brother Big për të formuar Kozmic Blues Band, model klasik i orkestrave alla Soul Revue. Me këtë ansambël në 1969 u bë një simbol i Woodstock, duke rrëmbyer një brez të tërë me ‘Try (Just A Little Bit Harder)’ dhe regjistron “I Got Kozmic Dem Ol ‘Blues Again Mama!”.
Bashkëpunimi përfundoi shpejt dhe menjëherë pastaj Janis formon The Full Tilt Boogie Band. Ndoshta ky është fati i të mëdhenjve, por ajo vdes kur seancat e albumit të ri nuk kanë përfunduar ende. Heroinës e ka shkrumbuar në një hotel në Los Angeles, teksa regjistronte “Pearl”, i cili, duke u botuar pas vdekjes më 1971, do të ishte albumi më i shitur e tij me hitin më të karrierës së saj, versionin final të ‘Me and Bobby McGee’, pjesë e Kris Kristofferson gjithmonë mbetur një himn i Janis.
Në mesin e pjesëve të pavdekëshme të “Pearl”, është edhe ‘Benz Mercedes’, shembull ironik i satirës sociale a cappella, shkruar me poetin Beat, Michael McClure. Janis Joplin u kremua në Westwood Village Varrezat Memorial Park të Westwood-it, Kaliforni dhe hiri i saj u shpërnda në Oqeanin Atlantik. Vdekja e zymtë e parakohshme ka shkurtuar një karrierë që premtoi mrekulli, por për Janis ishte një pasaportë për mitin. Bette Midler më 1979 ka fituar një kandidim për Oskar si interepretuesja më e mirë femër për pjesës ‘The Rose’ të saj. Në fund të viteve ’90, muzikali “Love, Janis” u bë një sukses i hatashëm në billbordet e Broadway-t për disa sezone, ku u afirmuan këngëtarë si Laura Branigan dhe Beth Hart.
Bert Hunter ka komentuar se “Birdsong” i Jerry Garcia nga albumi i tij i parë i vetëm, Garcia (1972), është në lidhje me Joplin dhe fundi i vuajtjes së saj përmes vdekjes. Kompozimi i Mimi Farina, “Në mëngjesin e qetë”, e njohur më shumë nga Joan Baez në albumin e saj “Come from the Shadows” (1972), ishte një kushtim për Joplin. Një tjetër këngë e Baezit, “Fëmijët e të Tetëdhjetave”, përmendi Joplin.
Një këngë e gjuhës frënge me e Serge Gainsbourg e kënduar nga këngëtari anglez Jane Birkin, “Ex fan des si sixlys” (1978), përmendJoplin përkrah “idhujve” të tjerë të zhdukur si Jimi Hendrix, Brian Jones dhe Marc Bolan. Kur Joplin ishte gjallë, Country Joe McDonald lëshoi një këngë të quajtur “Janis” në albumin e grupit të tij “I-Feel-Like-I’m-Fixin’-to-Die” (1967).
Në Festivalin Jazz Montreux të 1976, Nina Simone, të cilën Joplin e admiroi shumë, komentoi Joplin dhe iu referua dokumentarit Janis (1975) që me sa duket u shfaq në festival:
Ju e dini që bëra tridhjetë e pesë albume. Oh, të gjithë morën një copëz prej meje. Dhe dje shkova për të parë filmin e Janis Joplin këtu. Dhe ajo që më shqetësoi më shumë dhe fillova të shkruaj një këngë për të, por vendosa që nuk ishe i denjë. Sepse e kuptova se shumica prej jush janë këtu për festival. Sidoqoftë, çështja është e dhimbshme të shoh se sa shumë ka punuar. Sepse ajo u lidh në një gjë, dhe nuk ishte me ilaçet.
Filmi The Rose (1979) bazohet lirshëm në jetën e Joplin. Fillimisht ishte planifikuar të titullohej pseudonimi Pearl — Joplin dhe titulli i albumit të saj të fundit – filmi u trillua pasi familja e saj nuk pranoi të lejojë prodhuesit të drejtat për historinë e saj. Bette Midler fitoi një nominim për çmimin Academy për Aktoren më të Mirë për performancën e saj në film.
Më 1988, në atë që do të kishte qenë ditëlindja e 45-të e Joplin, Memoriali i Janis Joplin, me një skulpturë origjinale prej ari, me shumë imazhe të Joplin nga Douglas Clark, u kushtua gjatë një ceremonie në Port Arthur, Texas. [102]
Më 1992 u botua biografia e parë e madhe e Joplin në dy dekada, Dashuria, Janis, e shkruar nga motra e saj e vogël, Laura Joplin. Në një intervistë, Laura deklaroi se Joplin i pëlqente të ishte në Dick Cavett Show, se Joplin ndërsa ishte rritur në Teksas kishte vështirësi me disa njerëz në shkollë, por jo me të gjithë shkollën, dhe se Joplin ishte vërtet entuziast pas interpretimit në Woodstock në 1969.
Më 1995, Joplin u përfshi në Rock and Roll Hall of Fame. Më 2005, ajo mori një çmim të arritjeve Grammy Lifetime. Në Nëntor 2009, Salla e Famës dhe Muzeut Rock and Roll e nderuan atë si pjesë e Serisë së saj vjetore Amerikane të Mjeshtrave të Muzikës; ndër artefaktet në ekspozitën e Muzeut Rock and Roll Hall of Fame janë shami dhe gjerdanet e Joplin, Porsche e saj në vitin 1965, Cabriolet me pikturë të dizajnuar dhe një fletë letre me thyerje të LSD-së të dizajnuar nga Robert Crumb, projektuesi i mbulesës së lirë Thrills. Gjithashtu në vitin 2009, Joplin u nderua në koncertin dhe serinë e leksioneve të Masterit Amerikan të Muzikës Rock Rock.
Më 4 nëntor 2013, Joplin u nderua me yllin e 2 510 në Hollywood Walk of Fame për kontributet e saj në industrinë e muzikës. Ylli i saj ndodhet në Bulevardin 6752 Hollywood, përpara Institutit të Muzikantëve.
Më 8 gusht 2014, Shërbimi Postar i SH.B.A.-së zbuloi një pullë përkujtimore për të nderuar Janis Joplin, si pjesë e serisë së saj të Muzikës Icons Forever Stamp gjatë një ceremonie të ditës së parë në Festivalin e Muzikës Outside Lands në Golden Gate Park.
Më 15 Dhjetor 2015, Amy J. Berg publikoi filmin e saj dokumentar biografik, Janis: Little Girl Blue, transmetuar nga Cat Power. Ishte një zgjedhje e kritikëve në New York Times. Ndër kujtimet që ajo la pas është një kitarë Gibson Hummingbird.
