Ndoshta është rasti që të shkohet edhe pak përtej narrativës së pikës “glikemike”, që tentojnë (me të drejtë, për hir të parajsës) spontanisht situata si këto. Takimi midis studentit Andrea Pirlo (sipas pseudonimit të tij) dhe mësuesit (sipas planprogramit) Antonio Conte do të jetë emocionues. Natyrshëm vjen kujtimi i fitoreve të përbashkëta me Juventusin midis viteve 2011 dhe 2014. Kohë të mira; që nga titujt e fituar te ndihma reciproke. Marrëdhënie e një rëndësie të dyanshme në ngjitjen e shkallëve të jetës sportive dhe më gjerë.
Për faktin e pakundërshtueshëm që, nëse Conte bëri hapin e madh si trajner fitues dhe shkruajti historinë e futbollit italian, ai ia ka borxh edhe “maestros” në fushë. Ashtu si dhe fakti, po aq i padiskutueshëm, që nëse Pirlo hapi një parantezë të re mahnitëse në karrierën e tij si futbollist, aty vendosi të ndiqte një karrierë teknike. Këtë gjë ia ka borxh ish-trajnerit të tij te bardhezinjtë. Etj. Etj.
Le të shkojmë përtej gjithë kësaj, pra, e cila është e çertifikuar dhe e njohur mirë. Dhe le të kthehemi tek origjina. Kur, domethënë, opsioni Pirlo u shfaq për herë të parë në koleksionin pranverë-verë të Juventusit 2011-2012. Reagimi i trajnerit të ri Conte? Mmmm….
Shumë rrudhën hundët. Të flasësh për hutim mund të jetë edhe eufemike. Në rindërtimet e ngjarjeve ka edhe nga ata që flasin për reflektime nën siglën “nuk na duhet mesfushë pensionistësh”, çka qarkulloi rreth operacionit në fjalë.
Një koncept i shprehur në një mënyrë pak më shumëngjyrëshe. Ai nuk ishte aspak i sigurt, Conte kishte dyshime mbi besueshmërinë e një mbi 30-vjeçari, i cili sapo kishte dalë si transferim falas nga kampioni italian, Milan.
