Publikohen disa dokumente arkivore të panjohura dhe të pabotuara më parë, të cilat janë marrë nga arkivat e Bullgarisë, ku është transkriptuar (zbardhur), fjala e ish-sekretarit të parë të Partisë Komuniste të Bashkimit të Republikave Socialiste Sovjetike, Nikita Hrushov, e mbajtur gjatë një darke zyrtare në Yevksinograd të Bullgarisë, ku ai ishte i ftuar nga udhëheqja e lartë bullgare me në krye sekretarin e përgjithshëm të Partisë Komuniste, Teodor Zhivkov dhe kryeministrin Anton Yugov.
Biseda e plotë e ish-kreut të Kremlinit e zhvilluar me udhëheqjen e lartë bullgare, ku ai fillimisht u ndal te dy figurat kryesore që kishin udhëhequr Bashkimit Sovjetik që nga triumfi i Revolucionit të Tetorit, Vladimir Iliç Lenin dhe Josif Visaranoviç Stalin, duke i krahasuar ata me njeri tjetrin për periudhën që ishin në krye të udhëheqjes së Kremlinit.
Sipas tij, Lenini, jo vetëm që nuk u hakmor kundër kundërshtarëve të tij politik, brenda dhe jashtë Partisë Bolshevike, por përkundrazi, u tregua i duruar dhe i lejoi ata që të largoheshin nga atdheu i tyre, siç ndodhi me Maksim Gorkin etj., ndërsa Stalini, u tregua një diktator mizor, që përveçse ‘vrau lulen e krijuar nga Revolucioni, ai vrau lulen e Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik’, duke e ‘mbjellë’ vendin me varre!
Fjala e Hrushovit për udhëheqjen e lartë të Partisë së Punës së Shqipërisë, me në krye Enver Hoxhën, të cilin ai e cilësoi jo vetëm si mosmirënjohës për të gjithë ndihmat që Moska u kishte dhënë Tiranës zyrtare deri në atë kohë, por edhe si një njeri mizor dhe kasap, që po vepronte shumë më keq se Stalini, pasi kishte arritur që të eliminonte fizikisht të gjithë themeluesit e Partisë Komuniste Shqiptare, madje duke pushkatuar edhe një anëtare të Byrosë Politike që ishte shtatzënë, si dhe akuzat e tij për Mehmet Shehun e Beqir Ballukun!
Fjalimi i Nikita Hrushovit, në një darkë zyrtare në Yevksinograd të Bullgarisë.
16 Maj 1962
NIKITA HRUSHOV: Pra, kur është bërë kjo? Ishte në agimin e lindjes së shtetit proletar, një gjendje ende e dobët. Epo, ata thonë se Lenini ishte një person tolerant! Jo, Lenini mbante një thikë të mprehtë, një shpatë dhe nuk kishte frikë ta ulte mbi kokat e armiqve të klasës. Por ai nuk i konsideroi ata armiq, ai mendoi se ata kishin gabuar. Ai organizoi debate publike dhe e gjithë Partia mori pjesë në këto debate dhe Lenini fitoi këto debate.
Nëse dikush do të flasë në atë mënyrë, do të duket se Lenini kishte më shumë kushte, të thuash, për të shfaqur një diktaturë, por ai mendoi se një diktaturë duhet të ekspozohej nga klasa punëtore kundër një klase armike, jo brenda klasës. Por Stalini filloi të bëjë punë të tilla kur klasat u eliminuan në Bashkimin Sovjetik, kur tashmë kishte një shoqëri monolitike. Për të justifikuar veten, ai shpiku idenë se: sa më shumë po fitonte revolucioni, aq më ashpër kundërshtarët e klasës po rezistonin. Por ky ishte thjesht një justifikim për vrasjet e kryera prej tij.
Në pritjen më të fundit që kishim në vend, pritjen e muzikantëve, një vajzë e re m’u afrua dhe më tha: “Nuk mund të largohem nga Moska pa të shtrënguar dorën. Unë jam redaktore e një gazete në Dagestan. Unë kam lindur në vitin 1937, vitin kur babai im u pushkatua. Dua të të shtrëngoj dorën dhe të them se më ke kthyer në jetën publike, sepse deri tani kam qenë vajza e një ‘armiku të popullit’, por tani babai im është rehabilituar dhe unë kam marrë të drejtat civile e politike si të gjithë shtetasit e tjerë. Unë jam redaktore e një gazete”. Kjo që ju tregova, ishte në një pritje në Kremlin.
Kjo nuk është e kuptueshme për njerëzit që thonë: ishte e nevojshme t’i frymëzonte ata. Jo për Stalinin. Stalini nuk është më me ne, ai ka vdekur. Jo, ne po e bëjmë këtë për të gjallët. Ne themi për të gjithë: nëse jetoni dhe gjatë jetës suaj doni të përkujtoni veten, atëherë mbani në mend kur të largoheni, se njerëzit do t’ju gjykojnë nga ajo që keni bërë dhe jo ajo që keni thënë për veten tuaj.
Stalini shkroi biografinë e tij. Ne e marrim këtë biografi dhe shohim se si u korrigjua kjo biografi në dorën e Stalinit. Eshtë shumë e turpshme të korrigjohet në këtë mënyrë. “Kështu thonë njerëzit”, shkroi Stalini. Ai e shkroi këtë për veten e tij. Ky është një ngatërrim i madh, sepse i lë vetes famën e keqe. Ky është Stalini. Ai është një marksist, ai është një Leninist, dhe ai ishte një vrasës, ai ishte i aftë për poshtërsinë më të madhe, dhe ai e bëri këtë poshtërsi.
Ne duam ta pastrojmë këtë, ta pastrojmë jo për veten tonë dhe jo për mua. Unë jam tashmë 68 vjeç. Në një moshë të tillë, ju e dini, ju nuk e dini kur do të flisni, por kur ata flasin para jush, nëse ata ende flasin, atëherë ata papritmas ju largojnë me qerre, në mënyrë që ajri të jetë i pastër. Epo, e them këtë sepse jeta është krijuar në këtë mënyrë.
Ne jemi njerëz realistë, jetojmë në tokë dhe kemi qenë përreth Stalinit. Kështu është situata dhe me Shqipërinë. Mehmet Shehu me dorën e tij, urdhëroi që general-major Dali Ndreu, i cili ishte ministër dhe anëtar i Komitetit Qendror të PPSH-së, pasi të pushkatohej, kufoma të digjej dhe hiri i tij të shpërndahej në mënyrë që askush të mos e dinte se ku ishte varrosur. Pastaj na akuzuan ne, për ndërhyrje në punët e tyre të brendshme!
Ata arrestuan një ish – anëtare të Byrosë Politike, Liri Gegën një grua që ishte shtatzënë. Ata e dënuan atë me vdekje. Ne i shkruam një letër: Pse e gjykoni? Pse do ta ekzekutosh këtë grua shtatzënë?! Satrapët caristë nuk ekzekutuan gratë shtatzëna.
Ndoshta ne komunistët e rinj duhet të ekzekutojmë gratë shtatzëna?! Ata morën telegramin tonë dhe e ekzekutuan, po të njëjtën gjë siç bënte Stalini. Pastaj ata thanë që rusët po ndërhyjnë në punët tona. Po, ne ndërhymë. Ne tani themi se kjo ishte një mizori e padëgjuar, që një grua shtatzënë mund të ekzekutohej. Ne u thamë atyre: Mund të kishit lënë një grua shtatzënë në burg dhe ta mbanit atje, por jo ta ekzekutonit!
Shembulli i Alexandr Bogomolets, President i Akademisë Ukrainase që vdiq, mund të citohet këtu. Ai lindi në burg. Nëna e tij ishte në burg. Ajo ishte anëtare e Narodnaya Volya dhe babai ishte në burg. Ai ishte gjithashtu anëtar, por megjithatë edhe në kohën cariste, ata nuk i vranë. Ata nuk vranë një grua shtatzënë, nuk vranë babanë edhe pse ai vetë ishte President i Akademisë. Por ne komunistët nuk e dimë ndjenjën e proporcionit. Përkundrazi, jo komunistët, por shqiptarët.
Gjatë Luftës Civile, kur gjenerali Pyotr Nikolayevich Krasnov filloi një kryengritje dhe udhëhoqi trupat kundër Petersburgut, këto trupa u mposhtën më pas, dhe Krasnov u kap rob, Lenini e liroi këtë gjeneral carist, me fjalën e tij të nderit që ai nuk do të luftonte kundër fuqisë sovjetike. Krasnov shkoi në Don, filloi një kryengritje, luftoi kundër nesh, por më në fund e pa situatën të pa shpresë dhe qëlloi veten. Kjo tregon qartë se ai burrë kishte pak ndërgjegje.
Lenini luftoi kundër armiqve të klasës punëtore, por ai nuk ishte brutal. Ai ishte i arsyeshëm dhe, aty ku ishte e nevojshme, tregoi durim. Por Stalini shfaqi brutalitet brenda Partisë së tij. Ai madje vrau vëllain e gruas së tij të parë, një gjeorgjiane, Alesha Svanidze. Ne thjesht e quajtëm Alesha. Ai nuk ishte sa Alesha në moshë, natyrisht. Kjo Alesha ishte e së njëjtës moshë me Stalinin, por Stalini e quajti Alesha, dhe ne gjithashtu.
Ky ishte një njeri i kulturuar. Nuk e se për çfarë ishte diplomuar, por di që ai ishte profesor. Ai kaloi natën tek Stalini, ai bisedoi me të për Gjeorgjinë, etj. Por papritmas doli që Alesha donte të vriste Stalinin! Stalini foli vetë për këtë. Beria tha se ai ishte një spiun britanik dhe Stalini i besoi Berias dhe e vrau Aleshën. Ishte e vërtetë, se Stalini u lëkund për një kohë të gjatë dhe tha atë që ata i thanë Aleshas para ekzekutimit të tij, se nëse ai rrëfehej dhe pendohej, do të mbetej gjallë.
Ata i thanë Aleshas për këtë para ekzekutimit të tij dhe ai u përgjigj kështu: “Unë nuk jam fajtor për asgjë dhe atëhere çfarë duhet të kërkoj nga Partia dhe qeveria?! Unë jam një person i ndershëm”. Ata e ekzekutuan dhe Stalini foli për këtë, duke deklaruar: “Epo, Alesha ishte një horr, ai tani ka shkuar në botën e përtejme, por ai nuk rrëfeu dhe të tradhtonte armiqtë”. Por në të vërtetë ai nuk kishte asgjë për të tradhtuar. Ne tashmë e kemi rehabilituar atë.
E them këtë, sepse jo të gjithë i kuptojnë veprimet tona. Në veçanti, për shembull, indianët, njerëz të ndershëm, thonë: “Si e larguan rusët Stalinin nga Mauzoleumi”?! Por ne thamë: si mund ta kishim vënë Stalinin pranë Leninit?! Kjo çështje na shqetëson.
Ka një anekdotë në Moskë për këtë, që mua ma kanë treguar:
– A keni qenë në mauzole?
– Po, isha.
– E keni parë tabelën?
– Cila?
– Këtë: ‘Stalini u fsheh këtu nga viti 1953, deri në 1961-in’!
Ai u fsheh në mauzole. Pastaj, kur u zhvendos, e vendosën pranë Mikhail Ivanovich Kalinin. Kalinin e takoi dhe tha:
– Josif (e thirri me emrin e tij), çfarë, ke ardhur tek unë?!
– Po, erdha, më dërguan këtu.
– Por nga unë, për ku do shkosh?
– Kudo që të më dërgojë Partia (të qeshura).
Ai foli drejt. Ai e kuptoi në varr, që Partia mund ta dërgojë ku të dojë, por jo në jetë.
Kjo është situata. Ne do të duhet të kthehemi në këtë histori dhe ndoshta më shumë se një herë. Indianët thonë: si mund ta largoni një person të vdekur? Por pse nuk mund të hiqet një person i vdekur nëse është e nevojshme për të rivendosur të vërtetën, për të rivendosur idenë e saktë?! Por e gjithë kjo ishte dje. Sot Partia jonë është e bashkuar, lidershipi ynë është i bashkuar dhe ne jemi në rrugën e duhur.
Para vdekjes së tij, Stalini foli se si do të ishte situata në Parti dhe se kush do ta drejtonte Partinë? ‘Voroshilov është një spiun britanik’. ‘Molotov është një spiun amerikan’. Po, po, ai ishte i bindur për këtë. Nuk kishte asnjë mënyrë që të vërtetonte se spiuni i kujt ishte Mikoyan?! ‘Por ai është një spiun, i cili vetëm pse merret me të gjitha vendet dhe për këtë arsye ndoshta është spiun për të gjitha vendet kapitaliste’. Kështu foli Stalini. Nëse Stalini do të kishte jetuar edhe një apo dy muaj më shumë, sigurisht që as Molotovi, as Mikojani, nuk do të kishin mbetur gjallë. Kështu ishte situata në Parti.
Stalini nxori këtë përfundim: Hrushovi? Jo, ky është një punëtor, ne
kemi nevojë për një intelektual, dhe ai e quajti Bulganin intelektual. Ne të gjithë e njohim Bulganin. Bulganin është një njeri i mirë. Shokë, unë e njoh Bulganin më së miri, sepse isha sekretar i Komitetit të Qytetit dhe ai ishte Kryetar i Sovjetit të Qytetit të Moskës. Ne kemi punuar së bashku për më shumë se një vit. Ai është një person i mirë, i ndershëm. Por ai është thjesht një kontabilist dhe kurrë nuk ka qenë politikan. Tani ai është larguar nga skena politike. Ai hyri në Byronë Politike rastësisht dhe gjithashtu u largua nga aty rastësisht.
Kur ai kundërshtoi, i thashë në telefon: Ti je një budalla, Djalli ka hyrë në ty, me kë je në kontakt, pse je në kontakt me këta poshtër? Dhe ai m’u përgjigj: Ne do të shikojmë atë që po thua (ai foli me një theks Nizhny Novgorod), ne do ta diskutojmë atë.
Unë i thashë: Numëroni deri në shtatë, dhe në aritmetikë shtatë janë më shumë se katër. Të gjithë e dinë këtë. Por në politikë, kjo aritmetikë është krejtësisht e padobishme, sepse sot shtatë janë më shumë se katër, por nesër një është më shumë se 100, sepse këto janë çështje të politikës dhe ato vendosen nga Partia.
Ata u takuan dhe donin të më gjykonin. Plenumi i Komitetit Qendror u mblodh dhe ata qëndruan para Plenumit të Partisë Komuniste të Bashkimit të Republikave Socialiste Sovjetike (tregon dhe imiton me gjeste se si qëndruan) dhe u drodhën. Atëherë Bulganin tha: Djalli më detyroi ta bëja. Për të cilën unë u përgjigja: Çfarë Djalli? Unë po ju thoja që të mos i nënshtroheni Djallit, që Ai të mos ju bëjë si vetja.
Ai është një njeri i ndershëm. Tani ai më dërgon urime për ditëlindjen time. Unë mendoj se ata janë të sinqertë. Familjet tona jetonin së bashku me të në një dacha; djali im Sergei dhe vajza e tij u rritën së bashku e hipën mbi babanë tim (‘mbrapa) sepse ishin të vegjël atëherë. Kështu ishte situata. Madje Bulganin po drejtonte vendin, në një kohë kur nuk mund ta bënte dot këtë.
Hera e parë që shkova jashtë vendit me të, ishte në Britani. Ai ishte kreu i delegacionit, ishte Kryetari i Këshillit të Ministrave. Presidiumi më dërgoi si anëtar delegacioni, një ‘rrotë e pestë’, sepse grada ime si sekretar i Partisë Komuniste të BRSS-së, nuk ishte në asnjë mënyrë e përshtatshme për komisionin. Gromyko ishte atje dhe e di këtë ngjarje që po ju tregoj.
Ne u ulëm dhe Anthony Eden u ul. Duhej të bënim një fjalim. Natyrisht, unë thashë: Nikolai, është radha jote, ti do flasësh? Ai më tha: Po, dhe heshti. Unë i thashë përsëri: Vazhdo, fol, pasi ne përfaqësojmë vendin tonë. Dhe këtu, kur të gjithë ne po shkruajmë dhe prezantojmë një shënim për anëtarët e Byrosë Politike, ata na thonë: Pse po flisni ju gjatë gjithë kohës?! Ku është Bulganin? Ai ishte ulur dhe nuk mund të thoshte asgjë.
Unë mendoj se ai kishte cilësi të mira dhe se ai foli për këtë sinqerisht. Ai mund të kishte mbajtur një fjalim të zakonshëm, mund të më kishte uruar ditëlindjen, mund të kishte mbajtur një fjalim të mirë me rastin e ndonjë ngjarje tjetër, por si politikan, mund të ngatërrohej. Dua të them këtu, se ju në Bullgari, keni një ditëlindje nderi për udhëheqësin tuaj kryesor. Por derisa unë u bëra Kryetar i Këshillit të Ministrave, nuk e dija kur ishte ditëlindja ime. Ne punëtorët e Donbass, nuk e kishim këtë.
ZERAT: Ne e kemi këtë ditëlindje nderi.
HRUSHOV: Prandaj nuk kam asnjë meritë që kam lindur në një ditë të caktuar. (te qeshura). Por unë nuk do të flas kundër festimit të kësaj dite; ju e keni prezantuar këtë, dhe Zoti e bekoftë.
Tani situata në Partinë tonë është e tillë që nuk ka një strukturë, por dy ose tre struktura që udhëheqin Partinë dhe vendin; Partia është krijuar. Partia jonë është pjekur dhe kuadri është pjekur.
Për shembull, Stalini tha: Unë do të vdes dhe kapitalistët do t’ju mbytin të gjithë si pula. (zhurmë në sallë). Çfarë do të bëni pa mua? Nëse një person që ka jetuar shumë vite pa bërë asgjë për Partinë, nëse ai mendon kështu për Partinë dhe më pas pyetet pse djallin keni jetuar, nëse ai as nuk ka krijuar njerëz rreth vetes që kur të vdiste, atëherë pas teje gjërat gjithashtu nuk do të rriten dhe lulëzojnë, siç ishin gjërat nën drejtimin e tij? Gjërat duhet të përparojnë më mirë. Nëse është kështu, atëherë çfarë vlen një udhëheqës i tillë atëherë? Ky nuk është një shef, por një i mirë për asgjë!
Kështu ai vdiq. Epo atëherë, çfarë ndodhi? Ne po merrnim parasysh atë që kishim, por thashethemet arritën tek unë se: shumë punëtorë dhe fshatarë po flisnin për atë se si do të ishte gjendja në vend, nëse Stalini do të kishte vdekur 10 vjet më parë. Diçka krejtësisht tjetër, por jo ajo që kemi tani. Kjo është e vërtetë. Sepse po të kishte vdekur më herët, do të kishte zgjidhur duart e Partisë dhe të popullit. Por ne i njohim politikat dhe drejtimin, më mirë se sa ai i njihte ato. Ai nuk dinte një gjë të mallkuar, nëse duam të flasim në këtë mënyrë.
Disa stalinistë, na kritikojnë tani: Si mund ta thuash këtë për Stalinin?! Ai arriti një pozicion të caktuar dhe ekonomia u përmirësua. Por unë do të them për këtë, se unë isha atje, u ula atje kur Stalini ishte ende gjallë dhe dëgjova se çfarë vendimesh idiote u morën. Nëse i thoshe një fjalë, ai nuk të dëgjonte! Më shumë se një herë thashë: ‘Zoti Zot, ja ku është marksizëm-leninizmi, ja idetë e Leninit’. Përkundër faktit se atëhere u morën vendime idiote, tani vendi po zhvillohet dhe për shkak të ideve. Po, po.
Çfarë bëri me bujqësinë? Ai e shkatërroi atë. Ai e shikoi fshatarin si një armik. Përkundër faktit që kishim bukë dhe ekonomia jonë u rrit nga viti në vit. Një vit ekonomia jonë ishte nën vitin e mëparshëm. Ishte viti 1937, kur inxhinieria, kuadri i Partisë dhe administrata u asgjësuan plotësisht. Ekonomia jonë papritmas ra. Atëherë Stalini ndaloi publikimin e raporteve për realizimin e planit, sepse ato ishin nën ato të vitit 1936.
Por kjo ishte e mjaftueshme, sipas mendimit tim, për të na trishtuar që të mos arrijmë më atje në ato situata.
Tani gjendja jonë është e mirë. Ne po ecim përpara me besim. Ne kemi miratuar një program për ndërtimin e komunizmit, një plan që po e përmbushim. Ne kemi vështirësi, por padyshim që nuk kemi frikë nga gabimet. Por ne duhet t’i njohim këto gabime dhe t’i korrigjojmë ato.
Në Kongresin e 20-të, për shembull, ua kisha thënë tashmë udhëheqësve të Bullgarisë. Ne miratuam një plan budalla pesë-vjeçar. Eshtë hartuar në mënyrë krejt të gabuar, sepse nuk u vendosën drejt proporcionet në këtë plan pesëvjeçar. Kur e kishim punuar për një ose dy vjet, pamë që nuk kishim gjithçka në rregull. Pastaj thashë në Presidium, kur Molotov dhe Malenkov ishin atje, se ne duhet të kemi guximin tonë dhe t’i themi Komitetit Qendror dhe Partisë, që ne kishim miratuar gabimisht një plan pesë-vjeçar dhe ta korrigjonim atë, ose të mos e thoshim këtë dhe kështu të mos ta përmbushnim atë.
Atëherë ne do të ngatërrojmë ekonominë, në mënyrë që të mos e zgjidhim atë në pesë vjet. Ne folëm për të mbetur prapa dhe filluam të zhvillonim një plan të ri pesëvjeçar dhe më pas jo më një plan pesë-vjeçar, sepse kishte pak kohë, por një plan shtatë-vjeçar. Dhe tani ne jemi duke e realizuar këtë plan shtatë-vjeçar. Ne do ta përmbushim tej mase planin. Pse? Sepse ne planifikuam me një diferencë rezervë. Është më mirë të kesh një rezervë në ekonomi, sesa të jetosh pa të. Ne po i përmbahemi kësaj dhe tani unë mendoj se, çdo ekonomi nuk mund të jetojë pa rezerva.
Ne mendojmë se situata jonë në arenën ndërkombëtare është shumë e mirë. Ka marrëdhënie të mira mes Partive Komuniste. Ka shkëputje, dhe jo të gjithë i kuptojnë ato në mënyrë korrekte. Por përvoja do ta korrigjojë këtë gjë.
Dua të them disa fjalë për Vulko Chervenkov. Kur Chervenkov shkoi në Kinë, ai u kthye nga atje dhe filloi të botojë artikull pas artikulli dhe t’i shpërndajë ato; ne, me siguri, ishim shumë të mërzitur, sepse nuk i besonim atyre. Unë jam një skeptik dhe nuk besoj në ndonjë ‘kërcim të madh përpara’. Nuk mund të ketë ndonjë ‘kërcim’. Çfarë do të thotë një ‘kërcim’ në ekonominë tonë socialiste?
Do të thotë një hartim i gabuar i planeve; kur nuk mund të hartoni një plan, atëherë po shkoni verbërisht. Pastaj ka, ose një ‘kërcim’, – ose një ‘dështim’. Dhe këtu shoku Chervenkov, në raportin e tij foli për to, por ne njerëzit sovjetikë nuk e kritikuam ashpër publikisht, por vetëm në një takim. Ai tha këtë: “Ekonomia e vendeve socialiste duhet të zhvillohet si një kalorës që shalon me të shpejtë”.
Në përgjigje të kësaj, ne thamë se kjo është e natyrshme për një ekonomi kapitaliste, ulje-ngritje. Marksi e kishte vënë re këtë, por ata duan të flasin për këtë tashmë. Çfarë është kjo? Do të thotë të shaloni gamilen me gunga. Por kalorësit e dinë sa kohë mund të qëndroni duke shaluar, nëse kali fillon të galopojë. Do të biesh. Por kur uleni fort në një shalë sikur jeni ngjitur në të, atëherë mund të lëvizni me shpejtësi të madhe.
Prandaj një ekonomi e ngjashme me shalën ku ulet dhe kalëron kalorësi, është planifikimi jokompetent në formën e ngritjeve dhe zbritjeve. Përvoja na e tregon këtë, pse përvoja është një mësues mizor. Asnjëherë nuk fal, ju tërheq nga veshët, pavarësisht se çfarë pozicioni publik po merr, nëse nuk jeni duke ecur në rrugën e duhur. Ne ishim të kënaqur që shokët bullgarë e kuptuan këtë vetë.
Ne u befasuam! Nuk e di pse dhe Chervenkov e bëri këtë. Çfarë djalli e shtyu atë në një ekonomi të ngjashme me ‘shalën e kalorësit’, Zoti e di, por ishte shumë e rrezikshme! Mund të them që kam biseduar me Mao Ce Dunin, para se ai të fillonte të prezantonte komunat. Unë shkova në Pekin në vitin 1958. Ai po fliste për komunat atëherë. Duket se dhe Boris Ponomarev, ishte atje.
