Sa doli nga zyra e kryetarit të Këshillit, L.T. vendosi të arratisej. “Do ta paguash shtrenjtë!”, e kish kërcënuar kryetari. Dhe ato fjalë e kishin bishtin mbrapa.E nesërmja nuk dihej si do të vinte. Ai kishte një familje të re, një fëmijë të pambushur vitin dhe ëndrra të bukura për të jetuar. Pasi e diskutoi edhe me gruan, u përgatiten për ikjen. Planin e kishin menduar mirë për të arritur te kufirit pa rënë në duart e ushtarëve.
Ishte prag nate. Shiu kishte heshtur, por bënte ftohtë. Në kushte të tilla ushtarët e kufirit ishin më pak vigjilentë. Piramida ku kishin zgjedhur shtegun e kalimit ishte disa kilometër nën fshatin Leshnicë, Sarandë dhe ata si vend e njihnin me pëllëmbë çdo gur e shkurre. U nisën!. Errësira mbretëronte kudo. Ja shtegu që njihte. Pak më tej piramida dhe për 4 minuta kaloje në tokën greke. L.T kaloi shtegun! Pas tij, disi më larg, vinte gruaja me fëmijën e vogël në duar. “Ja hodhëm” kaloi ai nëpër tru, duke ecur si mbi gjemba e duke dëgjuar heshtjen që i vinte nga mbrapa. Ajo heshtje ishte shpëtimtare. Çdo çast nga ajo heshtje, ishte jetë për të edhe për gruan me kopanecin në duar. Por ja, fëmija filloi të qajë....qarja e fëmijës e tmerroi. Një qarje klithmë. Pastaj ca zëra të egër e të panjohur. Ai aq mund të dëgjonte.
Gruaja, me fëmijën e vogël në duar, befas ishte përballur me një ushtar të patrrullës. Trembja e saj ishte edhe klithma e fëmijës. Ajo mbuloi fëmijën në gjoks, me instiktin e nënës. Gryka e automatikut, dy metra para saj, ia kish ndaluar frymën, vetëm zemrën nuk i kish ndalur akoma. Nga larg ndjeheshin këmbë në hapa të shpejtë dhe zëra të pakuptimtë.
- Hë, ç’pret?! Qëllo! –i foli gruaja ushtarit para saj me gjithë frymën që i kish mbetur brenda gjoksit. Këto fjalë iu dukën zgjidhja më e mirë, kur jeta matej me sekonda.
- Largohu, largohu shpejt !- i foli ushtari gruas dhe grykën e automatikut e ngriti andej nga s’dukeshin yjet. Një breshëri plumbash çau qiellin e errët. Ajo s’po u besonte syve dhe veshëve .
- “ Si është e mundur !??”. Asgjë në trupin e saj.
- Por edhe këtë pyetje nuk ia bëri dot vetes, se nuk ia arrinte koha. Mori vrapin në udhën që kishte nisur. Këmbët i digjnin si të shkelte mbi gjemba, apo mbi prush të ndezur. Nga pas ndjeu sërish një breshëri krismash. Mendoi se të gjithë plumbat i kaluan përmbi trup. Por çuditërisht ajo po ecte, e ecte... Edhe fëmijën e kish futur brenda gjoksit.
Kur krismat e zërat nuk i ndjente më e ndaloi vrapin. Tashti ishte futur thellë në tokën greke. Aty, pranë, një guve e priste burri.
-Çudi?! Si nuk më zunë plumbat?! Në gjithë atë qamet shpëtuam- foli ajo dhe përqafoi të shoqin.
-Do Zoti, një ditë e marrim vesh se kush na ndihmoi. Atij ushtari i kemi borxh jetën –foli gruaja dhe puthi me buzët që i dridheshin, fëmijën e përgjumur. Isha 3 metër larg tij dhe më tha ik!
Kjo ngjarje ka mbi 4 dekada që ka ndodhur. Fëmija është rritur dhe bërë 3 herë baba dhe si në ëndërr ndoshta i kujtohet ajo natë pa hënë.
***
Kisha kohë që e kisha botuar këtë ngjarje kur një pasdite më bie celulari.
-Alberti jeni?
-Po!-ju përgjigja.
-Unë jam Agroni, ushtari nga Tepelena që keni shkruar tregimin që nuk qëllova mbi gruan me fëmijë në vitet 1960. Celulari më ra nga dora. Ai ma përshkoi ngjarjen me hollësi. U habita! Çfarë bën koha. Pasi mblodha veten i thashë se do të lidh me L.T. në Athinë. Fill pas bisedës me Agronin mora L.T. Fola disa minuta pastaj e pyeta:
- A e keni gjetur ushtarin që nuk ju qëlloi ku u arratisët?
-Eh, Albert, jo, jo! Tani jam mbi 80 vjeç dhe e kam peng. Nuk dua të vdes pa e takuar. Ai njeri për mua mbetet i dërguari i zotit. Njerëz të tillë ka pak në jetë. Ai mbase dhe është dënuar për të shpëtuar familjen time. Ai mbetet një njeri që koha ma afron dhe pse vitet ikin tutje. I kam borxh jetën e familjes. Nga ai jam i rrethuar me nipër dhe mbesa. Eh sikur ta takoja pastaj le të vdisja...
-Së shpejti do më kesh bashkë me të në Athinë!- ju përgjigja.
-Si, si, si? Albet, Albert, Albert. Mos u tall...- dhe nga celulari më erdhën në vesh ngashërimet e atij njeriu brengëmadh...
