-Fishtiane
E kanë heshtur nga jeta të vërtetën që dhemb
Ende nuk është zgjidhur Nyja e Gordiut që shëron
Nuk e ka ndezur kot fenerin e jetës Homeri
Me gjuhën e Tanagrës folëm para Krishti.
E di njeriun e vrasjeve se kohës sime
Jeta ishte kryeneçe më mua dhe me heshtjen
Edhe pse kurrë nuk isha mëkatar i saj
Asnjëherë nuk mësova për historinë e drejtë.
Na fshehën nga dielli dhe gjuha e zotit
Vdekjet ishin më shumë se lindjet tona
Por, kurrë nuk u gjunjëzuam para asnjë stuhie
Lutjet i kam dëshmitar për ngritje mbi ozon
Verbërisht mësoja se si ndizej drita e diellit
Sytë e Eves më falnin bukurinë e Mona Lizës
Tani po i thyej copë e grimë gotat e dehjes mijëra vjeçare
Dhe shpirtin e lirë dua të ndajë nga ferri i Dantes.
Me Homerin nuk jemi larg t’i flasim njeri-tjetrit
Mjaft jetuam në gjuhën e huaj pa u njohur deri tani
Nuk e ndezi kot fenerin për t’i treguar botës rrëfimin e tij
Me *Tanagrën folën shqip gjashtëmbëdhjetë shekuj para Krishti.
Nuk është larg toka e jonë nga dielli i lirë i lirisë
Sa afër më rri kur vdekjen dhe lindjen ia fala çdo çast të jetës se bukur
Kur mësova të fshehtat dhe të drejtat e fenerit të Homerit
Atëherë vetvetiu më erdhi zgjidhja e gatshme
e Nyjës se Gordiut.
NJË JETË IA FALA FJALËS
Një jetë ferri e kalova deri këtu
Nuk e di cila është më e mirë
Jeta a vdekja për fjalën.
Kur yjet zbritën në tokë
Ishte fati i im t´i takoj vargut të jetës.
Mësova të fal dritë nga drita e tyre
Ëndrrova ëndrrat nga ëndrrat që s´kthehen më
Dashurova nga dashuritë e luftëtarëve
Kur nga mbretëreshat e zemrës zgjodhën atdheun.
E di ikjen e fjalës nga toka
Janë fytyrat e korbave që flasin më fjalën
Oborrëtarët e perandorëve ende jetojnë të lirë
Kanë fol më gjuhën e demonëve që bota nuk i njeh.
Sot nuk di cilën fjalë ta zgjedh për t´u bërë hero
Mëkatët e djajëve mua më thonë se më takojnë
Pse nuk u bëra kurrë një Donzhuan i marrë
Ah,bota i përkët këtij lloj njerëzimi të krisur.
FUNDI I PRITJES
Eci hapave të diellit
Nuk i shihet fundi pritjes
Askund dritë as pishë
Mbrëmjet kanë përqafue vetminë.
Rruga ime i ngjanë Homerit
Vetë vijnë vargjet kur kam dritë nga feneri i tij
Nëse jam bir pellazgu
Këtë e di nga emri im Agim.
Deri dje udhëkryqet i kemi nda sebashku
Sa herë u këputën gjethet e trëndafilave
Më lot u ndamë nga valët e detit të krsur
Rrugëve tona më nuk ju dihet adresa.
Askush nuk kalon më udhëve të ferrit
Njeriu i vetëm mbeta që i besova fjalës.
E mendova të shejtë si vetë gjuha e perëndive
I erdhi fundi i pritjes, po zbresim shkallëve të Titanikut.
Nëse serish bashkohen udhëkryqet tona
Dyluftimin me Bajlozët e dua pa asnjë çmim
I ruaj traditat e Gjergj Elez Alisë.
E di kjo tokë po vritet pak nga pak
E kuptova kur e kërkova fjalën
gjithandej lartësive të Olimpit.
PORTA E DIELLIT
-26 Mars 1999 Rogovë e Hasit-
Unë pa i gjetë bijtë e mi
e dua të dehur këtë liri.
Bir hape portën e diellit
Dua të ngriti një gotë verë
Të dehem edhe kështu e krisur jam
Si nuk di liria se në cilën masakër mbeta.
Diell nëse edhe ti më le të vetme
Ku të gjej ngrohjen e lirisë
Edhe pas njëzet vite vdekjesh
Unë masakra e Rugovës,Reçakut,Izbicës.
Prapë e vetme mbeta pa katër bijtë e mi
Luftëtarët që ju falën lirisë
U vramë për dashuritë e zemrës
Pse nuk deshëm ta koritim shpatën e Gjergjit.
Hej liri ndezma pak pishë migjeniane
T´i shoh hartat e udhëve që ecin bijtë e mi
Janë ngritur yjeve mbi Ozon e Olimp
Ka njëzet vite më demonë në luftë janë.
Bir hape portën e zemrës
Dashuri kërko nga toka që mbeti e gjallë
Nuk mbeti e vëjë siq e thonë oborrtarët
Më zgjo nga ëndrrat që s´kanë shpëtim.
Liri u lindem dhe u rritëm bashkë me ty
Dolëm nga ferri veç më njërin sy
Tani si të ecim të vërbuar a të lirë
Unë pa i gjetë bijtë e dua të dehur këtë liri.
UNITETI
-Rikujtim tek Verrat e Llukës,1990
Pesqind mijë vetë merrnin frymë
Pesë shekuj u mblodhën bashkë
Motrat falnin gjakun e të vetmit vëlla
Pranë lotëve të syve kjo ngjarje më ndodhi.
Atë ditë Verrat e Llukës kishin festë
Dora e pajtimit pas asaj të Lezhës u shtri
Vëllai vëllain përqafoj me ç'dashuri
Dhe vdekjet ikën në botën e Bajlozëve.
Ëndrrat më rikthejnë kur gishtat ngritëshin në V
Prapë lindem më jetën
dhe kënga e Verrave të Llukës u bë hymn
e kushtrim.
Sot sa e dua ta sho të shtrirë dorën,
që nga mëngjesi deri mbrëmjeve vonë
Të përqafojmë çdo pëllëmbë tokë deri në Valbonë.
Ah, ti Shqipëri përse më rri kaq larg
karshi
Më shiko në ballë e drejt në sy
Fjala më e bukur dhe loti më rrjedh vetëm për ty.
Shtrije dorën vëlla
dhe kujto shtatë thuprat e Gjergjit
Rikthehu nga Lezha
në Lidhjen e Prizrenit.
Rri më kujtimet e Vlorës
Shotës dhe Azemit.
Se sot o kurrë është koha
për kush është burrë.
Ç´KUJTIME VRITËN
-Shtëpisë se Fishtës
Të rroj me ç´mall ta shoh shtëpinë ku vargu mori dhenë e shqiponja thuri folenë.
Ç´më ndalojnë kujtimet t´i ngriti përherë në diell
Të mos i zë ndryshku i thellësive titanikiane
M´i kthe vetëm ditët kur flaka e jetës ishte vet qielli pa re shiu
Nëtët t´i paqa falë nëse isha një i dehur i fjalës së dhënë.
Sa afër të vërtetës isha kur jeta më nuk ishte përrallë
E di se si tallen me kujtimet e fjalës që mua më mbajnë jetën të gjallë
Jam lodhur nga dyluftimet me ferrin që ma krijuan gotat e dehjes
Më mjafton nëse m´i riktheni lulet kur dëgjoj simfonitë e funeraleve.
Nuk mbaj edhe shumë vite mbi supet e mia përpos pesë shekuj rëbelim
Të gjitha kujtimet më janë kthyer në gotë helmi sa herë kërkoj të bërtas
Pse Fishtën ma fshehën tërë një jetë pa kthim dhe mua më bënë të pabesë
A thua nuk ka zot që nuk i vranë rëbelët që vranë Homorin shqiptar.
E kam përjetue në fisin tim se cilët na vranë e na shanë
Ishin armiq,okupatorë dhe çfarë është edhe ma keq bisha mali
Por,pse duhet vrarë njeri-tjetrin këtë fare nuk e kam shkrue në ditar
Kam mendue ta gjëj shtëpinë e Fishtës rrethue veq në ar dhe margaritar.
Dhe pyes a kemi ne Zot,a kemi fe ,a kemi ne atdhe ,a kemi ne Homer
Bota do ishte me fat nëse një Fishtë do të ju lindë edhe pas pesë shekujsh
Do ta pritnin me trëndafilat e kuq dhe fjalët për besë të Shqipnisë
Të rroj me ç´mall ta shoh shtëpinë ku vargu mori dhenë e shqiponja thuri folenë.