As parisi as berlini asnjë metropol kund në botë
S` m`i ka zgjuar damarët e gjakut s` më ka prekur
Asgjë s`ka hyrë thellë në zemër s` më ka etur
Kaq sa degët e manit bri dritares së dhomës zot
Kaq sa dhiaret me baltë të fshatit të dumnicës
Ëndrrash nga ecja gjysmë fjetur me delet në mal
Me etjet e zgjuara nga ikja qiellit larg në `i kalë
Me kujtime kurrë të shuara për tokën e toplicës
Zbritnim kodrës së kishës te kroi me këtë emër
Në flatrime të thjeshta të plotfuqishëm në zemër
Kthenim në shtëpi në darkë për dritë të hënës
Të nesërmen e njëjta gjë seç përsëritej pak e pak
Me torbën me bukë përgatitur nga dora e nënës
Bridhnim në gjira te balta e zezë pikuar me gjak
Narcisët e egjër
S` arrita të të shoqërojë asnjëherë në dumnicë
Tash veç kanë çelë narcisët e egjër me vetëtimë
Mund ta dëgjosh ujkun përroit të zi në ulërimë
E mua mendja më tret te varret larg në toplicë
S`ka asgjë më brezit kufitar te shtëpia e vjetër
Uka s`është më kujtimi i shkollës fle në largësi
Pemët e lulet përgjatë rrugës dehin me vetmi
S`takohem me askënd veç me hijen time tjetër
Shkolla është me kaq pak nxënës të zbritur aty
S`është rrustemi as aliu as sabriu as `i hije dot
Kanë ecur udhët e jetës botës me mall një e një
Ja dea pse s` të thërras të dalim ca në dumnicë
Ka ndërruar çdo gjë ka mbetur shkreti pa zot
Më përhitet veç qengji nga pi qumësht në cicë.
