I shejtë më je populli m
Sa gjuha e secilit varg
Kur e krjoj për ty.
I shtrejtë
Aq sa të tëra legjendat
Sebashku.
Më ty dhe për ty
Në gëzime dhe hidhërime
Zgjohëm më të vetmën fjalë
Shqiptar dhe Shqipëri të qofsha fal.
Ngado që shkoj
Lotin tënd e mbaj në gji
Mallkoj djajë e demonë
Ata që më ndajnë nga ti.
I bekuari populli im
Të dua më shumë se Zotin tim.
Për besën që më fale dhe krenarinë
Për luftëtarët çdo herë të gatshëm
Për ta mbrojtur Shqipërinë.
Të dua për çdo shqiptar
Në gjunjë kur të përulet
Për shpatën e Gjergjit
Që u bë hymni im.
Sot më shumë se kurrë
Më duhesh populli im
Të dytë të dimë
Cilin e kemi mik
E cilin armik.
KUFIRI I DHEMBJES
Për ty trëndafil u fjalosa më secilin
Deri në ëndrra shkova
Të di ku është kufiri i dhembjes.
Fjalën e shejtë e shndërrova në gjeth pranvere.
Kur mbrëmjet më vijnë pa fytyrën e Mona Lizës
E vetmja shoqëri më je ti trëndafil i lirisë.
Deri ku ta kërkoj kufirin e dhembjes
Isha ndalur tek Molla e Kuqe
Nëse ajo ka mbetur peng e dashurisë se Adamit.
Përse po vdesin luftëtarët e atdheut
Kush i fal betejat plotë fitore tē shtrejta
Cilat plagë më duhet t'i marr më vete
Nëse mund t'i shëroj në ndonjë dhe të huaj.
Ah,s'paska fund kufiri i dhembjes
Qenka nepër secilën faculetë loti
Kur e bukura e luftëtarit pret rikthimin e tij
nga betejat për jetë a vdekje.
CILI ËSHTË ZOTI IM
Nuk e di përse njeriu e deshti Zotin tim
më shumë se unë
Nga frika që jetën ia mban pengë
Apo dëshira të bëhet Zoti vetë.
Nëse vdes luftëtari im në tokën e robënueme
Ka për tˊu denue Zoti më stuhitë e detit
Bajlozët nuk kanë mëshirë këta fytyrë djajësh
Të vrasin edhe jetën e lumtur të mikes sime.
E kam qujtur fajtore jetën time
Përse kurrë nuk u fjalosa më ëndrrat e saj
Edhe pse njëherë në jetë vijnë ëndrrat e lirisë
Për të cilat i falëm luftëtarëve të atdheut.
Dje nuk e kam ditur nëse Zoti im jeton në tokën time të ndarë
Më plagët e secilës u mora tërë një jetë njeriu.
Nesër valĺë a do ta gjej më parë Zotin tim apo atdheun e bashkuar.
Kurrë ndarjet mos i takofsha në asnjërën ëndërr.
E BUKURA E DHEUT
Ishte e Bukura e dheut dhe e detit
Kur e qava me lot luftëtarësh
Koha ime e zënë peng nga vrasësit e fjalës ishte fajtore
pse shaminë e saj e grisën bajlozët e detit.
Nuk kisha kohë të dashuroj përballë
Plagëve titanikiane.
Shekujt mˊi derguan përandorët të m'a shuajnë emrin nga faqja e dheut
Përse e lidha fatin tim me legjendën e Rozafatit.
Pranova të dehem vetëm t'i di rrënjët e mia në cìlën faqe brezash i kam
Në jetën pas vdekjesh nëse do të takohemi me fytyra atdhetarësh.
Kjo është jeta ime e lidhur më të bukurën e tokës dhe detit
Që s'ka fuqi më ta ndaj nga flaka e diellit.
Pa frikë tani eci se do të vie veç një ditë
Kur atdheun do ta bashkojnë më dashuri zemre e lotësh
secili luftëtar i betejave të lirisë.
Më gotën për dollinë e se bukurës s'ka gjë pse dehem
Edhe ashtu koha më rebeloj pse ende kaloj mes për mes fytyrava tradhtarësh.
Im Zot çdo gjë fal për jetë të jetëve
Vetëm këtyre fytyrave kurrë mos ju shto rritën.
MOS VDIS EDHE NËSE TË VDISET
-Çlirimtares z.Fitnete Ramosaj
Mos vdis edhe këtë pranverë luftëtare për fjalën, liri
M´i kë shërue plagët që pa fajin tim ia mora në pakthim ferrit
Jetën e ndava me nga një copë tokë ty ,atdheut dhe Zotit.
Dashuri kurrë nuk gëzova sikur yjet kur ndaluan stuhitë e shiut
Tani çfarë t῾i them jetës,më ke të flas në gjuhën e zanave.
Kam zënë pllumbat në largim ,i mbaja dhe ju fala lutjet e jetës
Të takohen me dallëndyshet e Mjedes diku në dhera të huja
Eh,pse na dehen lotët e dhembjeve më shumë së verërat qndravjeqare.
Ke ta takoj këtë të diele që lutjet m῾u thanë nga errësira që s῾kthehen më në dritë
Në uratë perëndish e shndërrova sëcilën fjalë sa herë e shkruaj në varg
Me jetën time nuk merrem unë,atë ma morën gjuhët kur më flisnin perënditë.
Nuk i them më jetës jetë nëse fjala e poetit mallkon tokë e qiell
Më kanë thënë së vetëm poetët dhe luftëtarët flasin me perendit ditë e natë
Rri me mua dhe fal shërimin e dhembjeve edhe atëherë kur plagët s῾kanë jetë.
Këtë pranverë jeto më shumë së dymijë vite kur erdhe para Krishti
Mos vdis edhe nëse të vdiset pranverës ,unë të fal njëmijë jetë nga jeta ime.
Lavdi jetës dhe vepres për çlirimin e atdheut z.Fitnete!
NËSE PRAPË FJALA HESHTË
Pesë shekuj
Ç'u zura me fjalën
Heshti ajo
Heshta unë.
Kurrë nuk u bëmë donzhuanë
Për atdheun
Si për dashurinë.
E di se nuk jetohet pa dashuri
Ka pesë shekuj s'kisha kujt t'i fal buzëqeshjen
Puthja më mbeti relikt në muzeun e heshtjes.
Koha ime nuk i ngjante atdheut të lirë.
Jetoja në mesin e demonëve
Vetëm fytyra tradhtarësh lulëzonin tokës sime
Më shumë se sa trëndafila .
Sa mëkat për njeriun e fjalës
Si të flet a si të heshtë.
Një herë për një herë fjala më heshti në fyt
S'kam si t'ia le kujtim asnjerit
Askush nuk mirret me fjalën e dhënë.
Nëse prapë njeri nga ne heshtim
Ujë fle,
Por armiku do të ecën nepër lumënjtë
Që kurrë s'heshtin.
Deti na pret i gjallë
Me kujtimet e hidhura titanikiane.
MË Ç'GJUHË MË FLET
Sonte vetëm një fuqi perëndish
Mē ndan nga flaka e ferrit
Nëse në shpirt ende ke frymë urrejtjesh.
Të pafuqishem janë edhe lumënjtë
t'i ndalojnë ecjet për në det
Ndoshta ka të drejt toka kur na mallkon.
U përzimë me demonë e me lloj fytyrash
Më nuk dihet cili është përandor a cili njeri.
Vitet m'i shkurtojnë dhe bëhem më i vogël se fëmijë
Kur dëgjoj orë e çast fjalët plot mallkim.
Më mirë të ulëm rreth sofrës se tokës
Të ngritim dolli me njërën nga gjuhët e hyjnive
Ah,më fol më gjuhën e zemrës
Me atë gjuhë perëndie.
MALLKIM
- 20 familjarë të vrarë ,pastaj të djegur nga paramilitarët serbë në vitin 1990 në Gjakovë
Sonte sa e rëndë është toka
T´i mban mbi supe perandorët
Dhe demonët që u bën vrasës ëndrrash.
A lidhën engjëjt këmbë e duar
Kur flaka e urrejtjes m´i dogji dëshirat
Nuk më deshen të krijoj fjalën time të lirë
Sikur zbrisja nga stuhitë e acarta.
Pesë shekuj kaluam nëpër udhëkryqet e Evropës
U rritëm dhembjeve për një Shqipëri të bashkuar
Plagët i ndamë sebashku me tokën e shejt të shqipeve
A vritën bre zanat e malit dhe engjëjt e dritës se diellit.
Sonte fatin tim e bashkova me fjalën e dhën për tokën
Edhe me sy të vërbër plagët m´i ruajnë heronjtë e Kosharës
MOS HARRO FJALËN
Në hero njeri nga ne duhet shpallur
Ti kur zbrite e veshur me kostumet e hyjnive
Unë që përjetova ferrin e Dantes pesë shekuj me radhë.
Ndoshta vetëm diellit i takon kurora mbretërore
Kur nga ferri e nxjerri lirinë e ëndrrës sime.
Çfarë mund t'i them brezave të mi
Pa e takue serish Homerin
Të flasim per Itakën,Iliadën dhe Odiseon.
Në fisin tim pellazg takohemi jo fort larg
Çudi si nuk kanë guxim hajdutët të më zhdukin nga faqja e dheut.
Ishte fjala e para kur Adamit ia falëm fjalën
Dhe bota ngriti një gotë nga gota e dashurive pellazge.
EC PARA DIELLIT
Ec ashti im para Diellit
Edhe kështu je i gjallë
Për jetën time dhe të tokës.
Vdekjet e betejave nuk të munden
As kur ishe banor i përhershëm i ferrit
E di edhe Homeri përse u djeg ashti im
Kur nuk guxoja të flas të vërtetën.
Ec ashti im edhe para rebelimeve të detit
Nuk të djeg flaka e Diellit
Nëse është liri edhe për shqipet.
Dje isha dëshmitar i ferrit
Kur vdekjet më numëroheshin çdoditë
Çastet e jetës ishin vetëm ëndrrat e mia
Nga Dielli prisja të më djeg ose ngroh.
NJË JETË IA FALA FJALËS
Një jetë ferri e kalova deri këtu
Nuk e di cila është më e mirë
Jeta a vdekja për fjalën.
Kur yjet zbritën në tokë
Ishte fati i im t´i takoj vargut të jetës.
Mësova të fal dritë nga drita e tyre
Ëndrrova ëndrrat nga ëndrrat që s´kthehen më
Dashurova nga dashuritë e luftëtarëve
Kur nga mbretëreshat e zemrës zgjodhën atdheun.
E di ikjen e fjalës nga toka
Janë fytyrat e korbave që flasin më fjalën
Oborrëtarët e perandorëve ende jetojnë të lirë
Flasin më gjuhën e demonëve që bota nuk i njeh.
Sot nuk di cilën fjalë ta zgjedh për t'u bërë hero
Mëkatët e djajëve mua më thonë se më takojnë
Pse nuk u bëra kurrë një Donzhuan i marrë
Ah,bota i përkët këtij lloj njerëzimi të krisur.
FUNDI I PRITJES
Eci hapave të diellit
Nuk i shihet fundi pritjes
Askund dritë as pishë
Mbrëmjet kanë përqafue vetminë.
Rruga ime i ngjanë Homerit
Vetë vijnë vargjet kur kam dritë nga feneri i tij
Nëse jam bir pellazgu
Këtë e di nga emri im Agim.
Deri dje udhëkryqet i kemi nda sebashku
Sa herë u këputën gjethet e trëndafilave
Më lot u ndamë nga valët e detit të krsur
Rrugëve tona më nuk ju dihet adresa.
Askush nuk kalon më udhëve të ferrit
Njeriu i vetëm mbeta që i besova fjalës.
E mendova të shejtë si vetë gjuha e perëndive
I erdhi fundi i pritjes, po zbresim shkallëve të Titanikut.
Nëse serish bashkohen udhëkryqet tona
Dyluftimin me Bajlozët e dua pa asnjë çmim
I ruaj traditat e Gjergj Elez Alisë.
E di kjo tokë po vritet pak nga pak
E kuptova kur e kërkova fjalën
gjithandej lartësive të Olimpit.
PORTA E DIELLIT
-26 Mars 1999 Rogovë e Hasit-
Unë pa i gjetë bijtë e mi
e dua të dehur këtë liri.
Bir hape portën e diellit
Dua të ngriti një gotë verë
Të dehem edhe kështu e krisur jam
Si nuk di liria se në cilën masakër mbeta.
Diell nëse edhe ti më le të vetme
Ku të gjej ngrohjen e lirisë
Edhe pas njëzet vite vdekjesh
Unë masakra e Rugovës,Reçakut,Izbicës.
Prapë e vetme mbeta pa katër bijtë e mi
Luftëtarët që ju falën lirisë
U vramë për dashuritë e zemrës
Pse nuk deshëm ta koritim shpatën e Gjergjit.
Hej liri ndezma pak pishë migjeniane
T´i shoh hartat e udhëve që ecin bijtë e mi
Janë ngritur yjeve mbi Ozon e Olimp
Ka njëzet vite më demonë në luftë janë.
Bir hape portën e zemrës
Dashuri kërko nga toka që mbeti e gjallë
Nuk mbeti e vëjë siq e thonë oborrtarët
Më zgjo nga ëndrrat që s´kanë shpëtim.
Liri u lindem dhe u rritëm bashkë me ty
Dolëm nga ferri veç më njërin sy
Tani si të ecim të vërbuar a të lirë
Unë pa i gjetë bijtë e dua të dehur këtë liri.
UNITETI
-Rikujtim tek Verrat e Llukës,1990
Pesqind mijë vetë merrnin frymë
Pesë shekuj u mblodhën bashkë
Motrat falnin gjakun e të vetmit vëlla
Pranë lotëve të syve kjo ngjarje më ndodhi.
Atë ditë Verrat e Llukës kishin festë
Dora e pajtimit pas asaj të Lezhës u shtri
Vëllai vëllain përqafoj me ç'dashuri
Dhe vdekjet ikën në botën e Bajlozëve.
Ëndrrat më rikthejnë kur gishtat ngritëshin në V
Prapë lindem më jetën
dhe kënga e Verrave të Llukës u bë hymn
e kushtrim.
Sot sa e dua ta sho të shtrirë dorën,
që nga mëngjesi deri mbrëmjeve vonë
Të përqafojmë çdo pëllëmbë tokë deri në Valbonë.
Ah, ti Shqipëri përse më rri kaq larg
karshi
Më shiko në ballë e drejt në sy
Fjala më e bukur dhe loti më rrjedh vetëm për ty.
Shtrije dorën vëlla
dhe kujto shtatë thuprat e Gjergjit
Rikthehu nga Lezha
në Lidhjen e Prizrenit.
Rri më kujtimet e Vlorës
Shotës dhe Azemit.
Se sot o kurrë është koha
për kush është burrë.
