Si të besoj në pafajësi ëndrrash
Në çˊmëkat stuhitë u shndërruan
në flakë të dritës se diellit.
Cilit i këndohet kënga e korbave
Ndoshta i di apo nuk i di fajtorët
zonja e Parisit.
Më fal zonjë nëse mbete
pa fenerin e Homerit
Unë tˊu bëra dritë
nga drita e shpatës se Gjergjit.
I falëm atij engjëlli që shpëtoj
serish Kurorën e Krishtit
Atëherë ju pava të lirë
në sytë e popullit tim
zonja Notre Dame .
Në çfarë t'u besojmë fytyrave të heshtura
më mijëra vite peng Evrope.
Njeriu i sotëm e dini më ke ngjan më shumë
S'mund ta them pasi i takoj të njëtit lloj.
Sa kisha dashur të di gjuhën e fluturave
Fluturimin askush s'do ma ndaloj
T'ia shuaj zjarrët e dhembjes zonjes se Parisit.
I kam të freskëta këmbanat e Parisit
Kur këndonin liturgji
dhe dergonin lutje
për pranverat e vitit 1999.
Hynin në dhembjet
që i kishim të thella
sa plagët titanikiane.
Sot protestuan gratë në të zeza
Për të zezat e kryera nga zotnat e tyre.
Kjo tokë është ndyrë nga jashtëqitësit
kur më vite e shkelën tradhtisht.
Më çfarë t'i besoj tokës
se nuk do të shndërrohet një ditë
në Etna.
Po vetes si t'i besoj
se nuk do të bëhëm grimcë atomësh
për të bukurën që e dashuroj
më të njëjtën dashuri atdheu.
RINGJALLJE
Tërë një botë njeriu krijove Zoti im
Pse askush nuk u skuq nga lotët e pengut
Vetëm unë u pavva në sytë e tij
Dhe nˊgjuhë Satani kishte vdekur paqja.
Për të satën herë çˊlot pengu takova sot
Në një tjetër botë turpi dhe të dehur
A thua si qenka shkruar jeta ime pas vdekjes
Në cilën Kala tˊi ruaj apo krijoj serish legjendat e zanave.
Nuk vdes pa i ringjall betejat e popullit tim
Peng mbetësha pa asnjë çmim të jetës
Nëse për vrasësit e Apokalipsit nuk do ngritja dolli
Fundi i botës se tmerrit një ditë do të ndodhë.
Një mijë fajtor i merr me vete bota hileqare
Gurët e Kosharës përse nuk u thyen mijëra vjet më parë
U deshtë të ndizet flaka e bac Adem Jasharit
Të shihemi sy me sy më njeri-tjetrin si vëllëzër.
NOTRE DAME DE PARIS
Dhembjet shpesh herë e kalojnë kufirin
Janë edhe më të mëdha se plagët
Nga Peja dërgoj frymën time të shejtë
Ta shuaj zjarrin e djajëve që ti nuk ndezësh.
Po dhembja ime në jetën e pesë shekujev të pashpirt
Më është rënduar dhe shndërrue në plagë pa shërim
Flakën e demonëve e kam në secilën pjesë të trupit
Shpirti im lufton çdo ditë më ferrin e saj.
Më thonë se ia kaluam kryqëzimit të shpirtit
Sot rreshtohem pranë katedrales Notër Dam De La Pari
Më duhet të nxjerri në dritë fitoret e kryezotit tim
Fuqia e Gjergjit e rujti civilizimin evropian deri më sot.
Cilët përandorë serish po zgjohen si bajlozët e legjendave
Vrasësit e Apokalipsit nuk dinë të jetojnë ndryshe
Vetëm si vrasës luftëtarësh dhe ngritn zjarrin e ferrit
Tërë botën e kallin flakë dikur edhe veten.
RIKTHIMI I PROMETHEUT
Më rikthe në mendjen e Zhan Zhak Rusos
Se njeriu lind i lirë,por edhe duhet të vdes i lirë.
Edhe ne kemi lindur të lirë fal diellit
Jemi shndërrue në skllav perandorësh
Tokën nuk e kemi shitur për asnjë çmim të të jetës.
Jetuam në dhembje e dhembjet na u bën plagë shpirti
Dhe prapë ecim krah për krah me diellin
Rikthimi i Prometheut më shumë se kurrë na duhet sot.
Evropë ripushtimet t'i kam rujtur secilit brez të fisit tim
Sa herë refugjat u bëra në atdheun tim.
Ec e mos u rebelo në ty Evropë
Kur fjalën si fjalë e pate për demonë e djajë
Për ne asgjë më shumë se sa perandorë e errësirë të ferrit
Kështu na bekove të jetojmë si refugjatë të tmerrit.
S'KA TË VËRTETË
Pse njeriu harxhon kot fjalë
Kur nuk ka më të vërtet
Siç më thoshte babai
Kam besue veç në një emër.
Në yje e shndërrova fjalën
Diellit ia fala besën
Nëse ma thot të vërtetën
Të cilën edhe plotë dhembje e dua.
Më plagët e saj jetova njëmijë vjet
Kryq e tërthor i rash botës se hiqit
Në asnjë vend nuk takova fjalë si timen
Edhe nëse mbi stuhitë do e kërkoja.
Sa keq për njeriun tim
Vdes e kurrë nuk e thot të vërtetën
E mban si gjarpëri nën gurë
Sepse ende nuk e di se është burrë.
Të vërtetën e kërkova gjithandej kah sˊka njeri
Në Baba Tomor dhe në Vargjet e Lira diku më rri
Besa edhe në Lahutën e Malcisë tek Homeri i poezisë
Aty ku si relikt mˊi ruajnë plagët e Shqipërisë.
Vetëm diellit ende dua tˊi besoj fal besës që mban
Kur stuhitë i ndalon të mos përmbytin Titanikun.
Dhe kur ju ndriçon udhët e luftëtarëve të lirisë
Më lotin e vashave e kthejmë të vërtetën në varg poeti.
Më yjët isha në shoqëri për jetë të jetëve
Ia dëshiroja Shqipërisë prapë besën e Gjergjit.
Derisa lindën demonë,përandorë dhe fytyra tradhtarësh
Këta që jetojnë në tokën e shqipeve ti Zoti im merru më ta.
POPULLI IM
I shejtë më je populli m
Sa gjuha e secilit varg
Kur e krjoj për ty.
I shtrejtë
Aq sa të tëra legjendat
Sebashku.
Më ty dhe për ty
Në gëzime dhe hidhërime
Zgjohëm më të vetmën fjalë
Shqiptar dhe Shqipëri të qofsha fal.
Ngado që shkoj
Lotin tënd e mbaj në gji
Mallkoj djajë e demonë
Ata që më ndajnë nga ti.
I bekuari populli im
Të dua më shumë se Zotin tim.
Për besën që më fale dhe krenarinë
Për luftëtarët çdo herë të gatshëm
Për ta mbrojtur Shqipërinë.
Të dua për çdo shqiptar
Në gjunjë kur të përulet
Për shpatën e Gjergjit
Që u bë hymni im.
Sot më shumë se kurrë
Më duhesh populli im
Të dytë të dimë
Cilin e kemi mik
E cilin armik.
AKTI I PARË I LIRISË
( Ymer Elshanit )
Çdo çast fryj erë
Më e zezë se errësira nuk bëhesh
Mbi çatinë e shtëpisë sime ngritët tymi
Lart dhe më lart se liria një ditë vemi.
Isha këngë e dashur e popullit e ferr çˊu bëra
Kurrë nga jeta asnjeri nuk ndava
E shtrova sofrën për mik
U ndeza vetë në zjarrin e lirisë.
Kam rrugëtuar udhëkryqet e betejave të lashta
Ku kanë ndaluar luftëtarët për ta shuar etjen
Derisa e takova Lasgushin dhe Seremben
Toka u stolis me kurorën e lavdisë prekaziane.
Secili brez që nga koha e shpatës Skënderbegiane
U mor me dhembjet e historisë mijëra vjeçare
Si nuk pata pakëz kohë për pagëzimin e nipçes
Në të vetmin emër kur Shqipëria e mban në zemër.
E di faculetën e nusërisë varur në kullën e bacë Ademit
Kur e shuan murin e buzëve të thara nga thatësia e ferrit.
Gjysmë lakuriq më mbeti fjala kur askush më nuk ma dëgjoj
Ecim hapave të fluturave nëse bilbilat serish rikthejnë.
Ndodhën Verrat e Llukës ku u kryqëzuar demokracia
Dhe Bllaca, Reçaku shkruhen ditarit të poetit.
Me lamtumirën e vashës se luftëtarit u mora unë pengu i lirisë.
Çudi veç me aromën e trëndafilit kam mbetur të jetoj i lirë.
KUFIRI I DHEMBJES
Për ty trëndafil u fjalosa më secilin
Deri në ëndrra shkova
Të di ku është kufiri i dhembjes.
Fjalën e shejtë e shndërrova në gjeth pranvere.
Kur mbrëmjet më vijnë pa fytyrën e Mona Lizës
E vetmja shoqëri më je ti trëndafil i lirisë.
Deri ku ta kërkoj kufirin e dhembjes
Isha ndalur tek Molla e Kuqe
Nëse ajo ka mbetur peng e dashurisë se Adamit.
Përse po vdesin luftëtarët e atdheut
Kush i fal betejat plotë fitore tē shtrejta
Cilat plagë më duhet t'i marr më vete
Nëse mund t'i shëroj në ndonjë dhe të huaj.
Ah,s'paska fund kufiri i dhembjes
Qenka nepër secilën faculetë loti
Kur e bukura e luftëtarit pret rikthimin e tij
nga betejat për jetë a vdekje.
CILI ËSHTË ZOTI IM
Nuk e di përse njeriu e deshti Zotin tim
më shumë se unë
Nga frika që jetën ia mban pengë
Apo dëshira të bëhet Zoti vetë.
Nëse vdes luftëtari im në tokën e robënueme
Ka për tˊu denue Zoti më stuhitë e detit
Bajlozët nuk kanë mëshirë këta fytyrë djajësh
Të vrasin edhe jetën e lumtur të mikes sime.
E kam qujtur fajtore jetën time
Përse kurrë nuk u fjalosa më ëndrrat e saj
Edhe pse njëherë në jetë vijnë ëndrrat e lirisë
Për të cilat i falëm luftëtarëve të atdheut.
Dje nuk e kam ditur nëse Zoti im jeton në tokën time të ndarë
Më plagët e secilës u mora tërë një jetë njeriu.
Nesër valĺë a do ta gjej më parë Zotin tim apo atdheun e bashkuar.
Kurrë ndarjet mos i takofsha në asnjërën ëndërr.
E BUKURA E DHEUT
Ishte e Bukura e dheut dhe e detit
Kur e qava me lot luftëtarësh
Koha ime e zënë peng nga vrasësit e fjalës
ishte fajtore pse shaminë e saj e grisën bajlozët e detit.
Nuk kisha kohë të dashuroj përballë plagëve titanikiane
Shekujt mˊi dërguan përandorët
të m'a shuajnë emrin nga faqja e dheut
Përse e lidha fatin tim me legjendën e Rozafatit.
Pranova të dehem vetëm t'i di rrënjët e mia në cìlën faqe brezash i kam
Në jetën pas vdekjesh nëse do të takohemi me fytyra atdhetarësh.
Kjo është jeta ime e lidhur më të bukurën e tokës dhe detit
Që s'ka fuqi më ta ndaj nga flaka e diellit.
Pa frikë tani eci se do të vie veç një ditë
Kur atdheun do ta bashkojnë
më dashuri zemre e lotësh
secili luftëtar i betejave të lirisë.
Më gotën për dollinë e se bukurës
s'ka gjë pse dehem
Edhe ashtu koha më rebeloj
pse ende kaloj mes për mes fytyrava tradhtarësh.
Im Zot çdo gjë fal për jetë të jetëve
Vetëm këtyre fytyrave kurrë mos ju shto rritën.
