Thua se nuk ka të shenjtëmë
Mëtëshenjtë nukke parë
Që vijnë e ndajnë me ty
Gazimin a pikëllimin që kenësy.
Hëna kurbie,
Me një frymë të fluturojnë
Ëndrrën tandriçojnë
Me krahët e bardhë
Të ta çelin udhën
Me shpatën e paparë
Ujin e madhmes për mes për ta çarë.
Është Yni. Nuk është
Hera e parë që njeriunuk bën ballë
Të shoh një Yllmë lart
Se vetën.
Ani çka nëshkriu jetën
Ballëpërballë me djall
Kur ne e kafshonim gjuhën
Që asnjë fjalë mos të na dal.
Vallë,
A nukka vendnëqiell për të gjithë
Yjet që duan.
Ylli ynë natën ndriçoi
Fjalae tij natën shkurtoi
E zgjati ditën,
Pas çdo fjalezgjatejjeta
Plot dashuri.
Për çka është shkri’’
Deri në buzëqeshjen e fundit
Që mbulontedhembjete qiellit të ti’
Deri në frymën e fundit ndriçoj udhën
Tëcilësvetë i kishte pri.
Treniindryshkur,treniizi
Që e pat mësuar rrugën
Njëqind vjet sa njëmijë
Mes për mesvarreve të,të parëvetë mi
Dukehedhnë qiell,dukehedhnëdet
Jetën efunditnë vatrën e vet,
Serbia, e zeza
I hodhinë tokë për m’i tretë
Ata pak që kishin mbetë
Pa frymë , pa nur
Djemtë mbështetur për mur
Dikushnukheshti
U ngritdikush
Dhe vetën ofroj,
Fëmijët e panjohurt’i shpëtojë.
Unë jo, ti jo, askush
Përveç tij,
Zogjtë që sapokishin çelur sytë t’i lirojë
Në qiellfluturoi.
Aiii
A kanjeri që nuk e di
Emrin e tij.
