Tashmë je në midis të labirintit magjik
Cilës anë të nisesh s`do të arrish te vetja
Të djersinë balli e të djeg brenda etja
Ec midis drurësh pyllit të vjetër mistik
Të ndiej gjithherë për frymë të siluetës
nisesh në të djathtë ec e ec kaq gjatë
S`arrin kund gjurmët të shpien në natë
Ec në të majtë ka gjak e copa të letrës
Koha digjet s` ke të dalë dot robërie
Kalin allç më kanë vrarë zemrën prerë
Ti sillesh veç në rreth pa dritë e derë
Ky labirint mijëra vjet i vjetër Arbërie
Në flakë digjem e zvogëlohem gjithnjë
Vajti Toplica Çamëria Guri i Kuq i Zi
Tërfili me fletët gjak
Radhis poezi lirike për zgjimin e çel tërfil
Të ndjek ndër tik take rrugës nga ik vetmisë
Më ke copëtuar të humb drejtpeshimin urtisë
Tashmë ajo e fjetura s`është më trëndafil
Ende megjithatë të ndiej nga më prek rreth
Të desha veç ty e askënd kurrë më në jetë
Ja e shkëpus përsëri `i tërfil me katër fletë
Më do prapë a s`më do, ndoshta më ngjeth
Prej lules në lule me zë-zë fluturon `i bletë
Gjaku lumë rrjedh ndër damarë aspak i qetë
A veç fryn erë e largët nga udhët në kujtim
Te unë takohen akulli dhe zjarri pambarim
Ti përhitesh e vjen me të njëjtën etje dashuri
Unë e këpus tërfilin me fletët gjak përsëri
Etja e zjarrit
Ec në të majtë e s` është kush, je krejt vetë
E me yll polar ka vjet tashmë diçka seç treti
E gjurmët ndërmjet guacash i mbulon deti
Ja, vjen apo është malli për ty tjetër siluetë
Bie në gjunjë, me `i rremb gjaku trëndafil
Radhis zgjimin çelur në tërfil të flasë poezi
Përbërë prej katër fatesh vjen dhe bie shi
Apo shkon e kthehet e njëjta figurë tebdil
Vjen vala dhe i shpërndanë guacat me furi
Ngelin veç gjurmët e mujit një e një në gur
E hija jote lart në qiell ec e vetme në urë
Zot a mund të arrij te kthehem te ti përsëri
Fatit mitik të zgjoj frymë me aromë të mirë
Zjarri të mbetet gjithnjë jashtë rimës i lirë
