Prindërit, kur ishim të vegjël, na patën mësuar se shokun duhet ta ruajmë, sepse ai është një njeri, me të cilin jemi lidhur me miqësi gjatë jetës, në një punë a në një veprimtari të përbashkët ose në luftë për një çështje të përbashkët; njeri me të cilin kemi pikëpamje, mendime e interesa të përbashkëta, kemi moshë pak a shumë të afërt dhe shkojmë mirë njëri me tjetrin.
Po ashtu dhe në shkollë mësuam se shoku i mirë, i vërtetë, i rrallë, është shok i ngushtë dhe i pandarë. Atë e kemi shok që nga fëmijëria (vegjëlia). E kemi edhe shok shkolle (klase, banke). Por mbi të gjitha, e kemi dhe e quajmë shok të zemrës.
Gjatë jetës fitojmë edhe shoqen e jetës (bashkëshorten) apo shokun e jetës (bashkëshortin), varësisht nga gjinia, së cilës i takojmë. Por, na ndodh që të kemi edhe shok lufte, shok armësh, bashkëluftëtar për një çështje të përbashkët revolucionare e patriotike… Po ashtu mund të kemi edhe shokë vuajtjesh (mjerimi). Prandaj, meqë është kështu, duhet ta kuptojmë se atij që i thërret shok, i ke thirrur vëlla, sepse ai është i ngjashëm me ty nga aftësia a nga zotësia për një punë ose nga një veti e karakterit, nga një virtytyti etj.
Është e njohur thënia “Vëllezër jemi, shokë s'jemi”. Ne mund të jemi vëllezër a të kemi lidhje gjaku të afërta me të tjerët, por mund të kemi tipare, veti, interesa, pikëpamje e synime të ndryshme dhe të mos shkojmë mirë njëri me tjetrin. Prandaj ta kujtojmë edhe urtinë tjetër, që na mëson: “Shtëpinë shite, shokun mbaje”! etj. etj. Nga e tërë kjo, mësojmë se për shokun e vërtetë mos kurse asgjë, sepse miqësia e vërtetë s'ka të paguar. E miqësia e interest është miqësia e djallit a dreqit. Kush i bën varrin shokut, bie vetë brenda tij.
