Homeri dhe unë

Kultura

Homeri dhe unë

Nga: Agim Desku Më: 23 maj 2019 Në ora: 18:20
Agim Desku

S'kam për të ikur nga jeta asnjëherë

Pa ringjalljen e t vërtetës se Itakës

Dhembjen e saj e ruajnë në gji nënash

Rrugës Via Egnatia eca deri në mbretërinë time

Edhe të vërbuar ia kërkova sytë jetës

Gjithandej thellësive titanikiane

Të dëgjoja simfonitë e Betovenit

Ëndrrat i përjetova si vrasje e dyfishtë

Penelopës historinë ia di unë

Atëherë kur udhëtova pranë Homerit

Një mijë kujtime i lexova kur ma ndeznin fenerin

Nuk i mbylla testamentet që mˊi kishte lenë Rozafa

Në emër tˊatit e tˊbirit dhe shpirtit tˊshejtë

I kryqëzova plagët e secilit luftëtar të lirisë

Më to e munda ferrin e pafajësisë se tërë jetës

Në Rizafë u riktheva për ta parë sa e vjetër rri Itaka.

PLAS O VARG

Ku ishe mbrëmë o varg

Kur sytë e motrës më nuk i kam pranë

Si të them motër lamtumirë

Kur drrita e syve sot mˊu bë errësirë

Edhe ti motër sikurse secili brez ynë

Betejat e luftës se vitit 1999 i përjetove

Ushtarakja e ëndrrave të lirisë

Në luftëtare atdheu vargun ma qëndise

Lamtumirë motër

PESË GISHTRINJTË E DORËS

Fjala sikur ka mbetur e vetmuar

Vetëm mes meje dhe pesë gishtrinjve jeton

Një dorë Prometheu e mban gjallë

Mos më e ligështue jetën e saj

Sot asnjëri nuk vdes për fjalën

Më të vetmit që u takuam nepër beteja

Dhe nuk pyetëm a ka vdekje a ka jetë

Në dorën time i ruaj luftëtarët e e vërtetë

Fjalët e tyre që si relikt i mbajë

Sa pak kanë mbetur fjalë të besës

Dikur e arma më e fuqishme e Gjergjit

Si sot më kujtohet kur flitej për trimat e nderit

Pesë shekuj kaluan dhe besa e tradita nuk u harruan

Përse kaq shpejt arti i shqipeve të zhduket nga faqja e dheut

Apo kemi harrue se dikur ishim stërnipa të Skënderbeut

Më besën dhe burrërinë shquheshim në jetë dhe botë

Sot sikur në vend të shiut tokës sonë i bie çdo ditë stuhi

Si nuk rikujtojmë përherë plagët për atdheun e ndarë

Kur për këtë dhembje jetuan dhe luftuan secili secili atdhetar

Në dorë i ruaj bashkë më secilin pëllumb luftëtarë

PIKTUROMA FJALËN EVA

Të vërtetën e fjalës pikturoma Eva

Sytë m'i le jashtë mureve të Rozafës

Nuk dua më të pi gji zanash

Tani jam shndërrue në Promethe dashurie

Atdheun ia lash tokës në besë

E vetmja që kurrë nuk ma le të vetmuar

Në asnjë kohë nuk ma shet as nuk e vret

Tani më duhet t'i tregoj botës

I njëzeti miliontë erdhe në tokë

Nga piktura e dashurisë se Evës

Dhe kohë më s'kam të flas me asnjërin

Rikthehem nëse i gjej tokë e fjalë sebashku

ZJARRSHËM

-Rikthimi në Promethe

Doruntinë a V.K.Goodman

Çfarë t´ju dëshmoj më shumë

Kur mbeta pa njeriun e syrit tim

Si ta njoh veten në çmendurinë e botës

Dëshmitarja e një miliontë e syve të bukur

Me tjetrin sy e fitova dashurinë e syve të tokës

Cilat dhembje t'i ndaj më vërbërinë e njeriut

Njëmijë vjet kam që jetoj si doruntinë

Dashuria e tokës më lidhë më jetën dhe të bukurën e saj

Sebashku më diellin jemi të parët e fisit të suliotëve

Ku shkëmb e det i bëra në një të vërtetë,ah sa të hidhur

Atdheu më dëtyroj të mos flas më vdekjen

Kurrë nuk i mbeta borxh asnjë cepi të tij

Aty ku shkelen këmbët e demonëve

Më s´do të shlyhen mëkatët e perandorëve

Sot më shumë se kurrë jam bërë edhe burrë

Takimin më perënditë ma caktoj fati i tokës se djegur

Më shpejt se secili Promethe ju ktheva diellit

E di,sebashku do t´i mundim carët për njëmijë vjet

FERR

Më thanë

Mos u merr më me ferrin

As me kohën e detit

Kur valët e tij përmbysen

Dashuritë titanikiane

Sa qenka e mjerë

mendja e njeriut

Aq e shkretë

Kur e thonë të mençurit

Mos e vet se të tregon vet

Sot më shumë se dje

Më duhet syçelësia

Për ta rujtur Shqipërinë

Të lirë

Serish ferr u bëfsha

Nëse rri më pa shpatën

E Gjergjit

Secilin lapidar betejash

Do ta ruaj në sytë e diellit

Përmes Prometheut

ëndrrat tˊi bashkoj

O sot o kurrë

Më ata që veten

e qujnë burrë

DIALOG MË VETEN

Mbrëmë asnjeri s'më njohu deri ku u ngrita

Për ta rikthye pafajësinë e fjalës që ma zhdukën nga mendja

Vetes ia krijova ëndrrën e padukshme të jetës

Fundin e Tìtanikut cili e meritoj më shumë se unë

Kanë emër djajësh ca nga fytyrat e njeriut sot

Ku e mbajnë peng ecjen e fluturave të lira

Ngado që takojnë sy të bukur i vërbojnë më gjuhën e Qiklopit

Besoni në thënjet e mençura të popullit tim

Pesë gishta të dorës kanë mbetur si relikt i se djeshmes

I besës që dikur jemi ngritur në mbretër e në çka se jo

Miqësisë se fjalës ia kemi ndezur flakën e diellit

Ngrohjen e kemi ndarë në njëqind pjesë të barabarta

Dialog me sytë e Evës krejt jetën bëra

Për hirë të tokës u bëra ndonjëherë Adam

Por kurrë në donzhuan të humbur nga dashuria

Në Promethe jam gati të ngritëm a të vdes si luftëtar për atdhe

E di se çdo ditë nga pesë gishta ma pak i kam

Ca janë zënë peng betejave për të vetmën Shqipëri

Të tjerët kanë zgjedhur urrejtjen kur shqipet ngritën në hyjni

Kanë edhe emra si demonë,perandorë e tradhëtar e çka se jo

O në çka po ngjaj as vetë më nuk e di

Sepse qenka i veshtirë dialogu me veten në këtë copë liri

Njerën rrugë ta çelë

të mbarën o të marrën

DRITË E SYVE TË MI

Asnjë këngë nuk i ngjan më këngës

Si kjo që e dëgjova mbrëmë nga yjet

E thurur më shpirtin e zogjve shtegëtarë

që fluturojnë më krahët e bilbilit.

Dritë e syve të mi janë rikthimi i zogjve shtegëtarë

Ëndrra për të bukurën e dheut

Të mos mbetët këngë e papërfunduar

Më ç'lot helmi dëgjohet nepër dhera të huaj.

DIKTATORËT PA PRANVERË

Një ditë do të vdesësh mbi fatet e dhembjve

Nëse je diktator dihet edhe se si të vjen vdekja

Ti që ma bëre fjalën plagë të jetës

Nepër secilën kohë mˊu bëre koha e dreqit.

Udhëkryqet nuk heshtin ngado që kalojnë diktatorët

Desha të di cilave këngë mortore ju takojnë këta demonë

A vjen ndonjëherë koha për të cilën dua ta them të vërtetën

Asaj që ja dedikova tërë jetën për të ecur si njeri i lirë.

Ah,bre ç'fate të poshtëra ndarjesh më dha Evropa

Po pse pikërisht unë më duhej ta pranoj këtë turp në grimca atomesh.

Ka një kohë që s'mund t'i mund diktatorët

Pranverat sikur po mbetën pa kohën e luleve të bukura

Asnjeri s'mund të jetoj pa kohën kur çelin lulet e prillit.

FATET E RIKTHYERA NË PROMETHE

Nëse kam lindur si njeriu i fundit më shpirt të Adamit

Ah,duhet të dashuroj Eva pasha sytë e yjeve që më ndriçojnë.

Bir i këtij dheu qëndrova përballë egersirave

Nga jeta më zhveshen tradhtisht secili përandor

Sa herë i rikthyer në Promethe e në çka se jo

Erdha vetë tˊi mundi janarët që vrasin emrin tim.

Vetëvetiu luftova edhe më veten

Nuk isha në ëndrra kur i numëroja betejat

Ah,si nuk e njoha kurrë fjalën e shejtë

Asaj që ju betova të ruaj të vërtetën .

Ti bir kurve mos më rikthe ferrit të ujqve

Në natën e humbjeve të dritës i zgjuar ishe

E gjeta fillimin e fundit të fjalës se pathënë

Më një yll të lashtë lundroja detit të pafund.

Përse kaq fuqishëm diku më kanë prangosur

Separi mendjes ia vulosën të pabërat e mëkatit

Ogurëzit kanë vendosur ta shuajnë detin e ëndrrave

Ndalojnë rrjedhat e lumënjve që sjellnin ujë Cemi.

Po dhembjet që dalin nga ferret e dashurive të marra

Cili djall e merr me vete mëkatin e donzhuanëve

Apo kam lindur si njeriu i fundit më shpirt të Adamit

Ah,duhet të dashuroj Eva pasha sytë e yjeve që më ndriçojnë.

Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat