S'kam për të ikur nga jeta asnjëherë
Pa ringjalljen e t vërtetës se Itakës
Dhembjen e saj e ruajnë në gji nënash
Rrugës Via Egnatia eca deri në mbretërinë time
Edhe të vërbuar ia kërkova sytë jetës
Gjithandej thellësive titanikiane
Të dëgjoja simfonitë e Betovenit
Ëndrrat i përjetova si vrasje e dyfishtë
Penelopës historinë ia di unë
Atëherë kur udhëtova pranë Homerit
Një mijë kujtime i lexova kur ma ndeznin fenerin
Nuk i mbylla testamentet që mˊi kishte lenë Rozafa
Në emër tˊatit e tˊbirit dhe shpirtit tˊshejtë
I kryqëzova plagët e secilit luftëtar të lirisë
Më to e munda ferrin e pafajësisë se tërë jetës
Në Rizafë u riktheva për ta parë sa e vjetër rri Itaka.
PLAS O VARG
Ku ishe mbrëmë o varg
Kur sytë e motrës më nuk i kam pranë
Si të them motër lamtumirë
Kur drrita e syve sot mˊu bë errësirë
Edhe ti motër sikurse secili brez ynë
Betejat e luftës se vitit 1999 i përjetove
Ushtarakja e ëndrrave të lirisë
Në luftëtare atdheu vargun ma qëndise
Lamtumirë motër
PESË GISHTRINJTË E DORËS
Fjala sikur ka mbetur e vetmuar
Vetëm mes meje dhe pesë gishtrinjve jeton
Një dorë Prometheu e mban gjallë
Mos më e ligështue jetën e saj
Sot asnjëri nuk vdes për fjalën
Më të vetmit që u takuam nepër beteja
Dhe nuk pyetëm a ka vdekje a ka jetë
Në dorën time i ruaj luftëtarët e e vërtetë
Fjalët e tyre që si relikt i mbajë
Sa pak kanë mbetur fjalë të besës
Dikur e arma më e fuqishme e Gjergjit
Si sot më kujtohet kur flitej për trimat e nderit
Pesë shekuj kaluan dhe besa e tradita nuk u harruan
Përse kaq shpejt arti i shqipeve të zhduket nga faqja e dheut
Apo kemi harrue se dikur ishim stërnipa të Skënderbeut
Më besën dhe burrërinë shquheshim në jetë dhe botë
Sot sikur në vend të shiut tokës sonë i bie çdo ditë stuhi
Si nuk rikujtojmë përherë plagët për atdheun e ndarë
Kur për këtë dhembje jetuan dhe luftuan secili secili atdhetar
Në dorë i ruaj bashkë më secilin pëllumb luftëtarë
PIKTUROMA FJALËN EVA
Të vërtetën e fjalës pikturoma Eva
Sytë m'i le jashtë mureve të Rozafës
Nuk dua më të pi gji zanash
Tani jam shndërrue në Promethe dashurie
Atdheun ia lash tokës në besë
E vetmja që kurrë nuk ma le të vetmuar
Në asnjë kohë nuk ma shet as nuk e vret
Tani më duhet t'i tregoj botës
I njëzeti miliontë erdhe në tokë
Nga piktura e dashurisë se Evës
Dhe kohë më s'kam të flas me asnjërin
Rikthehem nëse i gjej tokë e fjalë sebashku
ZJARRSHËM
-Rikthimi në Promethe
Doruntinë a V.K.Goodman
Çfarë t´ju dëshmoj më shumë
Kur mbeta pa njeriun e syrit tim
Si ta njoh veten në çmendurinë e botës
Dëshmitarja e një miliontë e syve të bukur
Me tjetrin sy e fitova dashurinë e syve të tokës
Cilat dhembje t'i ndaj më vërbërinë e njeriut
Njëmijë vjet kam që jetoj si doruntinë
Dashuria e tokës më lidhë më jetën dhe të bukurën e saj
Sebashku më diellin jemi të parët e fisit të suliotëve
Ku shkëmb e det i bëra në një të vërtetë,ah sa të hidhur
Atdheu më dëtyroj të mos flas më vdekjen
Kurrë nuk i mbeta borxh asnjë cepi të tij
Aty ku shkelen këmbët e demonëve
Më s´do të shlyhen mëkatët e perandorëve
Sot më shumë se kurrë jam bërë edhe burrë
Takimin më perënditë ma caktoj fati i tokës se djegur
Më shpejt se secili Promethe ju ktheva diellit
E di,sebashku do t´i mundim carët për njëmijë vjet
FERR
Më thanë
Mos u merr më me ferrin
As me kohën e detit
Kur valët e tij përmbysen
Dashuritë titanikiane
Sa qenka e mjerë
mendja e njeriut
Aq e shkretë
Kur e thonë të mençurit
Mos e vet se të tregon vet
Sot më shumë se dje
Më duhet syçelësia
Për ta rujtur Shqipërinë
Të lirë
Serish ferr u bëfsha
Nëse rri më pa shpatën
E Gjergjit
Secilin lapidar betejash
Do ta ruaj në sytë e diellit
Përmes Prometheut
ëndrrat tˊi bashkoj
O sot o kurrë
Më ata që veten
e qujnë burrë
DIALOG MË VETEN
Mbrëmë asnjeri s'më njohu deri ku u ngrita
Për ta rikthye pafajësinë e fjalës që ma zhdukën nga mendja
Vetes ia krijova ëndrrën e padukshme të jetës
Fundin e Tìtanikut cili e meritoj më shumë se unë
Kanë emër djajësh ca nga fytyrat e njeriut sot
Ku e mbajnë peng ecjen e fluturave të lira
Ngado që takojnë sy të bukur i vërbojnë më gjuhën e Qiklopit
Besoni në thënjet e mençura të popullit tim
Pesë gishta të dorës kanë mbetur si relikt i se djeshmes
I besës që dikur jemi ngritur në mbretër e në çka se jo
Miqësisë se fjalës ia kemi ndezur flakën e diellit
Ngrohjen e kemi ndarë në njëqind pjesë të barabarta
Dialog me sytë e Evës krejt jetën bëra
Për hirë të tokës u bëra ndonjëherë Adam
Por kurrë në donzhuan të humbur nga dashuria
Në Promethe jam gati të ngritëm a të vdes si luftëtar për atdhe
E di se çdo ditë nga pesë gishta ma pak i kam
Ca janë zënë peng betejave për të vetmën Shqipëri
Të tjerët kanë zgjedhur urrejtjen kur shqipet ngritën në hyjni
Kanë edhe emra si demonë,perandorë e tradhëtar e çka se jo
O në çka po ngjaj as vetë më nuk e di
Sepse qenka i veshtirë dialogu me veten në këtë copë liri
Njerën rrugë ta çelë
të mbarën o të marrën
DRITË E SYVE TË MI
Asnjë këngë nuk i ngjan më këngës
Si kjo që e dëgjova mbrëmë nga yjet
E thurur më shpirtin e zogjve shtegëtarë
që fluturojnë më krahët e bilbilit.
Dritë e syve të mi janë rikthimi i zogjve shtegëtarë
Ëndrra për të bukurën e dheut
Të mos mbetët këngë e papërfunduar
Më ç'lot helmi dëgjohet nepër dhera të huaj.
DIKTATORËT PA PRANVERË
Një ditë do të vdesësh mbi fatet e dhembjve
Nëse je diktator dihet edhe se si të vjen vdekja
Ti që ma bëre fjalën plagë të jetës
Nepër secilën kohë mˊu bëre koha e dreqit.
Udhëkryqet nuk heshtin ngado që kalojnë diktatorët
Desha të di cilave këngë mortore ju takojnë këta demonë
A vjen ndonjëherë koha për të cilën dua ta them të vërtetën
Asaj që ja dedikova tërë jetën për të ecur si njeri i lirë.
Ah,bre ç'fate të poshtëra ndarjesh më dha Evropa
Po pse pikërisht unë më duhej ta pranoj këtë turp në grimca atomesh.
Ka një kohë që s'mund t'i mund diktatorët
Pranverat sikur po mbetën pa kohën e luleve të bukura
Asnjeri s'mund të jetoj pa kohën kur çelin lulet e prillit.
FATET E RIKTHYERA NË PROMETHE
Nëse kam lindur si njeriu i fundit më shpirt të Adamit
Ah,duhet të dashuroj Eva pasha sytë e yjeve që më ndriçojnë.
Bir i këtij dheu qëndrova përballë egersirave
Nga jeta më zhveshen tradhtisht secili përandor
Sa herë i rikthyer në Promethe e në çka se jo
Erdha vetë tˊi mundi janarët që vrasin emrin tim.
Vetëvetiu luftova edhe më veten
Nuk isha në ëndrra kur i numëroja betejat
Ah,si nuk e njoha kurrë fjalën e shejtë
Asaj që ju betova të ruaj të vërtetën .
Ti bir kurve mos më rikthe ferrit të ujqve
Në natën e humbjeve të dritës i zgjuar ishe
E gjeta fillimin e fundit të fjalës se pathënë
Më një yll të lashtë lundroja detit të pafund.
Përse kaq fuqishëm diku më kanë prangosur
Separi mendjes ia vulosën të pabërat e mëkatit
Ogurëzit kanë vendosur ta shuajnë detin e ëndrrave
Ndalojnë rrjedhat e lumënjve që sjellnin ujë Cemi.
Po dhembjet që dalin nga ferret e dashurive të marra
Cili djall e merr me vete mëkatin e donzhuanëve
Apo kam lindur si njeriu i fundit më shpirt të Adamit
Ah,duhet të dashuroj Eva pasha sytë e yjeve që më ndriçojnë.