Megjithatë do të zgjohet rrënja prej gjaku
e aty do të dalin gemat e degët të ikin qiellit
do të ketë shpirtra të paepur do të ketë liri
e toka e djegur do të kujtojë me pietet të rënët
në eshtrat e tyre të djegur do të rriten kalli`
është kthyer rrusta të frymojë në dumnicë
dhembja e plaga ende i rrjedh gjak në cicë
ja dhe biçaku sypatrembur te pusi fishkëllen
i ka nxjerr qentë ujqër brezit mitik kufitar
me dridhje shpirti shkrova ditarin e lufëtarit
në pritë te ura e cen korjelit në maj `99-ës
veç s`e futa në këtë hark në këtë libër të ri
rri më mirë mbase te “Vrasja e thëllëzës”
ja dhe gjergj elez alia në shesh të kosovës
banorët luajnë gurapesh e maten dhe me litar
e nga shkëmbi me borë zgjon sy i rugovës
Gjak në bar të dumnicës
Gjarpri vrasës derdhej dumnicës në gjak e helm
E Noli në gji të nënës i stepur pa ndjenjë i ngrirë
I vogël copëzuar nga ujqërit ndiqte yllin e mirë
Natyra e fjetur në zemër e lëviz vdekjen shqelm
Pik erë e egër në trëndafilat e lidhur me të zezë
E presin me kamë shpirtin dhe koka bie mbi hije
Klithja qiellit copëton gjithësinë besimin mitik
Zot a ka zot Imzot ja sesi e presin gjithçka thikë
Ujit të mos i thonë ujë bukës të mos i thonë bukë
Delet përgjakur e shqerrat shpërndarë në arë
E s`ka kush e mbush shtambën e kush e pi ujin
Oh kush e ka vrarë halilin e bukur kush mujin
Digjen shtëpitë pemët toka të vdekurit në hunj
Veç pse secili qe duarthatë pse secili qe shqiptar
Malet e vjetra të ashtit të çarë për brez kufitar
E Noli ngrirë e lëshon qengjin ndër gjak në bar
