Sot më shumë se kurrë është fjala
T'jesh a mos t'jesh
T'jesh gjarpër a djall
Njeri a përrallë
Fishta do t'thoshte
Kurrë ma shumë se sot s'na duhet vëllaznia
T'jetoj si hyjneshë Shqpnia
Me t'vetmin vend ku Zoti fol shqip me shqipet
Në thuaj Shqipni me çfarë të dua unë ty
Kur më s'kam plis t'bardhë mbi kokë
Kur as vetë nuk di a jam plis a pis
Dhe besa m'ka mbetë tek gjyshi e stërgjyshi
Për fjalë s'kam çka flas ede nëse bërtas
Mos harro Shqipni si jeton e
E rrethueme me krahët e tu të ndamë
Për çdo ditë edhe nga vetëvetja po ndahësh
S'është çudi kur n'histori emri yt t'lexohet
E vëja e diktatorëve famkeq
Shqipni jeto pash shpirtin tim t'bardhë
Nuk t'përbej vetëm t'jesh si përrallë
Je e rrethueme me lulet më të mirat
T'kuqe dhe trëndafilat
Aroma e jonë ty t'mbanë n'jetë
Emri i Gjergjit dhe mijëra luftëtarëve
Që t'u falën me jetë
Dhe Gongje Bojaxhiu
Kjo lule e vërtetë
Shqipni do t'jesh sa t'këtë diell e hanë
Sa t'thërrasin shqipet nanëd
Deri sa t'ngitëmi n'Promethe
Ti kështu m'je Tiranë ,19 Korrik 2019
Sytë e t'u ç'm'u bënë plagë shpirti ajkunë
Fishtiane
Plagë gjogu ç'm'u bëre Gjergj Elez Ali
Kur t'shalova ty atki
N'shtatë bjeshkë t'Jutbinës për ty dashni t'mrri
Nuk më'dha afat ma zhumë zani i zmrës
T'nisëm pa humb kohë
A ta shtjerri secilin lumë
Udhve t'mia t'pafund
Nise luftën gjogu im
Fluturo mbi shatë qiej
Kthema Anën e malit prapë n'dashni
N'dash po t'bahen Bajloz i Zi
T'prej me shpatë e t'luftoj dhe ty
Kohë ke shtatë breza t'mi
Ose ma për gjog nuk t'njoh ty
Dua Ajkunën ta rikthej n'këtë dhe
Ose u bëra Promothe
N'dorë t'huaj nuk t'la dashni
Edhe po u bëra korb i zi
Ah Ajkunê shumë herë t'vranë lotët e mi
N'krua t'zanave kur t'i pava sytë
N'mes meje e perëndive nisi lufta fyt m' fyt
Ajkunë kam më t'përbe n'plagë Shqìpnisë
Çaje detin me shpatë t'shpirtit
Ringallma dashninë për ty e atdheun
O t'përveva n'Skendërbeun
N'besë t'zanave t'kam vizatue
Nise luftën n'dash shpirtin tim me ma çlirue
Ah Ajkunë kuku për mue si nuk dita mirë kurrë më t'knue
Ulqin ,12 Korrik 2019
Det o det
Erdha ta shoh me sytë e mi të Bukurën e detit
Nëse je ti deti i legjendave
A janë ende bajlozët sundimtarët e tu
Kam jetue me mallin e heroit tim Gjergj Elez Alisë
Plagët e ti më kanë ngritë në qiell herë në dhe
Sa i vjetër qenke o det
Sa vetë dhembjet e motrës se Gjergjit
I thellë edhe sa fundi i Titanikut
Bashkë me simfonitë e Betovenit
Jeto pra n'sytë e kaltër t'mi
Sa m'i ngjanë buzëqeshjes t'mikes sime t' jetës
Tani e kam t'vështirë t'le t'vetëm
E ke fjalën e shejtë për të cilën do t'fundosem
n'fundin tënd t'pafund
Para ikje se vapës o det im
Tre ditë Venediku borxh m'i ke
N'parajs a n'ferr t'i kam kujtim
Kam dashtë me t'gjetë t'gjallë Itakë
N'Valdanos aty ku emrin ta kanë ndërru
T'pashpirtit he qofshin mallku
T'kam dhanë fjalë e t'kam ba be
Nuse Kosove t'Bukurën e detit
Me vete sot kam me e marrë
N'atki t'bardhë me ia dergue
Se Gjergj Elez Alia e pret t'gjallë
Jetoj n'fjalë t'hyjnit tim
Që kur isha fëmijë u
U nisa të di cilët ishin udhëtarët e parë të rrugës Via Egnatia
Nëse kjo rrugë ishte pengmarrja e frymës sime
Të gjitha udhëkryqet me çonin në Itakë( Ih toka ime)
E kërkova ta takoja kryezotin e zotnave të rrugës Via Egnatia
Më thanë nga legjendat se edhe vetë Zeusi ishte zënë peng i zotnave të vet
Nga ajo kohë hyjni im u shndërrue në Homer të ri
Ah,ç'dashuri ia vërboj sytë e tij bojë qielli
Apo heshtja pse s'kishte fuqi të fliste të vërtetën për fjalën
Ia mësova të vërtetat e Evës
Asgjë të fsheftë nuk kishte nga bota ime e dashurisë
Sa e bukur kur dashurojnë fluturat më zemër
Me jetën e Homerit u pajtova
Se nuk kishte sy për ta thënë të vërtetën e vet
Ika për ta lënë veten te qetë
Të jetoj i lirë n'fjalë t'hyjnit tim
Më rëndojnë shumë mëkate
Nga dashuritë e bëra grimca atomi
Deri të atdheu i lënë n'fatin e zotnave t'huaj
Për t'shejtën e fjalës
Cilës udhë t'i nisi sytë e mi
T'i bëhem botës kalorës i saj
Apo detin me shpatë t'Gjergjit ta çajë
A me Fishtën n'krua t'zanave t'kuvendoj
Për t'shejtën fjalë
Më shumë njerëz u bëra përrallë
Kur ia thash t'vërtetën n'sy
Nuk është tradhëtia burrëni për ty
Sa larg m'ka ikën fjala
Më fytyrë njeriu ma nuk mund ta zënë
Po hyre në një thes me djallin
Eh kësht ndoshta e rrëmben
Fjala e shejtë nuk vdes kurrë
N'Rozafat ajo ruhet nën secilin gurë
Ka Shqipëria burra e burrënesha
Kur ende pa ardhë n'jetë
Për atdhe e fjalë t'shejtë
Si heronj ata vdesin
Fjalën e shejtë gjyshërit kujtim ma lanë
Më thanë nëse vdes për fjalën
N'troje t'shqipeve kurrë armik s'do të gjen
Dhe besnik ju mbeta gjyshërve t'mi
Më secilin djall për fjalën luftova
T'më buzëqeshë fytyra një ditë n'liri
Nuk e di se s'kam pasqyrë
A m'lejon jeta ta shikoj veten njeherë n'fytyrë
Miqt dhe të tjerët n'jetë
Janë pasqyra ime e jetës
Që m'tregojnë për fytyrën e se vërtetës
Më cilën ngjyrë e pikturova jetën
Me t'bardhën a t'zezën
Ma thuaj me fjalën e shejtë
Me vargun e bukur edhe ti poet
Ç'krismë n'dritaren e mësuesit
-At Shtjefen Gjeçovit
Nga dritarja e mësuesit o Ati i shejtë
Ngrohtësinë e diellit e kisha jetë
Për besë sytë më shihnin më mirë
Vërbërinë e shekujve e vramë
Sa shumë të duam o At
Më sy tu e kemi pa si është t'jetohet i lirë
Më kokën tënde më është më afër mendja e Olimpit
Pesë shekujt e dreqit i mallkuam
Para se t'na vrisnin ne i vramë
Edhe ky shekull mallkimi do të vetëvritet
Do t'jetojnë 36 shkronjat shqipe
I kanë zanat t'shndërrueme n'muza t'poetit
Dhe vargjet për ty mësuesi im Shtjefen veç më lart ngritën
Gjuha jonë
Nuk vret
Nuk shanë
As nuk pret
Veç një ditë t'mallkon
Mirënjohje dhe respekti për kohën që ndaloni,falenderime dhe bekime ju.
Më zi se rëja t'shiton Zllakuqan 16 Korrik 2019
Kutia e pandorës
Mos guxo të them të dua
E zgjon nga gjumi vullkanin Etna
Nëse them jetoj n'liri t'harruar
Çfarë ndodhë me atdheun e pa bashkuar
Dhe nuk guxoj t'flas as t'bërtas
Nëse lirisht shetisin demonët n'lagjen time
Fuqa s'ma lejon t'bëhem Idioti i Jeseninit
Gjuha e profetve m'ka lenë n'varfëri t'fjalës
Pse nuk u bëra kurrë bajloz i zi
Sikur t'isha një rebel i krisur
Tani me hënën do ishim udhëtar të diellit
Ecjen tonë e ndaluan secili perandor
Kur na u shtua njeri pas tjetrit
Dhe ende nuk e gjej çelësin
Për t'hap Kutinë e Pandorës
Dikur e kërkova n'lot
T'syve të Anamalit
E fajësoj veten
Pse i mbeta peng fjalë se dhënë
Se njeriu lind i lirë dhe n'liri t'jetoj
Nga porta e Justianit
Deri n'Kullë t'Prekazit
Erdhem si heronjë
Vetëm puthjet i shtuam më shumë
Seç kishim etje dashurie
Vrapuam para kalorësve t'atdheut
T'parët ishim ne me trëndafila n'dorë
T'i puthim çlirimtarët më shumë se lirinë
Me ta më afër e kishim tˊvetmen perëndinë
Sot atdhe po t'i fal lulet e mikes
Më vëjë mbi kurorën e fjalëve
Se të deshtëm më shumë se veten
Nëse m'i jep serish këto fjalë zemre
Do ta çeli Kutinë e Pandorës
Vdekja e botës se hiqit
Do të ndodhë
Për mëkatet që m'i vuri
N'kufi t'atdheut e t'zemrës
Me ç'kujtime mbretërohem
Nga një mijë e një netë t'jetës
Kam nga një mijë e një kujtim mbretëror
Ah ç'fat kur më janë trashëgim i brezave
T'artë t'fisit tim hyjnor
Kur erdhem n'jetë ishte fjala që na pagëzoj
T'jetojmë të lirë o t'vdesim si heronj
Këtë herë n'varg vi si çlirimtar
Krejtë jetën e shndërrova në heroinë
Më mirë se askush më mësuan rrudhat e ballit për historinë
Nuk vdiça para asnjë ferri ashtu siç ma donin vdekjen
Eca tej përtej tehut të shpatave
Fal Homerit dritë e diellit e kisha udhën se lirisë
Më dëtyroj jeta të bëhem i dehur
Por kurrë nuk e pranova çmendorinë e djallit
Dhe sa herë të krisur më bënë demonët
Por kurrë fisi im nuk mbajti zi
Dymijë vjet prita t'më pagëzoj Abrahami
Me emrin e heroit tim
Të tokës sime,të zjarrit tim mbretëror
Dhe sot jam këtu ku jam fal teje o Gjergj Kastrioti
Jam këtu fal mbretërve që i falëm botës
Jam këtu fal zanave të malit që na rujtën tokë e gjuhë
Jam këtu dhe do të jem
Derisa t'këtë diell n'qiell
N'tokë liri e drejtësi
Pa kufi zemrash e emrash
Jam këtu për t'vërtetën e çlirimtarëve
Për dashuritë titanike që s'mbarojnë kurrë
Jam këtu për Shqipninë e Fishtës
Ah edhe për pak vargje t'Serembes e t'Lasgushit
Jam këtu për ty heroinë kur m'shndërrohesh n'varg e n'vi
Jam këtu pa pikë e presje e vetmja më je ti
Ç'luftë u nis për sy t'u
Fishtiane
Plagë gjogu ç'm'u bëre Gjergj Elez Ali
Kur t'shalova ty atki
N'shtatë bjeshkë t'Jutbinës për ty dashni t'mrri
Nuk më'dha afat ma zhumë zani i zmrës
T'nisëm pa humb kohë
A ta shtjerri secilin lumë
Udhve t'mia t'pafund
Nise luftën gjogu im
Fluturo mbi shatë qiej
Kthema Anën e malit prapë n'dashni
N'dash po t'bahen Bajloz i Zi
T'prej me shpatë e t'luftoj dhe ty
Kohë ke shtatë breza t'mi
Ose ma për gjog nuk t'njoh ty
Dua Ajkunën ta rikthej n'këtë dhe
Ose u bëra Promothe
N'dorë t'huaj nuk t'la dashni
Edhe po u bëra korb i zi
Ah Ajkunê shumë herë t'vranë lotët e mi
N'krua t'zanave kur t'i pava sytë
N'mes meje e perëndive nisi lufta fyt m' fyt
Ajkunë kam më t'përbe n'plagë Shqìpnisë
Çaje detin me shpatë t'shpirtit
Ringallma dashninë për ty e atdheun
O t'përveva n'Skendërbeun
N'besë t'zanave t'kam vizatue
Nise luftën n'dash shpirtin tim me ma çlirue
Ah Ajkunë kuku për mue si nuk dita mirë kurrë më t'knue
Jetoj n'fjalë t'hyjnit tim
Që kur isha fëmijë u
U nisa të di cilët ishin udhëtarët e parë të rrugës Via Egnatia
Nëse kjo rrugë ishte pengmarrja e frymës sime
Të gjitha udhëkryqet me çonin në Itakë( Ih toka ime)
E kërkova ta takoja kryezotin e zotnave të rrugës Via Egnatia
Më thanë nga legjendat se edhe vetë Zeusi ishte zënë peng i zotnave të vet
Nga ajo kohë hyjni im u shndërrue në Homer të ri
Ah,ç'dashuri ia vërboj sytë e tij bojë qielli
Apo heshtja pse s'kishte fuqi të fliste të vërtetën për fjalën
Ia mësova të vërtetat e Evës
Asgjë të fsheftë nuk kishte nga bota ime e dashurisë
Sa e bukur kur dashurojnë fluturat më zemër
Me jetën e Homerit u pajtova
Se nuk kishte sy për ta thënë të vërtetën e vet
Ika për ta lënë veten te qetë
Të jetoj i lirë n'fjalë t'hyjnit tim
Më rëndojnë shumë mëkate
Nga dashuritë e bëra grimca atomi
Deri të atdheu i lënë n'fatin e zotnave t'huaj
Unë kalorësi i fjalës
-Urime festa Amerikë
Që dymijë vjet jam kalorës i fjalës
nuk janë shumë as pak kalërimi im
Bashkë me Adamin e nisëm jetën në tokë
Në fillim krijuam mbretërinë e fjalës
Dashnorë të parë të zanave
Peng i fjalës mbetëm për të krijue zotnat tonë
Edhe sot jemi në kërkim të dimë
Cili është Zoti ynë
Kush na vjedhi gjuhën e ti
Pse sot nuk e flasim të njëjtën gjuhë
Me mijëra pyetje i kam për Hyjin tim
Nëse isha krijesa e parë në tokë
Ç'tê duheshin demonët kur i krijove
Po perandorët që deshën të më zhdukun
nga faqja e dheut
Më thuaj Hyji im
cili nga ju m'i bëri kufijtë e zemrës
dhe të tokës
Ah ndjesë pastë babi im
më thoshte se Zoti im është fjala
dhe toka
Për të dyjat fisi im dha shumë
I rujti dhe u sakrifikue
Sot jam i lumtur
nëse e gjej Hyjnin tim të fjalës
T'i falëm nëse na bekon
për dashuritë venedikiane
Për tokën s'kemi nevojë për lutje
Jemi vetë kalorësit e saj
Populli im i luftëtar
As me sulltana e më pak me mjerana
Populli im nuk u lodhe kurrë
Për atë dashni që barabar me atdhe
E pate n'mendje e n'zemër tënde
Luftëtar prej që shkruante në bibel
Edhe para lindjes se Gjergjit
Jetonim si qytetarë të parë të tokës e Durrahut
Populli im i mirë në dëshirat tua mbete peng i besës
I harrove betejat dymijë vjeçare që kurrë nuk të çmenden
Asnjëherë nuk ndërrove fe as emër për cilindo atdhe
Për Shqipërinë e Pashko Vasës jetove deri tani
Çfarë po ndodhë me ty populli im i mirë
A kanë luftëtarët faj që vdiçen njeri pas tjetri për këtë dhe
Cili popull në botë do të jetonte më shumë nëpër gjithë këto beteja
Sa jetove ti populli im i mirë e krenar për fuqinë e perëndive
Edhe në ëndërra e gjithë bota do të kishte çmenduri ferri
Nëse fatet tua do ta përcjellnin edhe secilin hyjni
Të qofsha fal populli im luftëtar
Krenaria e tokës se shqipeve që nga Adami
Pirro deri të kreshnikët e Prekazit
Ah sa e lumtur është toka dardane pë kolosët e saj
Lumë ke e ka brenda
Do të thoshte këngëtari popullor
Ibrahim Rugovën e Adem Jasharin
Me shtatë zemra
Lamtumirë luftëtar
Nga betejat qëndruan burrërisht
Histori e dhembëshme
Nëse ikun pa lamtumirën e atdheut
Çdo ditë ikun nga jeta
Po aq edhe sa vetë liria
Nuk me shlyhet zëri i tyre
O zënia pritën dhe kalle armikun
Çfarë po ndodhë me luftëtarët e atdheut
Përse ikun pa lamtumirën e lirisë
Ah,nuk e them vetëm unë
Edhe sa vite na duhet t'i vëjmë gurët e kufijve tonë
Ne këtu ishim pa kufi
Pa dhembje e pa plagë për njeri-tjetrin
Në befasi u zumë peng t'bukës sonë
Nuk kishim armiq as dëmonë
Kurrë s'kemi dëgju për perandorë
Historinë tonë na e shkruan të tjerët
Nuk na falën mëkatet dje as sot
Nëse me shpirt luftëtari nuk e rikthejmë emrin tonë
Të mos i mbetëmi serish peng pesë shekujve të ferrit
Ose të jetojmë në dritën e luftëtarve
Ose na mbuloftë gjumi i ferrit
Në dorën tënde është të zgjedhësh fisi im i mirë.
Nˊyll davidi mˊrriti nëna mua
-Këtë poezi ia dedikoj vajzës sime Arlindës në ditëlindjen e saj të 35
Nˊgjuhë tˊzanave mˊkëndoj nëna
Vetëm kjo heroinë e dinte se kush jam
Nga vie dhe për ku jam nisur
Cila tokë i takonte Prometheut të saj
E pyeta Evën dashurinë e parë
Në mijëra kujtime të fëmijërisë
Jetonim unë ,nëna me Yllin e Davidit
Ngrohëshim më fjalët e bukura
Për lirinë dhe për pak dritë dielli
Ah,ç'u zura peng për sytë e bukur të Evës
Më besoni as me murët e Rozafatit nuk i ndërrova
Aty ku e krijuam emrin tim pellazg Agim
Bashkë me Yllin e Davidit luftëtarin e rritës sime
Shekujt i lamë të çmendën
Para ose pas perandorëve të tyre
Jetën e shejtë tani ma krijuan zanat
Tokën time e pyes kur ia shijoj aromën e lirisë
Kujtimet për të bukurën përqafoheni nga dielli
Unë çdo ditë flas me tokën e detin
Tˊi rikthej kujtimet e se kaluares
I ngriti në mbretëri të shejtëve
Besoni edhe ju si unë Yllit t'Davidit
Ai më rrinte pranë djepit tim
Fëmijërinë e jetës sime e gëzonim bashkë
Derisa erdha n'kohën e burrërisë se Preometheut
Më mirë pyetni gjyshët e kësaj toke
Zanat e malit i kemi dëshmitar të rritës sonë
Më cilat dashni tˊshejta
Ngjajnë sytë e bukur t' fisi t'im
