Sa herë m'duhet t'flas me Shqipninë e Fishtës
Për Shqipërinë e ilirishtës
T'qofsha fal mbretëresha ime
N'Shqipni t'vjetër kështu burrat t'kanë thanë
S'je ligështue kur pak Shqipni ta kanë marrë
Po sot Shqipëri cila më je
E ëndrrave t'mia kur për ty kam ba be
Apo po ik nga shqipja me krye n'dhe
Më thuaj n'besë Shqipni t'Zotit
A t'ka mbetë pak Shqipni t'Gjergj Kastriotit
Prapë Shqipëri t'qofsha fal
Me pak Kosovë tek ti dua me ardhë
N'shtëpi t'Fishtës dua me qëndrue
Nëse deri t'vi nuk ka me u rrëxue
Pak Shqipni dua ta gjej n'Shqipëri
Atë copë që më jep emër dhe m'rri n'zemër
Me t'cilën që nga fëmijëria më të jetoj dhe këndoj
Çdo ditë pi dhe ngriti gotën për pak Shqipni në Shqipëri
Eci me lutjet të më mbetët gjithmonë nanë
Kur burrat e dheut të quanin zanë
Ç'VAPË STINËSH
Mbi thatësinë e verës ç'vapë sot mbretëron
Plagët e tokës sërish u çanë
Shi s'ka as për lutje lulesh
Për atdheun askush s'qanë kokën
Shekuj m'i dëtyruan sytë t'shohin vetëm t'vërbër
Ç'fat kisha kur ecnim me Homerin
Në njërën nga njëqind beteja e shekullit n'vijim
A e nxjerrim Trojën time t'gjallë
Puthjet s'kanë dashuri
Nëse bota ka frikë nga e vërteta
Në një thatësi si kjo e jona
Vështirë që do të dashurohemi sërish
Apo do t'bëhemi përrallë si krejt bota
Ne jetojmë si dashnorë më të mirë venedikian
Mjafton të rritëmi si Serembe e Lasgushian
Krejt një është për ne e bukura e detit
Por mbetëmi çdo herë robër t'dashnisë pa fjalë
Nga brezat e mi e them
Kur gjysh e stërgjysh dinte të dashuronte më mirë se unë
Për pak i mbeta besnik shejtërisë se asaj fjalës
Jeto n'dashni t'shejtë dhe t'shtrejtë
Nëse dëshiron t'i dalësh zot atdheut si Promethe
Dikush do t'më thirrte më çmendurinë e t'paburrit
Nëjse kjo është bota e një rebeli
Që e peshon dhembjen e tjetrit me zemrën e vet
S'kam çfarë t'i shtoj vapës as jetës
Përmes fytyrës se të bukurës se detit
T'i ndjej plagët kurrë t'pashëruara
Dhe n'fjalën e shejtë mijëra vite kemi shkrue
Kujtimet që sot ruhen t'gjalla
poshtë dhembjeve titanikiane
PRAPASKENA
Ndër kundërshtime s'ban m'u ligshtue,mjerë ai që s'qëndron.
Luigj Gurakuqi
Hmmmë ç'fjalë më thuhen para syve
Mbrapa meje luhet teatër tragjik
Ja kush janë njerëzit me fytyrë
demonësh
Kur fshehen nën petkun e engjëjve
Cilët jemi sot të shejtë
Unë luftëtari i kufijve t'bashkuar
Apo ti varrëmihësi i trëndafilave
T' pranverës kryeneqe
Mos më dil kurrë para sysh as si korife
T'i njoh dëshirat puçiste t'padronve tu
Mbi shekujt e se vërtetës jetova pa jetë të Evës
Adam isha fund e krye
Ose me djajtë ende s'kam përfundue l
Luftërat botërore
Një herë jam dehur pse nuk besova
Se shekujt do t'më lenë t'vetmuar
Edhe pa shenja jete
Kështu ma dëshirojnë jetën demoniane
Ah çfytyrë ndal njeru për vete
Për të tjerët s'qanë fare kokën
Ndonjëherë harrojmë të bëhemi Promethe
Nuk është çudi që për fat të keq harrojmë edhe veten
E lere më atdheun që e paguam
Më shtrejtë se tërë yjet sebashku
Kam të drejtë të di për prapaskenat
Kur përgatitën n'kuzhinat korbiane
Qoftë errësirë apo dritë
Sikur kam të drejtë të di
Se a ruhet ende dashnia e Adamit për Evën
Në cilat udhëkryqe fjala ime ka mbetur e shejtë
Apo udhëtimin deri tek yjet çdo ditë dikush e varros
Mos ju besoni prapaskenave
Edhe nëse ato zbresin nga qielli
Jam i marrë po nuk u vetmbrojta
ga stuhitë titanikiane
Mjafton që kurrë nuk e tradhtova gjuhën
Që me fali jetë
Dhe pak nga dashuria për t'bukurën e detit
Sa i falëm vetes kur i që
ndrova besnik fjalës se shejtë
Të gjitha ferret i përjetova me mallin për të thënë
Ja unë jam i vetmi rebel i dashurisë për fjalën
Dhe një copë kujtimi për dheun e kësaj toke mëmë
Nuk flas më për dashurinë e heroinës
Nëse munda ta ruaj ndonjë kujtim për hyjnitë
Më mjafton t'i takoj një ditë dashuritë venedikiane
Aty ku ruhen kujtimet që nuk humbin kurrë
TRËNDAFIL NˊMUR TˊROZAFATIT
T'gjitha kujtimet mē çojnë n"kala t'Rozafatit
Me gurët e fatit tim u krijuan legjendat e saj
N'gji t'nuseve heroina shuan etjen
Kushdo që ia dëshironte rritën kalasë
Dhe nga ai çast trëndafilat
orën ngjyrë t'bardhë e t'kuqe
N'shenjë të luftërave dhe paqës
T' fisit tim pellazg
Rozafatit ia fala sytë e dashnisë
Aty e murosa fjalën time t'shejtë
Unë jetën e shndërrova në legjendë
Trëndafili fal vetëm aromë hyjnish
Ju ftoj t'merni pak nga trëndafilat e Rozafatit
Të dini se ku ruhet fati ynë luftarak
A e rëndojnë gurët e pafajësisë jetën tonë si popull
Askush nuk e thot se jemi t'vetmit mbjelles t'paqës n'botë
Na urryen për aromën hyjnore
Kur falin trëndafilat e kopshtit tim t'Edenit
Çuditën poetët për njerëzimin
Pse nuk çanë fare kokën për lirinë
U rrita me Fishtën
T'jetoj i lirë për Shqipninë
Ose ajo t'rri e bashkuar
Pa kufi që ndajnë zemrat
Edhe ashtu t'humbura nga faqja e dheut
Ah me mallin për pak aromë trëndafilash
A jetohet sot
Dhe t'syve t'bukur t'Rozafatit
Prej mbretëreshe
Nëse serish rikthehen hyjnitë
Udhën e kanë t'shtruar me gjethe trëndafilash
N'kala t'Rizafatit do t'i matin zemrat.
Cila nuk e harron dashninë e hyjnive
Apo kush shndërrohet n'hero
Të t'dashnisë se saj
HAMLETIANE
Pesë shekuj pas luftërave t'Gjergjit
N'sy t'lirisë
Erdhi UÇK-ja kombëtare
Me bekimin e perëndisë
T'zitë e ullirit e pamë për pak dritë dielli
Sa t'deshta Shqipni t'më bëhesh e vetmja perëndi
Ashtu siç dëshironin Fishta e Naimi
T'jesh një zonjë e randë ku zanat
t'quajnë nanë
Deri dje n'teatrin tim më ngjanin tragjeditë shekspiriane
Ku lojërat skenike luheshin kudo kah është fisi im pellazg
Ne luanim vetëm role t'para prej artistësh t'pafat
Teatri i demonëve ishte vënë me dekret mbretëror
Na duhej t'i aktronim oborrëtarët e perandorëve dhe vetë Mbretin Demon
A isha unë i pafajshëm pse e luja mjeshtërisht Romeon
Ku në ëndër më rrinte teatri i Venedikut
Pafajësia e dashurisë për t'bukurën e detit
Dashuritë për Zhulietën më rikthyen në Promethe
Në një të krisur a rebel t'ferrit të Dantës
Unë Odiseu i Itakës përjetova lotët e ë bukurës
Të detit dhe tokës
Kur u zhduk ashtu si erdhi bashkë me erën
Teatri im krijoj heronjtë e Antikës deri në Durrah
Pak para Sofokliut( Sokolit)
S'm'i zë mendja cilët ishin regjisorët e drejtë as t'padrejtë
Se ca ndërronin ngjyrën e të tjerët fytyrën
Edhe sot e njëjta skenë luhet n'teatrin tim
Të njëjtat pamje po luhen mbi fatin e popullit tim
Një dramë me shumë akte tragjike
Herë komike dhe krejt para syve t'mi
Deri kur duhet besue ëndrrave t'padrejta
Vallë a i shohin sytë e vërbër aktorët
Që luajnë n'teatrin tim t'jetës
Asgjë nuk më la nga dashnia
Për hyjneshën e dritës
Teatri im hamletian
PËR T'SHEJTËN E FJALËS
Cilës udhë t'i nisi sytë e mi
T'i bëhem botës kalorës i saj
Apo detin me shpatë t'Gjergjit ta çajë
A me Fishtën n'krua t'zanave t'kuvendoj
Për t'shejtën fjalë
Më shumë njerëz u bëra përrallë
Kur ia thash t'vërtetën n'sy
Nuk është tradhëtia burrëni për ty
Sa larg m'ka ikën fjala
Më fytyrë njeriu ma nuk mund ta zënë
Po hyre në një thes me djallin
Eh kësht ndoshta e rrëmben
Fjala e shejtë nuk vdes kurrë
N'Rozafat ajo ruhet nën secilin gurë
Ka Shqipëria burra e burrënesha
Kur ende pa ardhë n'jetë
Për atdhe e fjalë t'shejtë
Si heronj ata vdesin
Fjalën e shejtë gjyshërit kujtim ma lanë
Më thanë nëse vdes për fjalën
N'troje t'shqipeve kurrë armik s'do të gjen
Dhe besnik ju mbeta gjyshërve t'mi
Më secilin djall për fjalën luftova
T'më buzëqeshë fytyra një ditë n'liri
Nuk e di se s'kam pasqyrë
A m'lejon jeta ta shikoj veten njeherë n'fytyrë
Miqt dhe të tjerët n'jetë
Janë pasqyra ime e jetës
Që m'tregojnë për fytyrën e se vërtetës
Më cilën ngjyrë e pikturova jetën
Me t'bardhën a t'zezën
Ma thuaj me fjalën e shejtë
Me vargun e bukur edhe ti poet
Ç'KRISMË N'DRITAREN E MËSUESIT
-At Shtjefen Gjeçovit
Nga dritarja e mësuesit o Ati i shejtë
Ngrohtësinë e diellit e kisha jetë
Për besë sytë më shihnin më mirë
Vërbërinë e shekujve e vramë
Sa shumë të duam o At
Më sy tu e kemi pa si është t'jetohet i lirë
Më kokën tënde më është më afër mendja e Olimpit
Pesë shekujt e dreqit i mallkuam
Para se t'na vrisnin ne i vramë
Edhe ky shekull mallkimi do të vetëvritet
Do t'jetojnë 36 shkronjat shqipe
I kanë zanat t'shndërrueme n'muza t'poetit
Dhe vargjet për ty mësuesi im
Shtjefen veç më lart ngritën
Gjuha jonë
Nuk vret
Nuk shanë
As nuk pret
Veç një ditë t'mallkon
Më zi se rëja t'shiton
Zllakuqan 16 Korrik 2019
KUTIA E PANDORËS
Mos guxo të them të dua
E zgjon nga gjumi vullkanin Etna
Nëse them jetoj n'liri t'harruar
Çfarë ndodhë me atdheun e pa bashkuar
Dhe nuk guxoj t'flas as t'bërtas
Nëse lirisht shetisin demonët n'lagjen time
Fuqa s'ma lejon t'bëhem Idioti i Jeseninit
Gjuha e profetve m'ka lenë n'varfëri t'fjalës
Pse nuk u bëra kurrë bajloz i zi
Sikur t'isha një rebel i krisur
Tani me hënën do ishim udhëtar të diellit
Ecjen tonë e ndaluan secili perandor
Kur na u shtua njeri pas tjetrit
Dhe ende nuk e gjej çelësin
Për t'hap Kutinë e Pandorës
Dikur e kërkova n'lot
T'syve të Anamalit
E fajësoj veten
Pse i mbeta peng fjalë se dhënë
Se njeriu lind i lirë dhe n'liri t'jetoj
Nga porta e Justianit
Deri n'Kullë t'Prekazit
Erdhem si heronjë
Vetëm puthjet i shtuam më shumë
Seç kishim etje dashurie
Vrapuam para kalorësve t'atdheut
T'parët ishim ne me trëndafila n'dorë
T'i puthim çlirimtarët më shumë se lirinë
Me ta më afër e kishim tˊvetmen perëndinë
Sot atdhe po t'i fal lulet e mikes
Më vëjë mbi kurorën e fjalëve
Se të deshtëm më shumë se veten
Nëse m'i jep serish këto fjalë zemre
Do ta çeli Kutinë e Pandorës
Vdekja e botës se hiqit
Do të ndodhë
Për mëkatet që m'i vuri
N'kufi t'atdheut e t'zemrës
ME Ç'KUJTIME MBRETËROHEM
Nga një mijë e një netë t'jetës
Kam nga një mijë e një kujtim mbretëror
Ah ç'fat kur më janë trashëgim
I brezave t'artë t'fisit tim hyjnor
Kur erdhem n'jetë ishte fjala që na pagëzoj
T'jetojmë të lirë o t'vdesim si heronj
Këtë herë n'varg vi si çlirimtar
Krejtë jetën e shndërrova në heroinë
Më mirë se askush më mësuan
Rrudhat e ballit për historinë
Nuk vdiça para asnjë ferri ashtu siç ma donin vdekjen
Eca tej përtej tehut të shpatave
Fal Homerit dritë e diellit e kisha udhën se lirisë
Më dëtyroj jeta të bëhem i dehur
Por kurrë nuk e pranova çmendorinë e djallit
Dhe sa herë të krisur më bënë demonët
Por kurrë fisi im nuk mbajti zi
Dymijë vjet prita t'më pagëzoj
Abrahami me emrin e heroit tim
Të tokës sime,të zjarrit tim mbretëror
Dhe sot jam këtu ku jam fal teje o Gjergj Kastrioti
Jam këtu fal mbretërve që i falëm botës
Jam këtu fal zanave të malit që na rujtën tokë e gjuhë
Jam këtu dhe do të jem
Derisa t'këtë diell n'qiell
N'tokë liri e drejtësi
Pa kufi zemrash e emrash
Jam këtu për t'vërtetën e çlirimtarëve
Për dashuritë titanike që s'mbarojnë kurrë
Jam këtu për Shqipninë e Fishtës
Ah edhe për pak vargje t'Serembes e t'Lasgushit
Jam këtu për ty heroinë kur m'shndërrohesh n'varg e n'vi
Jam këtu pa pikë e presje e vetmja më je ti
Ç'LUFTË U NIS PËR SY T'U
Fishtiane
Plagë gjogu ç'm'u bëre Gjergj Elez Ali
Kur t'shalova ty atki
N'shtatë bjeshkë t'Jutbinës për ty dashni t'mrri
Nuk më'dha afat ma zhumë zani i zmrës
T'nisëm pa humb kohë
A ta shtjerri secilin lumë
Udhve t'mia t'pafund
Nise luftën gjogu im
Fluturo mbi shatë qiej
Kthema Anën e malit prapë n'dashni
N'dash po t'bahen Bajloz i Zi
T'prej me shpatë e t'luftoj dhe ty
Kohë ke shtatë breza t'mi
Ose ma për gjog nuk t'njoh ty
Dua Ajkunën ta rikthej n'këtë dhe
Ose u bëra Promothe
N'dorë t'huaj nuk t'la dashni
Edhe po u bëra korb i zi
Ah Ajkunê shumë herë t'vranë lotët e mi
N'krua t'zanave kur t'i pava sytë
N'mes meje e perëndive nisi lufta fyt m' fyt
Ajkunë kam më t'përbe n'plagë Shqìpnisë
Çaje detin me shpatë t'shpirtit
Ringallma dashninë për ty e atdheun
O t'përveva n'Skendërbeun
N'besë t'zanave t'kam vizatue
Nise luftën n'dash shpirtin tim me ma çlirue
Ah Ajkunë kuku për mue si nuk dita mirë kurrë më t'knue
DET O DET
Erdha ta shoh me sytë e mi të Bukurën e detit
Nëse je ti deti i legjendave
A janë ende bajlozët sundimtarët e tu
Kam jetue me mallin e heroit tim Gjergj Elez Alisë
Plagët e ti më kanë ngritë në qiell herë në dhe
Sa i vjetër qenke o det
Sa vetë dhembjet e motrës se Gjergjit
I thellë edhe sa fundi i Titanikut
Bashkë me simfonitë e Betovenit
Jeto pra n'sytë e kaltër t'mi
Sa m'i ngjanë buzëqeshjes t'mikes sime t' jetës
Tani e kam t'vështirë t'le t'vetëm
E ke fjalën e shejtë për të cilën do t'fundosem
n'fundin tënd t'pafund
Para ikje se vapës o det im
Tre ditë Venediku borxh m'i ke
N'parajs a n'ferr t'i kam kujtim
Kam dashtë me t'gjetë t'gjallë Itakë
N'Valdanos aty ku emrin ta kanë ndërru
T'pashpirtit he qofshin mallku
T'kam dhanë fjalë e t'kam ba be
Nuse Kosove t'Bukurën e detit
Me vete sot kam me e marrë
N'atki t'bardhë me ia dergue
Se Gjergj Elez Alia e pret t'gjallë.
