Nënë Terezë Shqiptare me origjinë, idiane me shtetësi por që i përkiste gjithë botës.........!
Nënë Tereza ka qënë një shëmbull solidariteti midis popujve për të gjithë boten , jo më kot ka marrë dhe çmimin Nobel për Paqen, dhe është shpallur qytetare Nderi e Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Ajo vetë thoshte qe ishte Shqiptare me origjinë, idiane me shtetësi por që i përkiste gjithë botës. Nëna Tereza e cila është cilësuar nga Vatikani si Shënjtorja e Komunikimit, ka treguar që dialogu është me të vërtet i mundur dhe ajo fliste me të vërtet me të gjithë.
Ja dhe arsyeja përse Muzeu i saj në Washington D.C., është një udhëtim nëpërmjet imazheve, filmimeve të periudhës që i përket viteve 1931 deri në 1997 kur ajo shkoi në amshim.
Gjatë këtyre viteve imazhet dhe filmimet flasin për takimet e saj që shkojnë nga të varfërit e Kalkutës në Indi e deri tek takimi me Lady Dianën, Arafatin, Regan, Pinoçetin, Fidel Castron etj, por tregojnë edhe jetën imtime të saj prej gjakut, flokëve dhe veshjeve të saj, ose edhe Ruzaret e famshme me Kryqin që ajo i jepte bekimin gjithë atyre që takonte.
Muzeu në bazilikën, tempullin Kombëtare “The Basilica of the National Shrine of the Immaculate Conception” në Uashington, DC
Muzeu i saj në bazilikën, tempullin Kombëtare “The Basilica of the National Shrine of the Immaculate
Conception” në Uashington, DC, që u ngritë për në nderim të kësaj Shenjëtore, do të jetë një Qendër solidariteti i përhershëm,ku të gjitha përfitimet që do të mblidhen do përdoren për te financuar projekte të ndryshme sociale, për të vazhduar rrugën e saj.
Në përgatitjet e zhvilluara për njëqind - vjetorin e lindjes së të Shenjtes Nënë Terezës së Kalkutës, të Misionareve të Bamirësisë, më 26 gusht, 2010,për nderim të kësaj Shenjëtore, ky muze solli një shumëllojshmëri të relikeve të Nëna Terzes, shumica të cilave u bën publike për herë të parë, duke u vendosur në stendat e pavionit në bazilikën, e cila quhet tempulli Kombëtar: “The Basilica of the National Shrine of the Immaculate Conception” në Uashington, DC.
Relikat të Shenjtes Nënë Terezës, bijës shqiptare, janë një ekspozim kushtuar figurës së saj për-botrore, duke e madhëruar Nëna Terezën e Kalkutës, në Sallën e Memorialit në Kriptimin e këtij tempulli në kryeqytetin e SHBA, Uashington D.C, ku Presidenti i dhe Shtëpia e Bardhë, marrin pjesë për çdo vit në ceremoninë e mëshës së Krishtëlindjes, ose meshave të tjera.
Në këtë muze, i cili është më i viizituari në botë për sa i përket muzeumeve fetare, përfshihen të gjitha sendet e saj, fotografi të rralla, të Nëna Terezes në SHBA, rrobat që ajo ka veshur për tërë jetën e saj, prej nga fëmijëria e saj, dhe deri në daljen e parë publike në vitin, 1931 dhe në vdekjen e saj në 1997.
Nga më të veçantat e Nëna Terezes janë Rruzaret dhe Sandalet, që ishin përdorur deri në kohën e vdekjes së saj. Së bashku me një kryq që ajo e mbante varur në qafë dhe e nxirrte nga gjoksi i saj i ngohtë, sa herë bekonte dikë.
Gjithashtu, në dispozicion të kësaj ekspozeje në muzeumin e tepullit në Uashington, janë dhe tubetat e qelqit me ADN që përmbajnë gjak të saj dhe disa fije të flokëve të saj.
Në fund të këtij pavioni të muzeut për Nëna Terezen, të jepet një kartë e shenjtë me një imazh të të Shenjëtes Nëna Tereze, tani më me Aureole, shënjëtereuar një vit më parë nga Papa Francesku.
Për reliket e vendosura në Kishën Kriptimi në Uashington D.C,: Monsinjor Walter R. Rossi thotë se : “Çdo send i saj janë sjellur aty për të predikuar mbi rolin e madh që pati Nëna Tereze, në shërbim të njerëzimit, dhe ndarë disa përvoja personale që ai kishte me Nënë Terezën".
Ai shpjegoi traditat historike e relekive që vendosen nëpër tepujt, të cilat sipas tij, janë një venerating besnik i cili u përdor nga Kisha Katolike, për her të parë me eshtrat e Shën Polycarp në vitin 156 AD, mbas Krishtit, si një mënyrë për të inkurajuar imitim i shenjtorëve dhe për të kërkuar ndërmjetësinë e tyre.
Një histori që ai ka të përbashkët për përvojën e tij te Nënë Tereza, ishte një bisedë që kishte me vitet e saj shumë më parë. Ai tha se e pyeti: "Pse ndodh kur mundohem të jemi të shenjtë gjithmonë dështojmë?"
Ajo ishte e shpejtë në përgjigje, thotë ai duke u përgjigjur me një nënqeshje : "Ju kurrë nuk do të jemë e shenjtë, për së gjalli, jo deri sa të vdes. “
Ai tha se ajo vazhdoi të shpjegojë se," Gjëja më me rëndësi është dëshira juaj për shenjtëri dhe se është në dëshirën që keni arritur qëllimit tuaj. "
Kam menduar vazhdimisht se sa të vërteta ato fjalë janë, theksonë Monsinjor Walter R. Rossi:” Nëse dëshira jonë për shenjtërinë është autentike, atëherë ne do të bëjmë gjithçka që duhet për të jetuar në vullnetin e Perëndisë. Po, edhe nëse mund të pengohemi apo të dështojmë ndonjëherë, por kjo vjen për shkak të pastërtisë për qëllimin tonë, dëshirën tonë. Kush jemi duke kërkuar për të kënaqur? Një e thjeshtë, pyetje e distiluar që punon si një provim të madh të ndërgjegjes”.
Jeta dhe Vepra e të Shenjtës Nëna Tereza
Ajo lindi në Shkup, të Shqipërisë të pushtuar prej Perandorisë osmane, sot ish Republika Jugosllave e Maqedonisë, më datë 26 gusht1910. Një ditë pas lindjes u pagëzua në kishën e Zemrës së Krishtit nga famulltari i atëhershëm dom Zef Ramaj, ditë të cilën ajo e llogariste si datëlindjen e saj. Gonxhja ishte fëmija i tretë i Kolë Bojaxhiut me origjinë nga Mirdita dhe e Drane Bojaxhiut (mbiemri i vajzërisë Barnaj) nga Novo Sella e Gjakovës. Kola dhe Drania patën 5 fëmijë, dy nga të cilët u vdiqën në fëmijërinë e hershme.
Frikë të madhe kishte nënë Drania se mos Gonxhja i vdiste menjëherë pas lindjes, sepse me trup dhe shëndet dukej e dobët. Gonxhja kishte një vëlla dhe një motër. Vëllai quhej Lazër Bojaxhiu dhe studioi në Grac të Austrisë në Akademinë Ushtarake, por për shkaqe politike emigroi qysh herët në Itali, kurse motra quhej Age Bojaxhiu. Babai i saj merrej me tregti dhe mblidhte në shtëpinë e tij artistë dhe patriotë shqiptarë.
Shkupi në atë kohë i merret Shqipërisë prej Maqedonisë me 1 Janar 1918 në bazë të traktatit të Versajës. Ndërkohë, që i ati, ishte i përfshirë në lëvizjet politike të asaj kohe, vdes në vitin 1919 kur ajo ishte 8 vjeçe. Gonxhja mësimet e para i mori në një shkollë shqipe në Shkup, ku po ashtu e kreu dhe gjimnazin, por në gjuhën serbo-kroate.
Pasionet e rinisë së Gonxhes ishin tre: të bëhej mësuese, të shkruante dhe recitonte poezi dhe të kompozonte e të luante muzikë. Emrin "Tereza" e mori kur ishte 18 vjeçe dhe u dorëzua murgeshë. Me 5 shtator 1997: bota mësoi se Nënë Tereza vdiq në moshën 87 vjeçare duke lënë pas shumë dashuri, humanizëm dhe bujari.
