I njëjtë zog vjen me shpirtin tënd qiellit
e deti shtrirë në bunacë zgjohet dhembjes
humbin shegat ullinjtë e vjetër e bie shi
e ndërpres leximin e librit hark e qaj
e mendja më bredh mjegullës në vetmi
shkoj dhe vij pa fund dritëhijes së ujit
apo vetëm përhitet shfaqja e mujit
ndoshta ende të kujtohet te dritarja ulliri
ndoshta ende të djeg kujtimit i ndezur hiri
ndoshta ende më puth për fund me lot
e unë poshtë dhe lart detit zë peshk kot
përhitesh në kuptim të përrallës së bukur
ulqinake e kalasë e ngjashme me flutur
*
Zgjimi i redonit
i njëjti zog ik-vjen mbi kala qiellit në stuhi
e shikoj fundin e qiellit gjak pik mbi valë
ngrihem nga guri me ndihmë të bastunit
ec ndër cunga gjysmë të djegur të kanunit
më fal esa ose më digj në flakë drurësh
e kujtoj të zgjohet redoni ndër stërkalë
e thotë dhe atë që kurrë nuk e ka thënë
e kthehet nga do të ketë ardhur në qafë me ty
ik zemra copë copëz ndër gurë e në valë
për dritaren me qemer vjen hijes së vet ‘i flutur
e ngjashme me ty kaq e njëjtë kaq e bukur
i njëjti zog rishfaqet mbi kala qiellit në shi.