Ik, sa më larg ik ti që miqtë si numra i ke vlerësuar.
Ti që nëpër vite ke dhuruar mashtrime e intriga.
Mos e rëndo askënd me dyfytyrësinë e sterruar!
Të perëndojë me ty njerëzorja ku portë është smira.
Miqtë i ke vlerësuar vetëm me numra në tabelë.
Duke thenë çuditërisht se vetëm ti ishe në botë .
Me intrigat e tua qumështi të doli mbi përshesh.
Ty zili ta kanë vetëm dhelprat në strofkë.
Oo ishe si lule ku spërkatej gjaku pabesia.
E si hunda e Pinokut mendja t’u rrit dhe më shpejt.
Lule shpërthen edhe kaktusi tej te shkretëtira.
Ti shtireshe si engjëll me zemrën e iriqit në kënetë.
Shko te Mbretëria e Djallit të egër e të zi si blozë
Mbase ka një vend të madh atje në atë xhungël me gjemba
E ne, këtu, të mësojmë që njeriun së pari ta provojmë
Që nesër të mos bëhemi mbjellës të gjembave në ferra.
