As shkronjë shqipe, as shkollë dot.
Çdo gjë mbyste jetën në robëri.
Në Korçë, mësues Pandeli Sotiri - patriot,
Në mes të errësirës ndezi një qiri –
Hapi shkollën e parë shqipe, në Arbëri,
Të tingëllojë fjala e zemrës tërë kumbim;
Ti mbete pishtar në errësirë, Pandeli,
Për çdo 7 mars, të kujtojmë me gëzim.
Për çdo 7 mars, të kujtojmë pa mbarim.
Flasim 36 shkronjat, me etje një e një;
A-ja prin e me radhë te Zh-ja e zgjuar,
Në Manastir lindur, për dritë të amshuar,
Sa të ketë zemër ky popull dhe liri.
Vargje për paqen
Paqe do të thotë cicërima e zogut miturak
Në fluturim hapësirës nga dega e mollës
Në ardhje e shkuarje qiellit të kaltër të shkollës,
Deri te abeceja e shkruar në shuplakë.
Paqe është qielli me plot pëllumba në pemë
Është njëra degë e lulëzuar e tjetri rremb
E zgjuar në udhëtim të pafund kudo gjithësisë
Me pije të ëmbël në zemër të mirësisë
Me zëra të hareshëm në të gjitha gjuhë në botë
Me dashurinë e lumturinë e secilit nga thotë
Të dua nënë motër vëlla e ti që e kalon jallinë
Në fustan të blertë me kalli qëndisur pavarësinë.
Paqe është ajo që flet lirinë në gjuhë të vet
Është motra me të vëllain e vogël
Kaq të vogël sa një mollë sa një gogël
E merr për dore e del të shëtisë në qytet.
Kthen pak në ëmbëltore e në bibliotekë pak
Marrin libër të ri e aty lexojnë rrëfime dashurie
Për fëmijët pa dallim race e gjuhe e etnie
Në kopshtin e botës në një valle me bistakë.
Liria
Liria është babi im,
Është Mami dhe ajri i atdheut.
Është rruga nga ti me dashuri
Për dore më mban deri në shkollë;
Liria është bukuroshe belhollë,
Në kokë e qëndisur me kurorë
Prej lulesh të çelura në mollë,
Prej gjethesh të ullirit
Stërpikë prej klorofilit.
Liria është uji nga pikon në krua,
Është buzëqeshja jote, mami,
Nga shkruan vargjet për mua.
Liria është Manifestimi
i poeteve shqiptare në Vushtrri
Dhe pjesëmarrja ime aty.
