Tokë drenicase
Truall i Drenicës-
Çerdhe shqipesh
Thurur me plumba,
Me bomba,
Me varre...
Me rrënjë ilirike,
Me ngjyra dardane
E zemër bujare
Rrënjët e lirisë i kërkove,
I gjete thellë trupit tënd
Në rrugë e sipër
Drejt fitoresh
Lundër mynxyrës e plojës
Me betim të Adem Jasharit,
Të SANDOKANIT
E të Antigonës
Gatuar në zemrën e popullit,
Në eshtarat e trollit
E në sytë e fëmijëve
Të burrëruar në zjarr të betejave
Edhe pse lodrat fare s'i provuan
Por nga djepi zgjatën duart
Tek armët dhe te flamuri kuq e zi
E në përqafim të çlirimtarëve
Armikut shekullor
Në shtatin tënd,
Drenicë shqiptare
Derdhi hekur e zjarr
Nga qielli e nga toka
Por ti rrufetë i prite
Me gjoksin tënd të çeliktë
Shqiptarisht
Barbarët u shfrynë në ty,
Ku jeta vritej në gur
Në pragjet e shtëpive,
Në mal dhe në kullë
E helmi i barbarit
Shplahej me gjak të heronjve
E lulëkuqet e kësaj toke
I çelën petalet nga besa e dhënë
E flamuri u skuq
Nga gjaku i tyre që rrodhi si gurrë
Andaj ti, Drenicë
U ngrite mes flakësh
E paepur për gjuhë e flamur....
E ti je dashuria ime,
Që nuk zbehet kurrë!....
