Nga bark i natës në vetmi
Lëkundje, dridhje pa mbarim...
Rënko e mjera Shqipëri
Rënko i mjeri vendi im...
Rënko o komb me halle shumë
Se një tërmet ra me rropamë
Na solli lot e dhimbje shumë
Në trup e shpirt na hapi plagë.
Rënko, o kohë e mizorive,
O kohë deliri pa kufi!
Për tragjedinë e rrënojave
Pesëdhjet vetë nën dhe të zi!
Rënko për plagët dhe rrënimin
Shtëpi të shembura dhe pallate
Se babëzia polli krimin
Dhe fukarai shkoi e vate!
Rënko o gjeth e bar livadhi
O lule shpati në atë gemë
Se nuk ka më ndjenja njerëzore
Dhe humanizëm më nuk gjen!
Rënko, o ditë me shumë bagazhe
Me retorikë të sertë politike,
Se kush me popullin s’bën më paqe
Porsa të ulet në një karrike!
Porsa të ulet në një karrike
E mjel sovranin porsi lopë!...
Dhe shqipja jonë krahë anemike
Nuk fluturon, por ec përtokë!
Nuk ka derman, nuk ka shërim
Gjithë kjo lëngatë e shpirtit tharë
Dhe nga tërmetet s’ka shpëtim
Në sytë e njëri-tjetrit pa u parë!
Se nuk ka mbetur më asgjë
Nga shpirtbardhësia si dikur
Dhe po vërtitemi në jermi
Shtetar qoftë, grua dhe burrë!...
Se ndjenjat e holla njerëzore
U konvertuan në monedha...
Dhe dheu që u shkund si mani
Ishte ndëshkim që ra ndër breza...
Acar i dimrit, akullnajë
I gjeti jashtë shumë shqiptarë
Me lot të nxehtë më vjen të qajë
Që s’u bëmë njerëz në këtë skaj.
Në këtë skaj të krejt Ballkanit
Ende mjerimi bën kërdinë
Dhe ky tërmet me peshë malesh
Oh, ç’e dërmoi fare Shqipërinë…
Veç fjalë e fjalë pambarim
Projekte ende veç në letër
Kur shumë familje në mjerim
Me ngulm lypin një jetë tjetër…
Nën qiell të hapur gra e burra
Nën qiell të hapur pleq e fëmijë
Nuk paska të sosur aventura
Vajto me lot, e mjera Shqipëri!
O kohë mizore e pa kohë
Ku ujqër u bëmë për njëri-tjetrin
Të flasësh qënka krejt e kotë
Na iku mendja me tërmetin…
Dikur në kohë të partisë shtet
Që sot e shajmë me batërdi
I vinim gjoksin çdo tërmeti
Nga hiri lindnim përsëri…
Nga hiri ngrihej madhërishëm
Qytet i ri, qindra pallate
Ndaj mikut ishim të njerëzishëm
I zgjasnim dorën delikate…
I jepnim ndihmë kush kish nevojë
Shteti, njerëzit, gjithë shoqëria,
Na qe bërë dashuria përvojë
Dhe ngrohtë ndihej krejt njerëzia…
Me punë e djersë e fisnikëri
Shtëpi, pallate lartësuam
Dhe nga tërmeti batërdi
Qindfish më të fortë u provuam…
Rrënoja frike, rrënoja tmerri
Nuk dimë ku jemi e ku shkojmë
Dhe fajin ne e paska Parti- Enveri
Për krizat seriale që kalojmë.
Për krizat seriale pa limit
Fajin e paska Diktatura…
Në morsë po na i brenë fuqitë
Politikë babëzia, gra e burra…
Nga bark i natës nëntoriane
U drodh toka, u trand vendi
Dhe erdhën pamjet migjeniane
Kallkan seç ngriu gjithë vendi.
Ku shkojmë kështu, në ç’agoni
Po endemi tej në pamabrim?
Veç rrënoja dhe tym të zi
La pas tërmeti në vendin tim.
Mjeranë që enden ditë e natë
Me bark të zbrazur, të uritur
Askush s’e puth dorën e thatë
Nuk gjejnë një vend për t’u flladitur.
Nuk gjejnë një vend ta marrin veten
Të ndihen njerëz në vendin e tyre
Ç’iu iku jeta duke vuajtur
Përndjekur pas prej mizorive.
Nuk gjejnë oaze ku të çlodhen
Pas çdo batice, çdo tërmeti
Në etje ujërash sytë iu krodhën
Larg teksa ikin prej rrëmti…
O kohë mizore, e pa kohë!
Kohë ku s’ka vend për ndjeshmëri!
Tëmeti e çoi dhimbjen në kockë
Dhe lutemi të mos vijë ai përsëri!
O kohë horrore, pa lavdi!
Kohë mashtrimi të pa cak!
Rënko fathumbura Shqipëri
Rënkon e vuan në çdo prag!…
Mos u paftë kurrë më këso tërmeti,
Që na dërmoi brinjë më brinjë…
Dhe stë përgjigjet askund shteti
Sikur dhe toka të të përpijë!
O kohë mizore, e pa kohë!
Kohë ku s’ka vend për ndjeshmëri!
Po na ikin bijtë turr nëpër botë
Pa mall nga pas, pa dashuri!...