Ç ́të bëjmë me mërgimin dhe shpërnguljen,
me mollën që lundron mbi varre, me varret e
lëna shkret! Si ta ndalim këtë murtajë të zezë?
Shpërngulja vritka jo vetëm njeriun, vritka
tokën dhe të gjitha kohët që i krijuam në të,
Shumë nga njerëz habiten kur dëgjojnë, se
ky artist, ai shkencëtarë, ose ai kosmonaut
ka prejardhje shqiptare, prejardhjen e këtij
vendi, që shpërngulja i ka marrë e degëdisë!
Ç ́të bëjmë me shpërnguljen dhe mërgimin?
Flasin pjesë të atdheut të shpërngulur, flet
Ilirida, Molla e Kuqe, Çamëria, Presheva
flet Dardania dhe të gjitha trojet shqiptare.
Nuk pajtohem me himnin e gjakut të ngrirë,
hija e atdheut të ndarë më ndjek kudo!
Një gjysmë të atdheut e kemi të pushtuar.
Jo fort moti, udha më rastisi përtej Nishit
në një katund me emër, Molla e Kuqe,
Fshati ku kishin jetuar shqiptarët, tani nuk
ka njeri. Në atë fshat të vdekur, të Atdheut
qaheshin varret; ku janë të gjallë që ishin?
Të vdekurit e tashëm i qanin, të vdekurit e
së kaluarës! Të vdekur të ardhshëm s´do të
ketë, aty ka vdekur kisha e fshatit e varrezat.
Në atë pjesë të Atdheut të lashtë të Ilirisë,
Molla e Kuqe, në shqip më nuk ekziston!
Atë e e vranë pushtimi serb dhe shpërngulja.
Në atë pjesë të atdheut të lashtë të Ilirisë,
varret janë shndërruar në toka të bukës.
Një rizënie e re nuk është e pamundur,
në një çast tek po qante rrënja për degët-
dy të vdekur, të pavarrosur nga askush,
pyesnin njëri- tjetrin: miku im i vdekur si
ndodhi që asnjë i vdekur më s ́është tek
kjo varrezë? Ku vajti fshati ynë i vdekur?
Fqiu kufomë iu përgjigj; miku im i rënë,
shpërngulja neve na vrau më shumë se
pushtimi! Nën pushtim s ́vdesin të gjithë,
Nën pushtim së paku ruhet bima e gjakut,
Të gjallët, qofshin edhe të poshtëruar, nuk
vdesin kështu si vdiqëm né! Ashtu është;
miku im i vdekur, të pyes: a di me shkrue?
që t ́ua lëmë një porosi të gjallëve tanë;
që kombi ynë të ketë kujdes nga mërgimi,
se shpërngulja vritka më shumë se vdekja.
