-Erna-Një nga engjëjt që iku në amshim
Kam dashtë më mbetë gjithmonë Promethe
Më e lexue diellin veç në sytë e tu
Dhe në mëngjesin e agimit më u shkri
Për ty Erna duhet më u ba shkrumë e hi
Më u djeg a më mbetë gjithmonë hyjni
Jam betue në sytë e tu
Më ta lexue jetën prej mbretëreshe
Kurrë ma amël nuk më ke shkrue
S'kam më e gjetë ma të vërtetën e ligështueme
Me vite edhe dielli është ba plagë për jetën
Më t'lexue Erna çdo ditë kam më jetue
Për ty s'kam pasë frikë edhe më u vërbue
Një jetë ferri pa dritë dielli e kalova
Ah mbretëreshë vetëm ty vdekjen ta besova
NË SYTË E DIELLIT TË KAM PA
Kam dashtë
n'sytë e tu
gjithmonë më e pa
diellin
Mos më i lanë lulet
pa ngohtësinë tënde
Erna
Më ju marr reve t'qiellit
pak pika shiu
T'i ujiti çdo mëngjes
kopshtit të Edenit
E t'ju them yjeve
shndërrisni tokë e det
Se sot po e marrin
ma të mirën nuse
Krushqit janë nisur
udhës se prillit
Më u taku
me rreze t'diellit
Dhe n'këtë tokë
N'sytë e diellit
t'kam pa Erna
se si jeton
me yjet e qiellit
Lasgushiane
Në liqen
desha të notoj
Natën
E di se nga engjëjt
E kisha uratën
Thellësive titanike
Sa ia kam frikën
Nëse njeri nga ne
Nē liqen mbytët
NË Ç?'LEGJENDË MË RRI FJALA
E mendova ta ruaj fjalën
Në plagët nëntë vjeçe të Gjergjit
Aty ku çdo ditë bie shi
Nga loti i motres se tij
Ku ta ruaj më mire fjalën
se dhembjeve të legjendave
Në mbretërinë e kohës
Si s'paska vend për fjalën time
Pse kaq urrejtje për mua
dhe fjalën që vdes për të
E kam mendue fjalēn
Shtatë pash nën dhe
E ka fundos përgjithmonë
Gjergj Elez Alia
Qiellit ju ka fal fjala
Për t'i shndërrue retë
Në shi për lulet
As unë nuk e kam mendue
Një ditë të mbetëm mbret
Pa fjalën e shejtë
Nuk e di ma
Ku ta ruaj këtë dreq fjalë
Apo çdo ditë më duket
se fjala bëhet përrallë
Në shejtërinë e saj
si nuk paskna asnjë copë dhembje
Me të cilën do i laj sytë
çdo mëngjes në vend të shiut të luleve
S'kam ku ta ruaj ma fjalën
Edhe nëse sërish ma vrasin
Nuk di Doruntina
ende e mbanë fjalën
Nëse askush nuk di ku ruhet fjala
Atëherë jemi shndërrue në kohë të përrallës
Dje mendova ta ruaj në 12 vjetorin e pavarësisë
Apo më mirë ruhet në njëqind vjetorin e Shqipërisë
Ç'REBEL MË BËRE POEZI
Në portën tënde kisha liri të hy
E lexova shpirtin e poetit një jetë të tanë
Ç'mu desh të hyja tek ti poezi
Më mirë e kam pasur të rri si fëmijë
Në një botë të buzëqeshur plot dashni
Ku secili poet do të donte të ma kishte lakmi
Dhe kështu isha bërë shok me diellin
Rrënjët e mia më shpesh i kisha vizitue në Durrah
Kisha udhëtue me fluturat drejt yjeve
Me kalorësit e Venedikut
i kisha kryqëzue shpatat për dashni t'vërtetë
I besoj vetes se kisha dalë hero i gjallë
Ndoshta dikush do më thoshte se kjo është përrallë
E them kah del shpirti se ty poezi të kam si jetën
Askund tjetër sikur tek ti nuk e gjej të vërtetën
Për këtë e them ç'mu desh të hyja tek ti
Apo më ke prangos me fuqinë tënde prej mbretëreshe
Dhe më merr me vete ngado që udhëton
M'i fal fjalët më të bukura ta jetoj jetën
M'i sjell engjëjt pranë edhe kur qiellit i mungojnë
Më bën ta dua jetën dhe të shndërrohëm në Ufo të padukshme
Sytë e mikes m'i bën pikturë të Mona Lizës
Shqipninë e Fishtës me ty çdo ditë e kam në mendje
Dëshmitare të kam kur vargun e krijova mbrëmë për ty hyjni
Pse vdiqe para meje toka është fajtore
Unë s'do vdisja para teje as për një mijë dashni
Ç'kuptim pastaj ka jeta kur s'të kam ma në poezi
Kush do më bëhet varg o fjala ma e bukur për ty
Në legjendë do të shndërroj të të kam gjithnjë pranë
Me vdekjet do të luftoj
ti të mbetesh gjithnjë mbretëreshë e gjallë
Ta kem fuqinë tënde Titanike
në secin hap të jetës edhe vetëm si përrallë
HERO I FJALËS
Sot u zgjova nga ëndrrat në Hero të Fjalës
Mbretërinë e Ozonit e lash në heshtje
Bota të më mallkoj pak është
Pse i mbeta besnik fjalës se dhënë
Mbrëmë fjeta me ëndërrat
Në gjumë zgjodha t'i ftoj yjet
Me kujtimet e mbetura peng
U përballa
Një natë jetova sa një mijë vjet
Dymijë vjet ishte kjo ëndërr
Sa tokë e qiell bashkë
Me thell se tërë Titaniku
Mbrëmë më kërkuan të vdiqësha
Ose të bëhesha e vërteta e hidhur
Provova më mirë të dehesha
T'i harroj kujtimet që më çmendin
Të ngritëm në hero të gjallë nuk më lanë
Betejat për fjalën pse më mbetën në gjysmë
Lirinë ma tretën aty ku ndjehet më e lirë se tek unë
E di sërish më duhet shpata e Gjergjit
Të luftoj më të gjithë ata që emrin ma ndryshojnë
Le të fitojnë zanat që m'i dhanë fuqi emrit tim
BILBIL
-Bareshës
S'më zihet besë
Nëse bilbilat ikin
S'më dëgjohet këngë tjetër
Si baresha
S'më shohin sytë asnjë të bukur
Me hyjnitë sot ke zgjedhur këngën
Bilbil këndo sërish
Ku këndohet shqip
M'i gëzo sëcilat stinë
Se sot s'kam emër tjetër
Që t'ia shkruj një kujtim
stinëve të Motit të Madh
Blbil mos ik në vende tjera
Më mirë rri këtu
Më rri në zemër
Se vargu sot ka shi
OENA
(Mbesës )
Erdhe
Në një kohë të shtrejtë
Kur stuhitë mbulojnë retë e qiellit
Shi e lot bie për tokën e premtuar
Oena
Ndalo zogjtë në ikje
Lidhe fatin me yjet
Se askush nuk buzëqesh si shqipet
Deri më tani s'kisha kohë
Ta ndërroj kohën e yjeve
Me fluturimin e zogjve
Me ashtin tim të vjetër isha i zënë
Peng e mbajta fjalën
Nëse engjëjt sërish hapin portën
e Prometheut
I di rrënjët e fisit tim
Janë të gjalla
Më ruhen në Amfiteatrin e Durrahut
Dëshimitar më rri në mendje Homeri
SËRISH FLUTURO
Më shumë se sëcila fjalë e zbritur nga yjet
U tha mbrëmë vjedhurazi nga sytë e tu
Që i ngjanin diellit kur i falte ngohtësi shpirti
janarëve kryeneq
Ah sa bukur jetova me yjet
në një nga nëtët më të buzëqeshura
të hënës se qyterit tim
Të shndërruan ëndrrat e mia
në mbretëreshë të bukurisë se tokës
Sikur sot e dy mijë vjet me parë
Ti ishe e bukura e detit që të takova
Beso edhe fluturat të patën zili
Nëpër legjenda mësova
së Itakën duhet rikthyer
vetëm me dashuritë e pa urrejtura
T'ia ringjallim faqen e dheut Shqipërisë
Nëse yjët sërish bëhen bashkë fluturues
me zogjtë e mallit të vendlindjes
Sërish fluturo këtë mbrëmje qiellit blu
Të ndriquan dhembjet e syve që flasin
më shumë se nëtët e zjarrëve të Prekazit
Mos më zbrit tjetërkund
veç në stacionin e plagëve të shiut
Aty shëro dhe bashko dhembjet
në një diell që e ndrçon dhe e ngroh botën
pa ndarje shpirti e atdheu
KOHA PËR FJALËN E BUKUR
Sot kafen e piva me embëlsinë e dimrit
Që s'ngrin ma
Jemi lodhur nga janarët vrasës
Duke na lenë peng të ferrit kryeneq
Kohën për kafe na fali buzëqeshja e diellit
Më dukej se e tërë një botë e shejtë
e kishte ndarë kohën për fjalën e bukur
Një kujtim nga një mijë mrekullitë e jetës
Sikur të besoja se jam shndërrue në ëndërra
Fjalët për dritën e diellit i kemi dëshmitare
pranë natyrës se bukur të Shqpërisë
Gotën e ngritëm sërish të mos ngrijnë acarët
Dhe kurrë retë të mos sjellin stuhi shiu
Atëherë kur dhembjet rrijnë mes hyjnive
Vetëm dritë e diellit ju sjell shërim
Dhe sot isha dehur për një botë ku mbretëron e bukura
Hyjnorja dhe njerëzorja paska zënë të jetoj në vargun e poetit
Një ditë kur bota pikturohet nga fuqia e piktorëve të mendjes
Me rikthimin e zogjve do të shkruhet poezia e se bukurës