Vij tek ti, ARBA ,me kthejtësinë e agimit në fshat
dhe të sjell buqeta karanfilash të kuq porsi gjak
ARBA, vij tek ti me etjen e zemrës për dashuri
e pushoj kënaqem në përqafimin tënd përplot dëlirësi
Ti ma shëron, ARBA, zemrën time të vrarë
me fjalët ilaç të buta dhe të ëmbla si mjaltë
Nga zemra ime me dhembje këpus çastet më të vështira
të ta thur kurorën më të bukur, ARBA, në ëndrrat e mia
Të ëndrroj përherë, Ty ARBA, derisa drobitem
shkretëtirave të kujtesës gjersa i tëri të venitem
Të kërkoj e të ndjek gjithkah dhe të gjej TY ARBA
në helmin e dëshpërimit me dhimbje të shpirtit
prore duke përkëdhelur çastet e hidhërimit
Pastaj pa pushim më kot për Ty ARBA ëndërroj
prore ato çaste t’këndshme me mall i kujtoj
të ditëve të shkuara me përqafimet tua të ngrohta
dhe të dëshirave të mia që pata kur me ty u njoha
Më kot ARBA i kërkoj yjet e qiellit të përmbysur
copat e hënës të gremisura as ato s’i gjej
Shpesh rishoh ëndërrat e mia për Ty e Bukura ime ARBË
dhe ushqej shpresën plot vlerë për të nesërmen……
