Dielli e humb rrezen e ngrohtë ditën pas reve
Pjatat e lugët të bëhen të rënda si gur a si plumba.
Të vjen në sy një pikëlot i fshehur në heshtje
Kërkon të të zbresin në supe pëllumba.
Kur sëmuret nëna
Lulet në vazo mbeten petale ulur, pa u vaditur
Kënga ikën e këmbehet me melodinë e trishtë
Jastëku i shtratit duket si një gjëmb i rritur
E nata afrohet më shumë në ditën me dritë
.Nëse sëmuret nëna njerëzit të duken si milingona
Në udhë macet mjaullijnë e qentë kuisin pas portokalleve
Po ti mos u sëmur, moj nënë,
mos u sëmur nëse do që dielli të dalë prapë matanë maleve!
Kur sëmuret nëna
Telat rënkojnë si njerëz në një sëmundje e gjatë
Rrobat e lara janë në kërkim të duarve të zgjatura.
Dallndyshet harrojnë udhën për te çerdhja me kashtë
E futen në zemrën e saj me dyer përherë të hapura.
Ah, kur sëmuret nëna
Në zjarr i fortë na ndizet nga brenda!
