Antologjia e mungesave

Kultura

Antologjia e mungesave

Nga: Lulzim Logu Më: 5 prill 2020 Në ora: 12:04
Lulzim Logu

Më mungon aq shumë ajo kafja jonë e pasdites, prag muzgut që bie

Gjurma jote e mbetur, skajit të filxhanit, ti blije buzëkuq të lirë, të lehtë

Përzier me hirin e kafes, e kam ruajtur në cep të buzëve si antivirus

Nuk mbaj maskë, kurrë s’dita çfarë janë maskat, se mbulova fytyrën

E lashë peng të diellit, në lojën e tij erotike me retë ,me erën e shfrenuar

Që shpërthen sythet dhe shkrin borën e vonë mbi lulet e qershive

Një qershi e ndarë në dysh tash do shuante mallin tim për buzët tua…

Më mungon aq shumë ajo mbrëmja e fillim prillit, e trishtuar

Nga klithma e parë të zogjve të panginjur mbi copra buke tej

Kur drita e hënës bie si polen i praruar lulesh mbi truallin e tyre

Dikush luan më fishkëllimë sonatën e saj, i panjohur pas xhami

Silueta hijesh që kapërthuren dhe nginjen mbi pemët e holla

Si duar të afshta mbi barkun e ngrohtë të një shtatzëne që prêt

E lëngështuar në ankthin e së panjohurës pas derës së tejdukshme…

Më mungon aq shumë tehu i gurit të bjeshkës poshtë hapave të mi

Që ngasin luginave plot mjegull ,ajo tamël zanash mbi qiellin e tyre

Diellin e shplojnë agut të hershëm, kokë e fëmijës në gishta lehone

Hënën ja lëshojnë mbi duar, një topth i artë,të luajë, t’ja ndalin vajin

Të mos tremben dhitë e egra dhe drenushat teksa pijnë vesën e parë

Në krojet e pashtershëm , gjinjtë e afshtë që pikojnë shkrepave të idhët

Ku e ka mbretërinë e vet të përjetshme fëminia ime e largët…

Më mungon buzëqeshja e babës, e cila sikur mbarte krejt maturinë e botës

Në fjalë të thjeshta, të renditura si rruaza dashnie në përqafimin e ditës

Aq shumë mirësi në sytë e tij të kaftë, me esencën e drunit të gështenjës

Që pikte kokrra në oborrin e madh të logut dhe të fisit, ashtu shtati i tij

Një lis i rëndë në pellgun e kujtimit,e mbulon me gjethe dhe lule pafund

Dhe më ëmbëlton dhimbjen e çuditshme të izolimit, ftohtësinë e mureve

Në çdo qelizë timen,vret padurimin, ngroh shpresën për verën që vjen…

Më mungon prania ime tek shtretërit e atyre që frymojnë se fundmi

Pa mundur të japin puthjen e fundit, përqafim i munguar pas xhami

Si dorë e këputur, degë e rënë në sfondin e çuditshëm të jetës që ikën

Më merret fryma nga pamundësia, jam loti që rrjedh në faqe nënash

Jam fjalë e pathënë , mirënjohje e munguar në fjalor të së dashurish

Antitrup i fituar në betejën e mungesës, violinë që luan himnin e jetës

Tutje në ballkonin e shpresës…

Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat