Shkollën e tri vitesh,
E bënë për gjashtë, plotë !
E kam marrë diplomën,
Në Kolegj, na thot!
Dhe jo ç’do Kolegj,
Por është i pa parë,
Ka ndërtesën n’qendër,
Dashnorin pronar!
Shkolla ku prezenca,
Është obligim,
Por kur sheh nga afër,
S’ka Akreditim.
Është nga ato Shkolla,
Ku zonja na shkon,
Por programi i saj,
Asgjë nuk të mëson,
Kohën ka kaluar,
Dhe nuk avancon,
Edhe për më keq,
As nuk edukon.
Njohë mirë profesorët,
Shumë dhe miqë i kam,
Kur lëndët si dija apo s’kisha fat,
Nuk ishte problem,
I merrja në krevat.
Dhe kështu zonjusha,
Gazetare doli,
Për punë s’është problem,
Intervenca bëri.
Avazin e shkollës,
Për punë e zbatoj,
Drejtor tjetër gjeti,
Një të shkelur syri,
Kontratën nënshkroi.
Tani që me letra,
Punën gazetare,
Punëdhënsin në grusht,
Nuk ka më hajgare.
Emisionin ka, në terminin « TOP »,
Përgatitjet bënë,
Në sallonin « Modë ».
Brengë nuk e ka, interlokutorin,
Por se si të vishet,
T’i pëlqej drejtorit !
Bizhut’ri të shtrenjtë,
Rrobat sa më bukur,
Shalët ngushtë a në shesh,
Gjysmë lakuriq,
Gjinjët duhet dukur,
Kështu gazetarja,
Lyer, përplot grim,
Na del n’emision,
Si modernizim.
Aspak nuk brengoset,
Se shikojnë të vjetrit,
A ndonjë fëmi,
Turpin na e shet,
Sikur krenari,
Po t’i bësh këshillë,
Po e kritikove,
Primitiv të quan,
Mos më nervozo !
Ty të ka ikë koha,
Asgjë nuk kupto.
Se dikur kjo punë,
T’i tregosh provon,
Quhej e shëmtuar,
Dhe prostitucion.
Më në fund erdhi,
Ai dreq emision,
Që aq shumë e pritnim,
Mezi i a fillon.
Me fjalor të cekët,
Gati sa vulgarë,
Her tu u zgërdhi,
E her në të qarë.
Njëher fletë me ti,
E diku me Ju,
Gjuhën sakaton,
Fishtës t’madh në varr,
Eshtrat i rrotullon!
Pyetjen, pesë minuta !
Përplot paqartësi,
Askush s’kupton gjë,
Boll që vet e di.
Se kë ka përballë e se ç’temë trajto,
Shumë pak ka rëndësi,
Kohën do e mbushë,
Ashtu si vetë do.
Mund të ket dhe luftë,
Zjarrë,
Urgjencë n’kohë të darkës,
Ajo ja fut kot,
Për « lopë t’Danimarkës »!
Her e bënë viktimën,
Diku prokurorin,
O S’ndëgjohet fare,
O e ngritë shumë tonin, … ,
...pardon përjashtimeve,
Burra edhe gra,
Por kanë prishë pa mëshirë,
Të gjithë profesionin.
Dhe na shton nervozë,
E s’kem çka me ba,
E shajmë vehten tonë,
Se ku kemi ra.
Shkreli n’mend më bie,
Ndejat në gyrbet,
I them hiç pa pra,
Azem yn i dashur,
Më mirë që s’je ma,
Se po të ishe sot,
E me sy me i pa,
Po të siguroj,
Me zë kishe qa.
Tani kanë zënë vend,
E s’të len me kajt,
Ju n’at kohë u thoshi,
Veq një : « Hajt Zekë, hajt » !
