Jam bërë sonte Piramida e Keopsit
Pranë më rri në murin tim prej shpirti
Udhëtojmë me deve, herë marrim shpirtin të ecim bashkë
Puthjet na shuajnë etjen e furtunave të Saharës
Është dielli përvelues sa bukur shkëlqen
sikur dielli im që kam në krah.
Nganjëherë lajmë sytë me lotin e njeri_ tjetrit
që për sa vite është bërë burim ujë
ku pinin udhëtarët e dashurive e të krisurit e kësaj bote,
këtu pushonin e pinin,
E shuanin etjen për mall,
që kishin për princeshat e tyre.
Sa bukur sonte më flet Piramida,
më tregon përrallat e njëmijë e një nëtëve.
Të atyre nëtëve pa gjumë
kur ngritnin vetëm dolli me verë antike.
Sonte jam bërë kalorësi i mikes sime,
e mbartë në supe, në shpirt
shëtitim bashkë me zemrën time
Ia pastroj rrugën nga rëra
dhe nga vetmia e shumë viteve sa një shekull.
Sonte edhe natën bëjnë dritë
dashuritë tona plot puthje,
buzët ushqejnë
edhe shpirtin e marrin më vete
e shetisim pallateve ngjyrë blu
Sa bukur duken bashkë.
Dua të pi verë Çamërie
...Për ditë
grindem me perënditë,
kafshoja veten,
thithja gjak gjarpri.
Atdheun e mora me vete,
herë në tokë e herë në qiell.
Zbrita Purgatorit të Dantes
u ngrita legjendave të Mujës e Halilit
aty ku zanat i dhanë gji të pijë
bacë Ademit.
Në Rozafat u grinda edhe me Zeusin,
kur e gjeta shpatën e Skënderbeut,
të shkruar me shkronja shqipe,
dymijë vjet para Krishtit.
Kalova andej Dyrrahut
të takoja Homerin, ditën me fenerë.
Edhe pak verë të pi në Çamëri,
t’i puth mbesat e nipat e mi.
Dëgjoj zemrën time
të mpaket çdo ditë nga pak,
për vëllezërit e mi çamë
pikëpyetje ngre në çdo varg!
Pse në shekullin e njëzet e një
dashuria ime rri varur n’çengel t’kohës?
Pse s’i ndiej bukuritë e tua Çamëri,
dhe të fillojë epoka e ligjshmërisë
tek varret e vëllezërve të mi,
që janë tretur nëpër shi e stuhi...?!
Hija e tyre çohet nga varret,
me lot më përshëndesin:
-Hajde bujrum në kullën e të parëve,
në qilar kam ruajtur verë të mirë,
ta pimë për Çamërinë!
