Udhës përskaj varreve ecin
Vështirë të takohën
Në të njëjtën kohë
E dinë ku gjendet liria
Sa e pashpirtë është vdekja
Tinëzisht shndërrohet në stuhi
Pa asnjë pik shiu mbetët toka
Në fytyrat e engjëjve marrim lot
Për t'i ujitë dashuritë e luftëtarve
Ah peng ashtin ia lanë tokës
Por kurrë të thyer për vdekje
Dhe të gjallët kanë mbetur pak
Edhe at pak liri e kanë harru diku
Ndoshta bën vapë këtë verë
E nuk shumohën dhelpërat
E di mëkatin për mbretin e pyllit
Do të më quan të çmendur
Nëse shkruj për lirinë e luanit
Dhe për dashuritë e tij venedikiane
Koha për njeriun çdo ditë bëhet e acartë
Siikur jetojmë në janarët e akulltë
Pranverat e marsit kryeneq po ikun
Ne harrojmë se toka e jonë është plot lule.
Për Ty Lule
Më ka zënë malli të shoh lule plot behar
Sikur kur e takova jetën për herë të parë
E t'i fshiva lotët e zogjve që iknin fluturim
Pse i merrnin ëndrrat e lira t'atdheut tim
Të bie shi për ty u fjalosa me perëndinë
Të rritësh në ëndrrat e diellit për lirinë
Sa kisha dashur t'bëhem lule e zogj mali
Të fal aromë e t'i këndoj lirisë n'Prishtinë.
Satelitët
Satelitët s'kanë kohë të sillën rreth botës
T'rrotullohen rreth meje thot babai Zenun
Pa frikë thoshte se bota e vertet jam unë
I kam parë tek fluturonin me vet ufot
Thonë të sakrifikohen për diçka t'shejtë
E duan lirinë veç për fëmijë të lagjes t'vet
Të fluturojnë qiellit kanë frikë të digjen
N'ditaret e mbrëmjes janë lajme t'veçanta
Tani bota i ka hedhur satelitët në gjithësi
Nei kemi hedhur t'i gjujmë shtrigat n'liri
Njeriu sot jeton si fytyrë bardhë a i zi
Lgjet e fizikës na i humben ato të traditës
Mbretëri e tokës të mbesim u sakrifikuan
Edhe detin e bëmë me dhembje Titaniku
Nga çfarë ngjajmë ma askush nuk e di
Ishte natë kur kafshuam mollën e Adamit
Nuk u skuqem se ishim kalorës Venediku
S'di çfarë dhembje rrinte nën Titanikun
Zanat për një çast gjetën portën e ikjes
Mbetëmnë shoqëri me orët e liga.
Poezi
Edhe pas pesë shekujve të ferrit
S'na lenë rahat mua as ty poezi
Ani së ku në ëndrrën time dhe kush
Në më të dashururën Shqipëri
Mos qofsha në lekurën e tyre të djallit
As të ndonjë emri me fytyrë t'daskallit
Kur të thonë se të kemi zonjë gënjejnë
E s'të lenë të lirë si mbretëreshë të mire
Ca të pa fytyrë të kërkojnë më u rrëfye
Mendojnë së ka ende komunista e shkie
Nëpër foltore më u kryque ç'na shkoj jeta
Kurrë pa guxue më t'thanë tungjatëjeta
Rilindasit do të ju thonin s'keni faj t'gjorë
Kurrë s'keni pasë poezi të mirë n'dorë
Më tu nxanë fryma me pika e pengesa
Poezia e lirë e bën poetin të mirë
Poezia ka bekimin e gjuhës së Zotit
I ngjanë lirisë së shpatës së Kastriotit
Nuk i thonë kot mbretëreshë e bukurisë
Mikja ime dhe e poetve të Shqipërisë.
Shqip t'bërtas
A m'i huazon motër nëntë plagët e Gjergjit
Të ngritëm shkallëve për tek dielli
E di se kush më rri në atë pjesë t'botës
Të rr lart o të mbytëm në fundin e gotës
Mos u merakos për flakën nëse na djeg
Asnjë fuqi e stuhive s'ka për të na rrxue
Të bërtas sa n'qiell yjet më u ba bashkë
Pesë shekujt e ferrit n'dhe kam më i palue
Edhe ëndrrat kam në det më i gjue
Veç kujtimet n'dry më duhet më i lanë
Nëse sërish lind n'këto troje ndonjë zanë
Besë atdheu e fjalë hyjnish kam më i dhanë
Kam më të bërtit shqip si dragua
T'shoh luftëtare si e shuan etjen n'krua
Ah sa mirë e ruan besën e Konstadinit
E mbështjell me fjalë e trëndafila të prillit
Të bërtas më shumë se Erna s'kam fuqi
Në varg poeti si s'kllav më më qef rri
T'i them diellit digje atë botë të mëkatit
Mëkat që ia ndave në dysh dashninë fatit.
Çfarë gotë të ngriti
Sot s'di çfarë gote të ngriti
Mendova një gotë verë për Çamëri
Një për Preshevë e Malësì
Për Mitrovicën e harruar do të dehëm
Në gotën time s'ka verë as raki
E kanë mbushur dhembje e mërzi
Bota s'çanë kokën nëse unë kam plagë
Çmendem a festoj për të është njëjtë
Gotës i paskan hedhur veç pak plagë
T'i dyfishoj plagët që s'kanë shërim
Si ta ngriti këtë gotë t'thyer copë e grimë
Seç i ngjanë atdheut jeta e poetit të lire
I kërkova gotës të mos mbushët çmendi
Edhe pse nuk do të jetohet pa këtë "liri"
T'i kisha grushtat e Migjenit e fuqinë e Prometheut
Valë deti t'i bëja dhembjet tua atdheut
Më duhet të qëndroj e të bëhem Promethe
Ikja s'më ngjanë në burrëninë time
Veç dashnia që mbajnë shqipet në gji
Më mbushin gotën e më falin liri.
Më përvlove Mitrovica ime
M'i ka ngja nuses
Dikur kur ka gatue mirë
Verës kur ma ka sjellë bukën
Në arë veshur me ar dhe e lire
Në të mbjella e në të korra
Fare pa u lodhë hiq
E di zemra e saj
Kur kalonte Ibrin përtej
Sa herë ia kanë la e fshi
Magjen e bukës
Drita e minatorit ia ka rritë
Lulet e prillit
Fjalë t'zezë
Askush s'ka mujt më ia qitë
Në Mona Liza
Të kam krahasue çdo ditë
M'i ke ngja luftëtarit
t'pushkës e penës
Duhet të qëndrosh
Për t'bërë sakrficë
Për nënën që të rriti
E s'di a jeton ma
E tretën larg
Kur na ndanë e na vranë
Sot jetoj në qytetin
Pa emër t'bashkuar
Afër urës pres
Prometheun e bekuar
Një si Isa Buletini
Kur e ndihmoj Pavarësinë
Dikur Mitrovica ishte krenare
Për tërë Shqipërinë.
