Sonte më mungon gjuha e Naimit
Ajo kënga e bukur e Mjedës dhe e bilbilit
Ndoshta një ditë me vargje të flas
Atëherë dua deri në qiell i lirë të bërtas
T`kam kërkue leje për dritë të diellit
T`i dal n`ballë demonve të marrëzisë
Mos më ia lujtë kurrë ma plagët e Gjergjit
Perandorët këtu e kanë fundin e tradhtisë
Derisa fryma e Fishtës t'më mbanë gjallë
S'kam më pasë frikë më u ndi shqiptar
Kurrë pa i njohur pesë shekujt e tmerrit
Thua se nuk di Evropa jetën tonë të ferrit
Vallë a jetohet si popull i sharë e i ndarë
Sikur e humbem gjenin e bukur shqiptar
Por kësaj toke çdo ditë i lindin zana
Dhe disa jetojnë në qiell t'shndrruar n'diell
Kurrë të vetmuar pa e lenë si nënën
Në pllembë të dorës ia vizatojmë ëndrrën
E bëjmë nuse ma të mirën në mbretëri
Dua t'i ngjanë ma të bukurës hyjri.
NË ANËN TJETËR TË DIELLIT
E njëjta flakë ma dogji fjalën n'shpirt
Nëse ndonjëherë e kam urrye botën e lirë
Anës tjetër të diellit dua t'i vëjë pik
Njeri duhet të digjet unë apo fjala e mire
Urreva pse nuk i ngjava Jan Pallahut
Kur n'shesh t'qytetit u dogj për lirinë
Sonte seç më mungon gjuha e Naimit
Të digjem unë për atdheun e dashurinë
Ç'më mungon kënga e Mjedës së bilbilit
Kur jam larg teje me vargje të ju flas
Dua të çmallëm deri në qiell të bërtas
Lahuta e Fishtës ç'më del para orë e cast
I kam kërkue leje dritës së diellit
T`i dal n`ballë demonve t`marrëzisë
Sa herë shekujt në ferr më kanë lenë
Mos më u dallue nga fytyra e tradhtisë.
