snjë qetësi nuk e njoh të urtë
as ajrin e prajshëm të ernave
as shtratin ku ngjizen stuhitë
as vuajtjen ku prehet dhimbja
Ara, ti më mësove të jem vetja
guximi për atë që është imja
kam kujtime abtrakte të kohës
dhe, s´dua të jem ti, e as si ti,
më quaj bar i shkulur, pluhur i
trazuar, vetimë e qiellit me ré
Ara, jam ndryshe nga të tjerët
edhe në furi stuhish të mëdha
unë ndryshe marrë frymë nga
ai i dehuri atje, ose ai rrëzuari.
I kam dashur të dashurat e mia
duke mos u marr më shumë se
u kam dhënë, shpirti im kaherë
s´është i im, as i njërës nga ato
Rogana që ëndrron është qiell
me ré, qiell deltinor nga dukja
dhe jo aq e çliruar nga muret
Kjo botë me shumë realitete,
që brezat e kombit s´e njohin
është Alfabeti pellazgë dhe,
mohimi i prejardhes pellazge
mohimi, nga studiuesit tanë!?
Ara, ne e dimë burimin e së
ardhmes sonë, e të nesermes
mendja më ikën nëpër antikë!...
muret e kësaj heshtje janë me
plagë, -në pala të fustanellave
ku duart e diellit kullojnë gjak
Tokë e lavrueshme e Roganës
te ti kam parë gëzimin e farës
së bimur, e gëzimin dhe luleve
Vendi im, kur do ta pohosh ti
prejardhjen dhe trashëgiminë
pellazge, historinë e antikitetit
Ara, kur do ti festojmë lindjet
e përëndive pellazge, alfabetin
me 54 shkronja të pellazgëve
pyetë Rogana dhe kombi ynë!...
Udhës me poezinë, unë takova
zotin Thoti, Zeus, e Aleksandër
ata që krijuat njeriun në histori.
