(Prof.Anton Çetës dhe Zekria Canës)
Atë ditë ishte e vërtetë
Isha vet aty
Së bashku me pesëqind mijë
Tëtë motra e falën gjakun
Të vetmit vëlla të vrarë
Nga dora vëlla vëllavrasësë
Ia falën Anton Çetës
Atë ditë ishte ditë e vërtetë
Verrat e Llukës sërish u bënë Shqipni
Edhe pse plumba çetnikësh kishim përmbi
Atë ditë jeta ishte lojë teatri
Luhej tragjedia milionshe
As vdekja s'kishte ma rëndësi
Së sa një copë toke e lire
Atë ditë zbriten zotnat në tokë
Edhe ëndërrat i ëndërronim veç liri
Aty falej gjaku për Shqipninë
Nën rrjedhjen e lotëve të profesorit
U bashkuam në Një fjalë atdheu
Atë ditë u bëmë besnik me njeri-tjetrin
Nga ajo ditë e paharruar
Kaluan tridhjetë vite të besës
Vallë a na ngriti lart ajo ditë
A i qëndruam besnik fjalës atdhe
A humben tradhtarët a jetojnë ende
Nëse janë mbështjellur në fytyra demonësh
Perandorët a ikën nga këto anë
Apo sërish nga të vdekurit krijuan të gjallë
Sot e për mot i kujtoj Verrat e Llukës
Janë historia e bashkimit shpirtëror
Atë ditë tërë shqiptarët ishin aty
Në çdo përvjetor nga një pemë ta mbjellim
Ku nesër brezat le të pushojn aty të bashkuar.
19 qershor 2020 AGIM DESKU
GURI I DESKUT
Të kam rujtë në Ashtin e birit tim
Në sytë e tij të kam ëndrrue të lirë
Gati u verbova duke të kërkue mbi re
Më u ba burrë nëse kaloj kufirin i gjallë
Më ndaluan të kaloj nëpër Çafë Thanë
As më pa së çfarë ka në zemër të nanës
As më u ç'mall pak n'dritë të llambës
Pa guxue besa n'beteja përballë me dale
Për këtë gur kam qajtë me ditë të tanë
Këtu pushoinë rrënjët e mia migjeniane
Dhe mu në Pukë më rri ashti im i vjetër
Pikërisht aty më ruhet e gjallë historia
Tani që e di së ku e kam Gurin e Deskut
Këtë të vertetë ta shënoj në ditar të jetës
Të pi për Qafë Thanë e të bëhem lumë
S'dua më të dëgjoj fjalë që nuk i lanë deti.
Çdo hërë koha ka qenē për më u ba burrë
Dje s'kishim kohë pse ishim nën okupim
Kush na ka faj pse s'jemi luftëtarë t'gjallë
Si Gjergji e bac Ademi brez pas brezi.
PUSHTETI I FJALËS
Ka vite që në ëndërr më rri Lordi Bajron
Vitet më të bukura ia kushtova fjalës
E pysja veten në cilën kohë t'jetoja
Një kohë u bëra kopshti i trëndafilave
Ju rrefeva tokës së do rri me besën
Së luftëtarët s'kanë pushtet të urryer
As poetët nuk dinë së ka vdekje diku
Sot ngritni gotën me njeriun e zemës
Pushtetët sa vijnë ,ndërrohen e shkojnë
Në sytë e popullit lum ai që me nder jeton
Ishte porosia e mikut tim luftëtar i lirisë
Asnjë tradhti njeriut që sot vdes për ty
Tani e di ku jeton e bukura e detit
Diellin do e kaloj edhe nëse flakë bëhem
Sot të jetohet si poet veç yjet e dinë
Këngës korbiane mjerisht disa ju prijnë.