Në komunizmin shqiptar
i linduri e i rrituri në fshat
është për të ndëshkim,
jeton e punon si në rrethim,
Kooperativa edhe si vënd për internim e riedukim,
fshatari si bujkrob:
pa bagëti, pa lopë e tokë e në mjerim
Në koperativë
i riu fshatar
me cfurk në krah,
për të mbledh byk e bar e për të bërë mullar.
Me kosë në dor bar tuj korr,
Në pikë dielli e në vapë,
me shatë tuj prashit në arë,
me kazëm e lopatë
në shi e ftohtë gjith ditën e gjatë
nëpër fusha e livadhe
tuj çel vija e hap kanale.
Në punë
me trastë në shpinë me buk misri,
me një gastare me dhallë,
me kavanoz me groshë e vezë të zier ndonjiher shumë rrallë.
I veshur me një këmishë fanellate,
xhaketë e pantalona doku,
gjysmë viti me çizme të pullosura llastiku,
e gjysma tjetër e vitit me sandale plastike,
e mu mbrojt nga dielli
në kokë me kapele kashte republike
I riu fshatar me mëndje të pastër por të shpëlarë,
nuk mendon por për socializëm punon,
e ka të sigurt se në fshat e kooperativë
me lopatë në dorë do të dalë në pension.
Fyelli e ciftelia, vallja, molodia e estradat
vjersha e poezia luhen e këndohen si don qeveria.
Lumturia , gëzimi e dasma e tija
hapen me dollinë: rroftë Enveri e rroftë partia.
VITET 1984-86
Shënim: Në Shqipëri në kohën e komunizmit në fshat jetonte e punonte 70% e popullsisë, dhe ishte puna e rëndë skllavëruese dhe tepër ,tepër pak e paguar e fashatarëve kooperativistë dhe punonjesve të Ndërmarrjeve Shtetërore Bujqësore, ishte puna e fshatarëve kooperativistë dhe ajo e minatorëve shtylla e ekonomisë në Shqipëri që mbante qytetin dhe shtetin komunist. Fshatari paguhej shumë pak sa mezi mbante shpirtin gjallë me rroga 5-15 lekë për ditë pune sipas tipit të kooperativës. Këto strofa i thoja dhe recitoja kur isha vetëm, me të afërm dhe me shokë besnikë që nuk më spiunonin; i shkruaja e rishkruaja që t’i mësoja por pastaj i grisja pasi mund të mi gjenin e të më denonconin. Fshati shqiptar ishte një vënd vuajtje e mjerimi, fshatarit iu hoq dhe iu mor jo vetëm toka por edhe bagëtia e lopa ashtu sikurse bujkrobërit në mesjetë që punonin angari dhe nuk mund të largoheshin nga feudi i feudalit. Të rinjt nuk kishin perspektivë, as liri studimi e profesioni tjetër por vetëm shkollë bujqësore, nuk kishte as liri banimi sepse ligji i pashaportizimit nuk i lejonte jo vetëm për të shkuar e jetuar në qytet , por shumë e vështirë madje ishte edhe kalimi për të jetuar e banuar nga njëri fshtat te tjetri. I riu fshatar nuk kishte perspektivë, pothuajse gjithckja atij i ishte paracaktuar , që të punonte e jetonte gjithmonë në fshat si proletar fshati pa pasuri e pa pronë, “i lirë” për të menduar aq dhe ashtu si mendonte partia dhe ideologjia e saj, “ i lirë” në varfëri dhe kështu ta ngryste pleqërinë . Fshati dhe kooperativa ishte edhe vënd internimi e riedukimi për të tjerët që sigurimi dhe pushteti i internonte dhe dëbonte nga qyteti. Gjithcka ishte e kontrolluar nga sigurimi e partia.
